บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 575

บทที่ 575 ฉีกหน้า

ซ่านจินจื๋อต้องรักษาระยะห่าง

กู้อ้าวเวยใช้เวลาสักครู่หนึ่ง จึงพาคนขึ้นรถม้าไป　　

ซ่านจินจื๋อจ้องมองนางตลอดเวลาตั้งแต่ต้นจนจบ ซูพ่านเอ๋อที่อยู่ข้างกายสัมผัสได้ถึงสถานการณ์ที่แตกต่าง รอจนกระทั่งขึ้นรถม้า นางก็ทนไม่ไหวที่จะล้มตัวลงนอนลงบนตักของซ่านจินจื๋อ ร้องด้วยเสียงอ้อน “ท่านพี่จื๋อ...”

“เป็นอะไรหรือ” ซ่านจินจื๋อจับข้อมือของนาง เขาลูบเบาๆอย่างอ่อนโยนเหมือนอย่างที่เคยทำ　

“เรื่องราวที่เกิดขึ้นที่แคว้นซิน เจ้ารู้ทุกอย่างแล้วใช่ไหม” ซูพ่านเอ๋อเงยหน้าขึ้นมา มองเขาด้วยความข้องใจ “ท่านพี่จื๋อโปรดอย่ารังเกียจข้าได้ไหม”

ซ่านจินจื๋อขยับตัวเพียง ฝ่ามือแข็งเกร็งขึ้นเล็กน้อย พยุงตัวคนขึ้นมา

“ข้ารู้มานานแล้ว” ซ่านจินจื๋อให้นางขึ้นนั่งข้างตนเอง “ข้าไม่โทษเจ้า”　　

“อย่างนั้นเจ้ารู้หรือไม่ว่าเรื่องทั้งหมดล้วนมาจากกู้อ้าวเวยเป็นตัวหลัก นางให้ส่งข้าไปยังแคว้นซิน และนางยังข่มขู่ข้าด้วยว่าจะให้ข้าช่วยกำจัดกู้เฉิง” ซูพ่านเอ๋อหลั่งน้ำตาร้องไห้ออกมา เพียงแต่คิดถึงวันที่ซ่านจินจื๋อจะต้องจากตนเองไป ความกลัวที่อยู่ภายในใจนางแทบจะอดไม่ได้ที่จะกลืนกินนาง “แม้แต่คำพูดที่ไร้สาระ กล่าวหาว่าข้าเป็นคนสังหารเจ้าหญิงหลิงเอ๋อร์ นางคิดจะสังหารข้า และแก้แค้นเจ้า!”

ซ่านจินจื๋อรู้สึกเหมือนสายใยของเหตุผลนั้นได้แตกสลาย

หลังจากมีสติกลับมา มือของเขาก็โอบคอของซูพ่านเอ๋อไว้อย่างแนบแน่น　　

อาจารย์ผู้ที่เคยให้คำหนึ่งคำไว้กับเขา และยังมีปากอันโหดร้ายนั่น แต่กลับกันก็ยังคงเอาผ้าห่มมาห่มให้เขายามกลางคืน ไหนจะภรรยาของอาจารย์ที่คอยเก็บขนมเอาไว้ให้เขา แม้ว่าเขาจะเป็นคนพาลที่น่าขยะแขยง แต่เขาก็จดจำทุกสิ่งได้ดี

ยังมีซ่านหลิงเอ๋อร์ที่คอยติดตามเขาไม่ห่าง

“ตอนนี้เจ้ายังคิดจะฆ่าเวยเอ๋อ!”　　

ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ เขาสามารถจะอดทนเพื่อกู้อ้าวเวยได้ แต่ความโหดเหี้ยมในตัวเขานั้นกลับเหมือนหลุดพ้นจากพันธนาการ เขาแค่อยากได้ยินเสียงคอของซูพ่านเอ๋อที่ถูกบีบอยู่ในมือของตนเอง

“ปล่อยมือ” เสียงของกู้อ้าวเวยดังขึ้นกระตุ้นเขาดุจโดนมีดทิ่มแทง　　

ปลายนิ้วอันเย็นเฉียบนั้นจับปกคอเสื้อของเขาไว้แน่น ดวงตาที่เปล่งประกายนั้นปรากฏให้เห็นเด่นชัด “สุดท้ายเจ้าก็อดกลั้นไม่ได้ แต่อย่าลืมนะ นางยังตายไม่ได้!”

รถม้าทั้งสองคันหยุดลงเพราะมีความเคลื่อนไหวที่มากมายด้านนอก　　

องค์หญิงที่มาจากแคว้นเอ่อตานถูกฉีกผ้าปิดหน้าออก ภายใต้สายตาที่ตกใจกลัวของทุกคน เขาจูบลงไปอย่างหนักเหมือนถูกขับไล่อย่างบ้าคลั่ง มืออีกข้างหนึ่งโอบคอชายคนนั้นไว้แน่น ดาบคู่นั้นหลุดออกไปด้วยความตกตะลึง เหลือแต่เพียงมืออีกค้างที่กดท้ายทอยของเขา และถูเบาๆ

“เชื่อฟังหน่อย ใจเย็นก่อน” เสียงของนางนั้นอ่อนโยน ริมฝีปากได้ถูกซ่านจินจื๋อกัดจนทิ้งแผลไว้ เลือดไหลสีแดงสดไหลออกมา นางดึงมือของเขาที่ยังคงจับคอซูพ่านเอ๋อลงก่อน เอามาไว้ที่เอวของตนเอง “ข้ายังไม่ไปไหน ยังมีชีวิตยืนอยู่ตรงหน้าเจ้า”

เกือบจะลากเอาชายคนนั้นลงจากรถม้า เมื่อลงจอดทั้งคู่แทบจะล้มลงกับพื้น　　

ซ่านจินจื๋อมีเหตุผลเล็กน้อยที่ทำให้เขายังหนักแน่น จากนั้นจับเอวของอีกฝั่งและยืนอย่างมั่นคง คิ้วทั้งสองข้างขมวดจนแทบจะพันกัน　　

“นำตัวซูพ่านเอ๋อมัดไว้ก่อน อย่าปล่อยให้นางพูดจาเหลวไหลยุ่งยากอะไรอีก” กู้อ้าวเวยปลอบซ่านจินจื๋อด้วยมือข้างเดียว แต่ปากกลับออกคำสั่งให้เฉิงซาน

เฉิงซานมัดซูพ่านเอ๋อที่กำลังไอไว้เป็นอย่างดี แม้แต่ปากก็ถูกยัดไว้ด้วยผ้า