บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 24

บทที่24 ท่านอ๋องเป็นคนจริงจังกับความรัก

ฮองเฮาขมวดคิ้ว กุ้อ้าวเวยร่างกายผอมบาง ใบหน้าก็ใช้เครื่องสำอางปกปิดสีหน้าที่ซีดขาวไว้

กุ้อ้าวเวยทำความเคารพและไปนั่งข้างซ่านจินจื๋อทันที พอนั่งลงก็ถอนหายใจ ซ่านจินจื๋อกลับเห็นนางหายใจไม่สะดวก ตรงลำคอมีเหงื่อออกหน่อยๆ

“เช่นนั้นพระชายาจิ้งก็พักผ่อนดีๆนะ”ฮองเฮายิ้ม ข้ารับใช้ในวังสองคนก็สั่งคนด้านนอกเอากล่องสองกล่องเข้ามาและมองไปทางกุ้อ้าวเวย: “ตอนวันที่พวกเจ้าแต่งงาน ข้าก็ฝ่าบาทก็ยังไม่ได้มาแสดงความยินดีด้วยเลย หลายวันมานี้ก็ไม่เห็นท่านอ๋องพาพระชายามาเข้าเฝ้าในวังบ้างเลย ข้าก็เลยมาหาและนำของขวัญมาให้ด้วยเลย”

“ขอบพระคุณพระเชษฐภคินี”ซ่านจินจื๋อยืนขึ้นมา

ซู๋เซ่อทำท่าเข้ากันได้ดี พูดต่อว่า: “ท่านอ๋องไม่ต้องเกรงใจหรอก แต่ฝ่าบาทให้ข้าถามให้หน่อยว่า ตั้งแต่ท่านอ๋องแต่งงานก็ขอลาป่วยทันทีไม่มาประชุมเลย หรือว่าอาการป่วยของท่านยังไม่หายดี?อยากให้ฝ่าบาทส่งหมอมาไหม?”

พอแต่งงานแล้วก็ไม่ได้ไปประชุมเพราะต้องดูแลซูพ่านเอ๋อด้วยและยังมีเลือดในอกของกุ้อ้าวเวย และต่อมาเพราะเขาทำความดีให้ฝ่าบาทมามาก ก็เลยลาป่วยอยู่ในจวนเลย ไม่ได้ไปประชุมอยู่นานมาก

“ข้าไม่ปิดบังแล้วกัน ร่างกายของข้าไม่ค่อยสบายหลังจากออกรบมานาน หมอสั่งให้ข้ารักษาตัวดีๆ บวกกับฤดูการที่เปลี่ยนแปลงก็เลยเป็นผู้ป่วยติดเตียงไปเลย”ซ่านจินจื๋อยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

ฮองเฮาก็ไม่พูดอะไรอีก และหันไปพูดกับกุ้อ้าวเวยว่า: “พระชายาจิ้งเป็นลูกสาวของเฉิงเสี้ยง และเป็นคนรุ่นหลังของตระกูลหยุน ท่านอ๋องอย่าได้ทำให้นางเสียใจเด็ดขาด”

“ต้องเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว”ซ่านจินจื๋อก็ลุกขึ้นมาด้วย

กุ้อ้าวเวยลุกขึ้นมา ในใจก็คิดว่าแค่เรียกมาพูดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ไม่ต้องเรียกมาก็ได้นะ โชคร้ายเสียจริง!

ฮองเฮาไม่รู้ว่าเดินมาข้างนางเมื่อไหร่ จับมือนางและพูดว่า: “เวยเอ๋อ เจ้ากับข้าไม่ได้เจอกันมานานแล้ว พาข้าเดินชมจวนหวังเถอะ”

กุ้อ้าวเวยจำไม่ได้ว่าตัวเองกับฮองเฮาเจอกันเมื่อไหร่ แต่ก็ต้องตอบตกลงไป

แต่เสียดายนางไม่เข้าใจเรื่องในจวนหวังเลย แต่กลับเป็นซ่านจินจื๋อที่รู้ตัว รีบให้ข้ารับใช้สองคนตามไปและพูดว่า:“ดูแลพระชายาดีๆ”

“เจ้าค่ะ ท่านอ๋อง”ข้ารับใช้คนนี้ก็รู้ดี แม้กุ้อ้าวเวยไม่เคยเจอนางมาก่อน นางกลับรู้ว่ากุ้อ้าวเวยกับฮองเฮาชอบอะไร ก็เดินตามพวกนางไปหลังสวนดอกไม้

ฮองเฮาถอนหายใจ เดินช้าลงมองไปทางนางและพูดว่า: “เวยเอ๋อ ไม่คิดว่าท่านอ๋องจะเป็นห่วงเจ้าขนาดนี้ เจ้าช่างโชคดีจริง”

“ฮองเฮา……”

“ตอนนี้ก็มีแค่พวกเราสองและข้ารับใช้ เจ้าก็เรียกข้าพี่ซู๋เถอะ”ซู๋เซ่อยิ้มใจดี แต่กุ้อ้าวเว่ยกลับงงไปหมด

ทำไมความทรงจำของคนในร่างนี้ไม่มีหน้าของซู๋เซ่อเลย?