บุบผาร้อยเสน่ห์ นิยาย บท 580

บทที่ 580 คัดค้านเดิมพัน

ซ่านจินจื๋อมีใบหน้าเย็นชา แต่ในดวงตาก็แสดงออกถึงความอาฆาตแค้น　　

กู้อ้าวเวยไม่ค่อยได้เห็นใบหน้าที่โกรธเกรี้ยวของเขา หลังจากประหลาดใจอยู่เล็กน้อย กลับไม่แยแสใด ๆ “ข้าก็มาอยู่ที่นี่ก็มานั่งคุยเล่นกับองค์ชายสาม ยังจะให้ทำอะไรได้อีก”

“เวยเอ๋อ” ซ่านจินจื๋อเดินมาข้างหน้า จับข้อมือของนางที่พันไว้ด้วยผ้ามัสลิน

“ยังจะพูดอย่างนั้นอีก กลับบ้านไปหาซูพ่านเอ๋อของเจ้าเถอะ” กู้อ้าวเวยโบกมือออกไปอย่างง่ายดาย “ข้าบอกแล้วว่าเรื่องนี้อาจจะไม่เกี่ยวกับเจ้า แต่ข้าคิดไม่ถึง เจ้าคิดมาเสมอว่านางไม่ได้ทำอะไรผิด”

“ถึงแม้ว่าเจ้าจะปกป้องชีวิตของนาง ในภายหน้าข้าจะต้องทำให้นางตายทั้งเป็น จะอยู่ก็ไม่ได้ ตายก็ไม่ได้”

คำพูดที่กู้อ้าวเวยพูดออกมาแต่ละคำล้วนมาจากใจ นางยกคางขึ้นเล็กน้อย ทำอะไรตรงไปตรงมาโดยตลอด　　

ไม่กี่วันก่อนพวกเขาทั้งสองยังรักกันอย่างดูดดื่ม แต่เพราะจุดประสงค์เดียวกัน ตอนนี้หากซ่านจินจื๋อยอมที่จะรักษาชีวิตและชื่อเสียงของซูพ่านเอ๋อไว้เพื่อนาง ภายหน้าซูพ่านเอ๋อกะจะย้อนกลับมาก็จะต้องหยิ่งผยองกับนางได้แน่

แต่นางไม่รู้เลยว่านางอายุเท่าไรแล้ว! และยิ่งไม่ต้องทำตัววางมาด!

ซ่านจินจื๋อไม่ได้คาดหวังว่านางจะจริงจังกับเรื่องนี้ แต่มันก็สายเกินไปที่จะตอบสนองกลับ กู้อ้าวเวยหัวเราะเยอะ “ข้ารักเจ้าเสมอ แต่น่าเสียดายว่าในสายตาไม่สามารถจะลบภาพชั่วร้ายออกไปได้ และก็ไม่อยากจะเสียเวลาผัดวันประกันพรุ่งด้วย”

หันตัวกลับแล้วเดินระหว่างผู้ชายทั้งสองคนจากไป ไม่มีใครเห็นสายตาที่แน่วแน่ของกู้อ้าวเวย

หากมีชีวิตอยู่ต่ออีกเพียงสองหรือสามปี นางจะไม่เสียใจเลย แต่หากมีวิธีรักษา นางก็จะพยายามค้นหาอย่างเต็มกำลัง ทนไม่ได้หากจะต้องเห็นซูพ่านเอ๋อมีชีวิตอยู่ต่อ ไม่เช่นนั้นใครกันจะเป็นผู้รับผิดชอบด้วยชีวิต”

กู้อ้าวเวยจากออกมา เวงตาของซ่านจินจื๋อจ้องไปยังซ่านเซิ่งหานทันที

“เจ้ากับนางคุยอะไรกัน”

“เสด็จอา หากข้าเป็นท่าน เวลานี้ก็คงจะรีบตามไป” ซ่านเซิ่งหานวางมือข้างหนึ่งไว้ตรงหลังของเขา ยืดตัวแล้วมองไปยังซ่านจินจื๋อ “ข้าต้องการให้นางช่วยข้าชิงตำแหน่งรัชทายาท ข้าปกป้องเสด็จอาและพี่น้องมาโดยตลอด นางยังคงต้องการพิจารณา เห็นได้ว่านางยังรักท่าน ท่านไม่ควรจะไปติดอยู่กับซูพ่านเอ๋อ”

