บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 30

บทที่30 ต่างคนต่างอยู่

กุ้อ้าวเวยจับคางตัวเองกลับเห็นคนด้านหลังยิ้มให้นาง เขาใส่เสื้อสีขาวและพาคนไปโต๊ะนั้นทันที

ซ่านจินจื๋อกลับยังไม่ไป กลับลากเก้าอี้มาสั่งให้พนักงานเอาถ้วยมาให้เขาเพิ่ม

กุ้อ้าวเวยกินข้าวไปคนเดียว และคนอื่นต่างตัวเกร็งไปหมด ฉีหลินนั่งข้างซ่านจินจื๋อสีหน้าขาวซีดไปหมด ไม่กล้าหายใจแรงกลัวว่าจะรบกวนเขา เมื่อกี้ยังกินข้าวสนุกอยู่เลยตอนนี้กลับมีคนมาแทรกทำให้บรรยากาศดูอึมครึม

“เมื่อวานอาการปวดอกของพ่านเอ๋อกำเริบอีกแล้ว เมี่ยวหารบอกว่าต้องใช้ยาห้ามไว้ก่อน”ซ่านจินจื๋อเข้าประเด็นทันที

กุ้อ้าวเวยเอาสูตรยาที่เขียนใส่กระดาษเสร็จตั้งนานแล้วยื่นไปให้เขา: “เอาไปสิ”

ซ่านจินจื๋อเปิดดูเห็นยาด้านในจดไว้มากมาย แต่ยาในนั้นมีบางตัวหายากมาก ในนั้นก็มียาพิษด้วย เขาก็เลยถามไปว่า: “สูตรยาจริงเหรอ?”

“นี่ก็คือสูตรยา ข้าก็ยังไม่เข้าใจเลย เจ้าก็ส่งไปให้เมี่ยวหารดูแล้วกัน”กุ้อ้าวเวยบอกได้แค่ว่าซูพ่านเอ๋อไม่ได้ไร้เดียงสาอย่างที่คิด ก่อนหน้านี้ซ่านจินจื๋อไม่ได้มาขอก่อน แค่สั่งให้นางเอาเลือดมังกรกับถุงน้ำดีหงส์ วันนี้กลับมาขอเองก็เพราะไม่อยากเห็นนาง ถ้าใช้ประโยชน์จากนางหมดแล้ว ซ่านจินจื๋อคงไม่รอช้าฆ่านางทันที

แต่เสียดาย นางยังอยากใช้อำนาจพระชายาทำเรื่องอะไรอีกมากมาย

นางก็เลยหยิบสูตรยาอีกใบให้: “นี้เป็นสูตรรักษาอาการเจ็บหน้าอก เจ้าให้หมอเมี่ยวหารดูได้จากนั้นก็ค่อยให้ซูพ่านเอ๋อกิน”

“เจ้าใจดีเช่นนี้เมื่อไหร่กัน?ทั้งๆที่เมื่อก่อนให้เอาเลือดในอก……”

“เอาเลือดในอกนั้นเป็นโชคชะตาของข้า ข้ายังไม่ตาย ท่านอ๋องรู้แค่ว่าข้าอยู่บนโลกนี้หนึ่งวันก็เป็นผลดีต่อท่านหนึ่งวัน”กุ้อ้าวเวยพูดแทรกเขา และมองไปที่ฉีหลินที่ฟังเรื่องทั้งหมด พูดว่า: “ข้าไม่โชคดีเหมือนแม่หญิงพ่านที่ได้ความรักจากท่านอ๋อง แต่ชีวิตข้าไม่ได้มีไว้ให้คนอื่นบดขยี้ได้ง่ายๆ เมื่อกี้ได้ยินว่าท่านอ๋องยังมีเรื่องต้องจัดการ ข้าก็ไม่ส่งท่านอ๋องแล้วนะเจ้าคะ”

นางพูดเก่งเสียจริง

ซ่านจินจื๋อหยิบสูตรยาไป ก่อนแต่งงานกุ้อ้าวเวยมีแต่ข่าวลือเสียๆมากมาย ไม่เห็นเรื่องที่จะเก่งการแพทย์เลย วันนี้ดูแล้ว นางก็มีฝีมือเหมือนกัน

พอได้ยินนางไล่ ซ่านจินจื๋อก็เดินไปอีกฝั่งเงียบๆ แต่ใต้เท้าพวกนั้นมาพูดคุยกันก็ไม่ได้ไล่พวกเขาไป แต่แค่ต่างคนต่างอยู่เท่านั้น

บรรยากาศดีๆเช่นนี้กลับถูกคนอื่นทำเสียบรรยากาศ พวกเขาก็ไม่นั่งนานก็เดินออกไปจากร้านเลย

ซ่านจินจื๋อเห็นโต๊ะไม่มีคนแล้วก็สั่งลูกน้องว่า: “พาลูกชายของหู้ปู้เซ่อหลางไปให้เมี่ยวหารรักษา”

ข้าไม่เชื่อหรอกว่านิสัยเอาแต่ใจอย่างคุณหนูกุ้จะทำยาพิษที่คนอื่นถอนพิษไม่ได้!

ขณะเดียวกัน ทั้งหกคนออกมาจากร้าน ฉีหลินถึงโล่งอก มองดูกุ้อ้าวเวยอย่างเหลือเชื่อและพูดว่า: “เจ้าเป็นคุณหนูกุ้เหรอเนี้ย ยังเป็นพระชายาจิ้งอีก!”

“อืม”กุ้อ้าวเวยพยักหน้า มองเขาและพูดว่า: “เจ้าก็แปลก ข้าจำได้ว่าตอนนั้นผ่านวิหารเยียนหยูเก๋อก็มีหญิงคนหนึ่งรู้จักข้า ท่านชายในวิหารเยียนหยูเก๋ออย่างเจ้าไม่รู้ได้อย่างไร”

“ข้าไม่รู้หรอกนะ แต่ตัวตนเจ้าลึกลับมาก ข่าวลือว่าเจ้าเป็นคนรุ่นหลังผู้สืบทอดตระกูลหยุน คุณหนูตระกูลกุ้ วันนี้ได้เป็นพระชายาจิ้ง หญิงสาวในเมืองต่างิจฉาเจ้าทั้งนั้น แต่ได้ยินว่าเจ้าไม่ค่อยออกมาจากบ้าน ข้าไม่เคยเห็นเจ้าก็ปกติ”ฉีหลินส่ายหัว

ถึงว่านางถึงได้ไม่กลัวอะไรเลย ที่แท้ก็มีท่านอ๋องจิ้งอยู่ด้านหลัง