บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 578

บทที่ 578 คนบนเตียง

“องค์หญิง อ๋องจิ้งต้องการพบท่านสักครั้ง”

ทหารแคว้นเอ่อตานวิ่งเหยาะ ๆ มาเพื่อกล่าวรายงาน　สายตามองไปยังโต๊ะที่มีสมุนไพรโดยไม่รู้ตัว

การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วัน บรรดาคณะทูตมาเต็มที่พักรับรอง กู้อ้าวเวยยังอยู่ด้านไหนไม่ออกไปไหน แต่งกายด้วยชุดสีเขียวอ่อน ปักผมเกล้ามวยด้วยปิ่นจากไม้ท้อ กลิ่นที่ฉุนของตัวยาทำให้นางรู้สึกเย็น มีน้อยคนที่จะเข้าใกล้สถานที่แห่งนี้

“ข้ากับเขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกันแล้ว ไม่สะดวกที่จะพบตอนนี้”

กู้อ้าวเวยพูดเบาๆ ทุบตัวสมุนไพรในมือ เปิดตำราแพทย์ในมือหลายต่อหลายเล่ม　

ทหารทำได้แต่กลับไปรายงานให้ทราบ หลังจากนั้นไม่นานก็วิ่งกลับมาด้วยความรีบร้อนอีกครั้ง “มีเหตุการณ์ทูตจากแคว้นเจียงเยี่ยนมีเรื่องทะเลาะกันกับประชาชน ท่านซู๋ ทางนั้นเริ่มรับมือไม่อยู่”

“ข้าจะรีบไป” กู้อ้าวเวยรีบวางสมุนไพรในมือลง ให้ทหารนั้นออกไปก่อน ทำความสะอาดเก็บสมุนไพรอย่างดี แล้วรีบออกไป

เมื่อลงมาถึงชั้นล่าง ก็พบกับซ่านจินจื๋อแล้วพยักหน้าทักทาย เพียงพริบตาเดียว รีบใส่ผ้าปิดหน้าแล้วมุ่งไปยังโรงหมอโหย่วเว่ย

เมื่อมาถึงโรงหมอ เฟิงเมี่ยวและโม่เหยียนกำลังดูแลคนเจ็บอยู่ โดยมีเพื่อนช่วยกันห้ามเลือดอยู่

มีคนจากแคว้นเจียงเยี่ยนหลายคนตะโกนใส่กู้อ้าวเวย “รีบรักษาใต้เท้าของพวกเราเร็วเข้า! จะไปช่วยพวกชนชั้นต่ำนี่ทำไม”

กู้อ้าวเวยหันไปมองบุคคลที่คนพวกนั้นเรียกว่าใต้เท้าอย่างเย็นชา ก้มลงตบบาดแผล มองดูเขาร้องอุทานอย่างน่ากลัว และได้แต่พูดอย่างเย็นชา “แผลบนร่างกายของเจ้าเป็นเพียงบาดแผลจากกระบี่ บาดแผลของราษฎรเหล่านั้นกลับมาจากการถูกสัตว์ป่ากัด สำหรับข้าแล้ว การบาดเจ็บของเจ้าเป็นสิ่งที่เจ้าควรได้รับ”

“ไอ้เจ้าคนเลว!” ใต้เท้าแซ่อ้ายคนนั้นพูดอย่างโกรธเคือง

กู้อ้าวเวยก้าวออกไปเพียงก้าวเดียวเพียงแค่ดึงแขนเสื้อขึ้น หันหลังให้กับคนแคว้นเจียงเยี่ยนพวกนั้น พูดอย่างเฉยเมย “เจ้าหน้าที่ โยนพวกเจียงเยี่ยนพวกนี้ลงไปบนถนน ส่วนสัตว์ที่กัดคนนั้นก็ฆ่าให้หมด”

“เจ้ากล้าหรือ! เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร ข้าคือองค์ชายแคว้นเจียงเยี่ยน” ชาวเจียงเยี่ยนหลายคนที่อยู่ด้านข้างหน้าซีดขึ้นมาทันที