คำพูดเหล่านี้เขาพูดไปเพื่อกู้อ้าวเวย

ซ่านจินจื๋อกำหมัดแน่นและส่งเสียงดัง จากนั้นก็รีบหันกลับและตามออกไป　　

แต่ซ่านเซิ่งหานก็ยังคงอยู่ในห้องโถงด้านข้างอันมืดต่อไป ยิ้มผ่านดวงตา “เสด็จอา ท่านไม่เคยรู้ กู้อ้าวเวยไม่เคยสนใจซูพ่านเอ๋อเลย”

มันเป็นทัศนคติของท่าน　　

กู้อ้าวเวยมาสายเกินไปจนไม่ทันงานเลี้ยง ซ่านจินจื๋อเดินออกมาจากมุม พานางไปยังศาลาใกล้ๆ บรรดานางกำนัลและขันทีจะเห็นได้จากระยะไกลเท่านั้น

“เจ้าเอาแต่ปิดประตูอยู่ในห้องพักรับรอง จะบาดเจ็บได้อย่างไร” ซ่านจินจื๋อมีเรื่องจะพูดมากมาย แต่สุดท้ายก็มองไปยังข้อมือของนางที่พันผ้าเอาไว้

“ไม่ทันระวังจึงถูกบาด เป็นเรื่องปกติ” กู้อ้าวเวยพูดอย่างตรงไปตรงมา นางไม่สามารถจะพูดได้ว่ากรีดตัวเองเพื่อจะเอาเลือดออกมาเพื่อพิสูจน์พิษที่อยู่ในร่างกาย เพราะอยากรู้ความแตกต่างของเลือดทายาทตระกูลหยุนรุ่นหลัง นั้นเป็นสาเหตุที่ต้องกรีดเพื่อเปิดแผลเอาเลือดออกมา

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ซ่านจินจื๋อก็พูดต่อไป “ขอเวลาให้ข้าสักหน่อย”

“อย่าคิดมาเอาใจข้า หรือชดเชยอะไรให้ข้าเลย ท่านอ๋อง” กู้อ้าวเวยถอนหายใจเล็กน้อย ปล่อยปลายนิ้วที่งอไว้แน่นออก “สำหรับเจ้าและข้า การเชื่อในสิ่งเหล่านี้มันดูฟุ่มเฟือยเกินไป บางทีเราสองคนอาจจะนอนบนเตียงเดียวกันแล้วมีความสุข แต่เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายหนึ่งไม่สามารถที่จะฆ่าตัวตายอยู่บนเตียง และหากเป็นเรื่องเป็นการเป็นงาน จากนั้นความเชื่อใจทั้งหมดก็ไม่มีเหลือ”

“เจ้าช่างเย็นชาจริง ๆ” ซ่านจินจื๋อหัวเราะอย่างทำอะไรไม่ถูก

“พูดตามจริง ข้ารู้แม้กระทั่งว่าเจ้ามาที่การล่าสัตว์ในฤดูใบไม้ร่วงนี้ก็เพื่อขอความช่วยเหลือจากฮ่องเต้เช่นกัน หวังว่าจะได้นำทัพออกไป เพียงแค่ยังไม่ได้รับคำตอบตกลง อีกอย่างเจ้าก็ปกปิดข้าเรื่องนี้ เจ้าเพียงแค่ใช้ประโยชน์จากสิ่งที่ข้าพูดในตอนนั้น” กู้อ้าวเวยหัวเราะ “ในเมื่อไม่วางใจที่จะพูดเรื่องสำคัญ ถ้าอย่างนั้นหากข้าจำเป็นต้องอยู่กับเจ้าอย่างเลือกไม่ได้ก็คงน่าเบื่อ ยกเว้นแต่เรื่องใหญ่ เจ้าก็ไม่ต้องเป็นกังวลมายุ่งกับข้า”