ระยะเวลาหลายวันที่มีความเจ็บปวดแต่ก็มีความสุข ผ่านพ้นไปแล้ว
ช่วงกลางวันเย้นหว่านอยู่กับโห้หลีเฉินตลอด อยู่ข้างกายเขาคอยดูแลเขา นอกจากการรักษาเฉพาะทางที่ไม่อนุญาตให้เธอเข้าไปดูด้านในแล้ว เวลาที่เหลือเธอก็จะคอยเฝ้าเธออยู่ตลอดไม่ห่างไปแม้แต่ก้าวเดียว
ความจริงแล้วเย้นหว่านอยากจะอยู่เป็นเพื่อนกับเขาตอนช่วงที่เขารักษาตัวนั้นด้วย แต่โห้หลีเฉินหัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ยอม
เธอจึงได้แต่ปล่อยไป
หลังจากที่ขอโทษกันวันนั้นแล้ว การแสดงออกของแคทเธอรีนก็เปลี่ยนไป ไม่ว่าจะทำเรื่องใดก็ตาม ต่างอยู่ในฐานะหมอคนหนึ่งเท่านั้น
กระทั่งตอนที่ไปตรวจร่างกาย ก็ไม่ได้แสดงท่าทางเจ้าชู้น้ำลายไหลยืดกับโห้หลีเฉินเลย
การแสดงออกของเธอ ทำให้เย้นหว่านรู้สึกว่า เธอสามารถปล่อยวางกับสิ่งที่ของต้องการอยากได้กับโห้หลีเฉินไปแล้ว
หากเป็นแบบนี้ต่อไป ชีวิตของเย้นหว่านถือว่าสงบราบรื่นดี
นอกเหนือจากการเข้าห้องน้ำและสัปหงกอยู่บ่อยครั้ง
หญิงตั้งครรภ์ชอบสัปหงก นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ เพราะทารกในครรภ์จำเป็นที่จะต้องได้รับการพักผ่อนที่เพียงพอ
ดังนั้นแม้ว่าเย้นหว่านจะอยู่เป็นเพื่อนโห้หลีเฉิน แต่ว่าก็มีบางเวลา ที่จะหลับอยู่ข้างกายเขา
โห้หลีเฉินเปลี่ยนห้องแล้ว ในห้องนั้นก็มีเตียงอยู่สองเตียง เพื่อให้เย้นหว่านตอนง่วงนอน ก็สามารถไปนอนบนอีกเตียงได้เลย
วันนี้ เย้นหว่านก็หลับไปอีกแล้ว
ตอนที่เธอลืมตาขึ้นมา ก็กวาดตามองไปยังโห้หลีเฉินที่นอนอยู่เตียงข้างๆ ด้วยความเคยชิน แต่เมื่อเห็นแล้ว เธอถึงกับสมองเบลอไปหมด
เธอเริ่มสงสัยว่าตนเองตาฝาดไปหรือเปล่า หรือว่ายังไม่ตื่น แล้วกำลังฝันอยู่กันแน่
เธอหลับตาลง จากนั้นก็เริ่มลืมตาอีกครั้ง ทว่าสิ่งที่เห็นก็ยังคงเป็นภาพภาพนั้นอยู่
จนทำให้เลือดลมปราณของเธอพลุ่งพล่านทันที
สิ่งที่เห็นคือ โห้หลีเฉินกำลังนอนพิงอยู่บนเตียงคนไข้ ส่วนมือที่กำลังให้น้ำเกลืออยู่นั้นแคทเธอรีนกำลังนอนคว่ำทับอยู่
แคทเธอรีนเอนครึ่งตัวคว่ำทับลงบนเตียง ราวกับกำลังประกบร่างกายของโห้หลีเฉินอยู่เช่นนั้น
เมื่อเธอผงกหัวขึ้นมา โห้หลีเฉินก้มศีรษะลง อากัปกิริยาเช่นนั้น ราวกับกำลังจะจูบกัน
เย้นหว่านโมโหจัด เธอรีบตะคอกใส่อย่างโกรธเคืองทันที ขนาดน้ำเสียงยังสูงปรี๊ดจนจะเสียงแตกอยู่แล้ว
"พวกคุณกำลังทำอะไรกัน?!"