กู้อ้าวเวยไม่ให้ความสนใจ ได้แต่ก้มมองเด็กน้อยผู้น่าสงสาร พูดอย่างอ่อนโยน “หากเจ็บส่งเสียงบอกด้วยนะ ข้าจะทำให้เบาๆ”　　

เพียงแค่นั้นเด็กน้อยอสยุเจ็ดแปดขวบนั้นก็ส่งเสียงร้องดัง กู้อ้าวเวยได้แต่เพียงยิ้ม ยังคงรักษาต่อไปไม่ได้ยั้งมือ ได้แต่ทำโดยเบาบาง จากนั้นหยิบผลไม้ในแขนเสื้อยื่นส่งให้เด็กน้อย จากนั้นจึงไปตรวจผู้ป่วยรายต่อไป

แต่พวกชาวเจียงเยี่ยนนั้นได้ถูกจับโยนออกไปข้างถนนเรียบร้อยแล้ว　　

องค์ชายสามมาด้วยตนเอง เมื่อรู้ว่ากู้อ้าวเวยได้สั่งการออกไปแบบนี้ ก็รู้สึกตกใจ บนใบหน้ากลับมีรอยยิ้ม “สัตว์ป่ากัดคน สิ่งที่ทูตเจียงเยี่ยนทำไม่สมควร”

“องค์ชายหมายความว่าอย่างไร! ใต้เท้าของพวกเราถูกคนพวกนี้ทำร้าย......”　　

“ข้านี้ปวดหัวกับคำว่าคนชั้นต่ำ ทำไมยังไม่จับสัตว์ร้ายพูดจาแย่ออกมาไปฆ่าทิ้งอีกเหรอ” เสียงของกู้อ้าวเวยดังสวนออกมาจากข้างใน

ทหารแคว้นเอ่อตานรีบออกไปอย่างเร่งรีบ กู้อ้าวเวยขู่ให้โม่เหยียนเข้าไปช่วยด้านใน

คนสองสามคนได้พาใต้เท้าแซ่อ้ายนั้นออกมา องค์ชายสามไม่กล่าวอะไรสักคำ เงยหน้าขึ้นและสั่งให้คนช่วยรักษาทูตของแคว้นเจียงเยี่ยน พูดต่อว่า “องค์หญิงแคว้นเอ่อตานเห็นว่าบริวารของท่านป่วย ข้าจะช่วยลงโทษเอง ขอใต้เท้าอย่าได้ตำหนิเลย”

ทันทีที่พูดแบบนี้ออกมา ท้ายที่สุดก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรอีก　　

ซ่านจินจื๋อมาทันได้เห็นฉากนี้ มองสบตากับองค์ชายสามที่อยู่บนม้าเช่นเดียวกัน ได้แต่ยิ้มอย่างเฉยเมย “ให้คนพาส่งไปรักษาที่จี้ซื่อถาง ในนามอ๋องของข้า เอาสัตว์ป่าพวกนั้นไปจัดการให้หมด เลาะเอากระดูกและเนื้อลงหม้อ นำไปทำเป็นอาหารให้บรรดาทูตทั้งหลายที่พำนักอยู่ได้ลิ้มรส”

แก้ปัญหาในมือเรียบร้อย ซ่านจินจื๋อมองไปยังซ่านเซิ่งหานด้วยสายตายั่วยุ

ดูเหมือนว่าองค์ชายสามยังไม่สามารถตัดใจจากกู้อ้าวเวยได้　　

เขาก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล กลิ่นของเลือดและยาโชยเข้าเต็มจมูก เสื้อผ้าของกู้อ้าวเวยเต็มไปด้วยเลือด ยุ่งอยู่กับการเย็บบาดแผลของผู้คนอย่างเร่งรีบ ปากบอกกระซิบผู้ช่วยด้านข้างให้นำอุปกรณ์และยาติดมาด้วย