บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 27

บทที่27 ตัวร้ายพากลับบ้าน

เห้อจิ้นตบหัวคนนั้นและพูดเสียงเบาว่า: “เขาเป็นตัวร้ายในเมืองเทียนเหยียนเชียวนะ รีบไปเอายาเร็วเข้า”

“ครับ!”ชายคนนั้นอึ้งและรีบไปเอายา

ฉีหลินหน้าตาก็พอใช้ได้ ขนาดเปียกจนเหมือนไก่ต้มก็ยังวางมาดท่านชายได้ และตอนนี้เขาก็มองมาทางกุ้อ้าวเวย นางกำลังหยิบเงินในถุงกระเป๋าออกมา โยนไปให้เขาพูดว่า: “นี่เป็นเงินครั้งก่อนที่เจ้าช่วยข้าจ่าย ตอนนี้ข้าก็คืนเจ้าแล้วกัน”

ฉีหลินมองนางและยิ้ม ใช้แขนเสื้อนางเช็ดหน้า แตะโดนแผลก็รู้สึกแสบจนร้องซีด แต่กลับยังยิ้มได้ดึงนางไปพูดว่า: “เงินเยอะขนาดนี้เจ้าไม่อยากได้หรือไง?”

“อยากได้ แต่ไม่ใช่ของข้า”กุ้อ้าวเวยปล่อยเขาดึงแขนเสื้อ มือหน้าหลังของเขาช้ำม่วงไปหมด นางยกมือขึ้นมา บีบหน้าตรงที่ฟกช้ำของเขาแรงๆ

“ซีด!จ้ำอะไรเนี้ย!”ฉีหลินจับหน้าและกระโดดไปมา

กุ้อ้าวเวยก็กอดอกมองเขาพูดว่า: “ใครใช้ให้เจ้าดึงข้าไว้ล่ะ แต่ข้าก็แปลกใจนะ ทำไมตอนนั้นเจ้าต้องจ่ายเงินให้ข้าด้วย?”

ฉีหลินจับหน้าไว้และถอยหลังไป จากนั้นก็พูดความจริงไป

ที่จริงตอนนั้นเป็นเพราะพวกนั้นที่ชนผู้หญิงและเด็กเป็นเพื่อนของฉีหลิน ตอนนั้นเขาก็เลยรีบไปก็เห็นแต่กุ้อ้าวเวยกำลังทำแผลให้เด็ก ก็เลยจำนางเอาไว้ ต่อมาก็เลยเอาพวกท่านชายออกมาจากในทหาร และคิดว่าพวกเขาไม่ควรทำเช่นนี้

ก็เลยมีเรื่องทะเลาะกัน พวกเขาคิดว่าฉีหลินหลงเสน่ห์กุ้อ้าวเวยก็เลยพูดเช่นนี้ ฉีหลินโกรธและเดินออกมาเลย หลับถึงบ้านก็ถูกท่านพ่อบังคับแต่งงาน ทะเลาะกับท่านพ่ออีก ยังโดนทำโทษให้คุกเข่าในศาลเจ้าในบ้าน ก็เลยหนีออกมา ยังอยากไปพักบ้านเพื่อน ใครจะรู้ว่าพวกนั้นไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ ยังให้ข้ารับใช้ชายของพวกเขากระทืบเขาอีก

“ข้าไม่เป็นเพื่อนพวกนั้นก็ได้”ฉีหลินพูดจบ รอบตาก็แดงก่ำทันที

เห้อจิ้นกับกุ้อ้าวเวยก็มองตากัน ไม่คิดว่าแม้ฉีหลินจะเป็นตัวร้าย แต่ภายใต้จิตใจลึกๆก็มีความดีอยู่บ้าง ต่อมา กุ้อ้าวเวยก็หัวเราะออกมา ตบไหล่เขาเบาๆพร้อมพูดว่า: “ไม่คิดว่าเจ้าเป็นตัวร้ายที่ไม่เลวเหมือนกัน”

พูดอยู่ นางก็เอาขวดแก้วในกระเป๋าออกมา เอายาด้านในใส่ในมือ ขยี้และใส่ไปบนหน้าของเขา เย็นๆ สบายมาก

นางนวดบริเวณที่ฟกช้ำให้เขา ถึงจะเอาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดให้เขา และพูดว่า: “ยังไงพวกนั้นก็แค่เพื่อนกิน ไม่มีก็ไม่ต้องไปสนใจหรอก ยังไงชีวิตยังอีกยาวไกล เจ้าอาจจะได้เจอคนที่ดีกว่านี้ก็ได้”

“เชื่อเจ้าก็บ้าแล้ว เมืองเทียนเหยียนตระกูลที่ร่ำรวยหน่อยและชอบเล่นก็มีแต่พวกนั้นแหละ”ฉีหลินพูดและจับหน้าตัวเอง ขอบตายิ่งแดงขึ้นไปอีก

กุ้อ้าวเวยก็คิดเสียว่าเขาเป็นแค่เด็ก ลูบหัวเขาเบาๆและพูดว่า: “เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปหาพวกนั้นสิ ถึงเวลาเกรงว่าเจ้าจะโดนต่อยจนฟันร่วงมาอีก”

“เจ้า!”ฉีหลินโกรธจนชี้หน้านาง: “ถ้าไม่ใช่เพราะข้าช่วยเจ้าพูด ไม่ให้พวกเขาไปหาเจ้าแก้แค้น ยังจ่ายเงินค่ายาให้อีก ตอนนี้คนที่โดนซ้อมคงจะเป็นเจ้าแล้ว”

“ขอบคุณนะ”กุ้อ้าวเวยโยนขวดแก้วนั้นให้เขาไปอย่างไม่เสียดาย: “เอายากับเงินไป พอสำหรับเจ้าไปหลบซ่อนสักพักแล้วล่ะ ข้ายังมีธุระต้องไปก่อนนะ”

เห้อจิ้นพยักหน้า ให้คนเอายาให้นางติดตัวไป

ใครจะรู้ว่ากุ้อ้าวเวยพึ่งเอาของไว้ในอ้อมกอด กำลังจะไป ก็มีคนมาดึงแขนเสื้อไว้อีก ฉีหลินยืนขึ้นมาสูงกว่านาง ตอนนี้กลับทำหน้าน่าสงสารและพูดว่า: “ข้าไม่มีที่ไป ถ้าไปร้านที่พักพ่อข้าอาจจะตามข้าไปแต่งงานก็ได้ เจ้าช่วยข้าไว้เยอะแล้ว ถ้าเจ้าช่วยข้า”

“เราไม่สนิทกันเสียหน่อย”กุ้อ้าวเวยดึงเสื้อตัวเองกลับมาก็ยังดึงไม่หลุดอีก