ชายาบุปผาซ่อนพิษ นิยาย บท 65

เฟิงฉิ้นหว่านจัดการจ้าวยี่และหลี่หยวนเรียบร้อย หันกลับมาไปที่ห้องโถงที่ฟู่ลั่วเฉินอยู่: "เรื่องตลกร้าย ให้ท่านชายเห็นเรื่อขายหน้าซะแล้ว"

ทันทีที่พูดจบ เสียงพิณดังก็ดังขึ้นในทันใด

ทันทีหลังจากนั้น แท่นดอกไม้ที่แขวนอยู่บนหลังคาของหอหญิงงามเมืองก็หย่อนลงมาอย่างช้าๆ

ทุกคนเพ่งสมาธิมองไป ตกตะลึงไปชั่วขณะ

บนแท่นดอกไม้ หญิงสาวคนหนึ่งยืนตัวตรง

นางสวมชุดสีแดงทั้งตัว ผมราวน้ำตก เสริมใบหน้าที่ไร้ตำหนิของนางนั้นสวยงามละเอียดมากขึ้น นางไม่มีสีหน้าใด ๆ และราวกับมีกลิ่นอายเย็นชาแผ่ออกจากตัว แต่กลับถูกดึงดูดให้ผู้คนละสายตาไม่ได้อย่างบอกไม่ถูก

เสียงพิณหยุดไปครู่หนึ่ง แม่นางชุดแดงก็ขยับตัวทันใด นางยกปลายเท้า บนแท่นดอกไม้มีไม้กลองวางไม้สองอันถูกถือไว้ในมือ

“นั่นกลองหรือ?”

“นี้เป็นการแสดงอะไร？”

บนแท่นดอกไม้ กลองไม้ที่สลักดอกไม้ตั้งอยู่

หญิงสาวชุดแดงยกแขนขึ้นเล็กน้อย ไม้กลองกระทบพื้นผิวกลองอย่างแรง: "ตง!"

ทันทีที่เสียงนี้เปล่งออกมา ทำให้ทุกคนก็รู้สึกสดชื่นทันที

เสียงกลองนั้นไม่ทื่อเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกลับมีกลิ่นอายที่น่าหลงใหล เพียงเสียงเดียว แต่กลับทำให้คนมีความรู้สึกสงบ

ฟู่ลั่วเฉินฟังเสียงกลอง เพียงเสียงเดียวก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ อดไม่ได้ที่จะมองดูกลองที่ถูกตีอย่างละเอียดเมื่อมองละเอียด คิ้วอดไม่ได้ที่จะยกขึ้น:

“กลองหญิงงามตงเหว้ย？”

เฟิงฉิ้นหว่านคิดไม่ถึงฟู่ลั่วเฉินยังมีใจที่จะสังเกตกลองนั้นอย่างละเอียด จึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ท่านชายฟู่มีสายตาที่ดีจริงๆ"

“กลองนี้ก็ซื้อมาจากตงเหว้ยฝั่งนั้นหรือ?”

“ตงเหว้ยผลิตหนังมากมาย กลองที่ผลิตขึ้นนั้นมีคุณภาพเสียงที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว เช่นเดียวกับที่นางหยุนตีบนแท่นสูง ตัวกลองทำจากต้นตอเหล็กร้อยปีชั้นสูง ทุบตีขึ้นมา เสียงใสสูง ไม่ทื่อเหมือนกลองทั่วไป ดังนั้นกลองนี้ที่ตงเหว้ยก็เรียกว่ากลองหญิงงาม ”

ฟู่ลั่วเฉินหยิบถ้วยชาขึ้นมาจิบ: อย่างแรกคือโคมแก้วที่แขวนอยู่ จากนั้นก็กลองหญิงงามนี้ ดูเหมือนว่าตระกูลเฟิงจะเปิดเส้นทางการค้ากับตงเหว้ยแล้วจริง ๆ ถ้าไม่ใช่เช่นนั้น หอหญิงงามเมืองไม่สามารถมีสิ่งของมากมายจากตงเหว้ยฝั่งนั้นในช่วงเวลาสั้นๆ ได้

เขาคิดถึงจุดนี้ เช่นนั้นแขกที่ได้รับเชิญคนอื่นๆล่ะ？สามารถทำได้ถึงมีหน้ามีตา หรือว่าทัศนวิสัยยังไม่ดีอีก？

เสียงพิณดังก้อง ราวกับเสียงกีบเท้าของศัตรูใกล้เข้ามา

บนแท่นดอกไม้ ท่าทางการเต้นรำของ นางหยุนเริ่มกระวนกระวายมากขึ้นเรื่อยๆไม้กลองในมือยังคงกระทบกับหน้ากลอง ราวกับว่าเสียงฟ้าร้องลากผ่านหอหญิงงามเมือง ตกตะลึงจนผู้คนก็อดที่จะสั่นสะท้านไม่ได้ .

เต้นรำไปด้วยตีกลองไปด้วย ใช้พลังงานอย่างมาก ที่หน้าผากของนางหยุนมีเหงื่อรำไร ตามท่าทางการเต้นของนาง มีเส้นผมสีดำบางส่วนติดอยู่ที่หน้าผาก ทันใดนั้น ไม่คนอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง เปล่งเสียงอุทานออกมา

“ดูระหว่างคิ้วของนางหยุน!”

ทุกคนมองดูไปอย่างตั้งใจ บางคนที่มีสายตาดีเยี่ยมก็เต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เห็นเพียงหน้าผากที่ชุ่มเหงื่อของนางหยุนค่อยๆ เผยให้เห็นฮวาเตี้ยนสีแดงเข้มหนึ่งดอก

ฮวาเตี้ยนนั้นมีรูปร่างเหมือนเบญจมาศ กลีบดอกไม้บานออก ราวกับฟีนิกซ์กระพือปีก ทำให้ใบหน้าขาวใสไร้ที่ติของนาง มีความรู้สึกตะลึงตื่นเต้นไม่น้อย

เสียงปรบมือเรียกดีดังขึ้น แต่นางหยุนเพียงแค่คุกเข่าโค้งคำนับ จากนั้นไปจากแท่นดอกเดินเข้าไปในบุปผาร้อยพิษของตัวเอง เหลือเพียงแผ่นหลังร้อนแรงที่ไหวสั่นอยู่ในใจของทุกคน