โห้หลีเฉินลืมตามองมาทางเย้นหว่าน หัวคิ้วย่นเข้าหากัน สีหน้าเย็นชาสุขุมอย่างเต็มเปี่ยม
เขาเตรียมจะพูด ทว่าแคทเธอรีนรีบพูดดักหน้าก่อน
"คุณเย้น คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ฉันกับคุณโห้ไม่ได้มีอะไรกัน"
เธอพูดอย่างร้อนรน ในทางกลับกันมันมีความรู้สึกต้องการปกปิดความจริงแต่ดันเผยความจริงออกมาแทน
ส่วนร่างกายของเธอนั้น ยังคงอยู่ในท่วงท่าพาดอยู่บนร่างกายของโห้หลีเฉินอยู่เช่นเคย
หรือว่าคว่ำทับกัน จนคุ้นชินแล้วจริงๆ เหรอ?
ความโกรธเคืองที่อัดอั้นอยู่เต็มอกของเย้นหว่านระเบิดออกมาทันที เธอจัดการสะบัดผ้าห่มออกและลงจากเตียง จากนั้นก็พุ่งเข้าหาทางด้านหลังของแคทเธอรีน เพื่อต้องการจะจับเธอให้ลุกออกมา
อย่าได้ดูถูกความสามารถของฉัน ฉันไม่ใช่ Hello Kitty แต่ฉันเป็นแม่เสือตัวฉกาจเลยแหละ
เธอต้องจัดการสั่งสอนแคทเธอรีนสักยก ถึงขั้นฉวยโอกาสตอนที่เธอนอนหลับอยู่ให้ท่าโห้หลีเฉิน
ผู้ชายของเธอ นางคิดจะมาแตะต้องได้เหรอ?
เย้นหว่านใช้มือคว้าหัวไหล่ของแคทเธอรีน แคทเธอรีนตะโกนเสียงดังลั่นอย่างร้อนรน
"ขยับไม่ได้นะ เขาจะตาย"
เย้นหว่านไม่สนใจอะไรแล้ว เพราะว่าต้องการจะลากเธอ ทว่ากลับไม่ได้สนใจการแสดงออกตรงหัวคิ้วของโห้หลีเฉินที่ขมวดไว้แน่น
ริมฝีปากของเขาขยับเล็กน้อย อยากจะพูดออกมา แต่กลับพูดไม่ได้
แม้ว่าความโกรธแค้นมันสุมหัวก็ตาม ทว่าเย้นหว่านหยุดการกระทำลงทันที เพื่อรักษาเหตุผลอาไว้
เธอเหลือบมองร่างกายที่อยู่เบื้องหน้าของแคทเธอรีนอย่างหน้าดำหน้าแดง พลันตะลึงทันที เสื้อของแคทเธอรีนติดอยู่กับเข็มจ่ายน้ำเกลือของโห้หลีเฉิน
เย้นหว่านตกใจอย่างหนัก
นี่มันขยับไม่ได้จริงๆ ด้วย ถ้าขยับคนที่ตายต้องเป็นโห้หลีเฉินแน่
การให้น้ำเกลือของเขานั้นพิเศษมาก ไม่สามารถขยับได้ และก็ไม่สามารถหยุดพักได้ มิเช่นนั้นร่างกายของเขาจะเกิดผลกระทบอันน่าหวาดกลัวตามมา
ดังนั้น ทั้งสองคนได้แต่รักษาท่าทางเช่นนั้นไว้ไม่ยอมขยับเขยื้อนสักนิด ก็เป็นเพราะว่าเสื้อไปติดกับเข็มบนสายน้ำเกลือเหรอ?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: สัญญารัก คบกับประธานฮั่ว30วัน