จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 240

ถูกแล้ว เขาเป็นทหาร เขาต้องมาจากสมรภูมิ เมื่อกี้ทีมอารักขาของตนถูกโจมตี นอกจากคนจากสมรภูมิที่จะฆ่าคนแบบนี้ได้ ยังมีพลังจากไหนที่ทำได้อีก

“คุณเป็นคนของกองทัพเหรอ”เซียวเจิ้นเทียนบี้ถามฟางเหยียน

ฟางเหยียนเบ้ปากเผยยิ้มพูด“แกก็รู้แล้วนี่”

กลับมาที่งานวันเกิดเย่ชิงหยู่ วันที่เซียวเหวินห่าวถูกจับ รองผู้ว่าทุกเขตต่างออกมา ได้ยินมาว่าฟังคำสั่งจากสายเลือดอันได้รับความชอบธรรมของสมรภูมิ คนๆนั้นต้องมีตำแหน่งสูงส่ง หรือว่าจะเป็นเขา

ถ้าเป็นเขาจริง เซียวเจิ้นเทียนควรหมดหวัง ต่อให้กลุ่มที่อยู่ด้านหลังมาถึง ก็ช่วยอะไรไม่ได้ !

“ไปตายเถอะ!”ฟางเหยียนรวบรวมกำลังตะโกน ทำให้ตระกูลเซียวสั่นสะเทือน

แต่ฟางเหยียนไม่ได้ลงมือ หากแต่ เสียงตะคอกนี้ ทำให้เกิดปฏิกิริยาหนึ่ง อยู่ในรัศมีนี้เอง ประตูเปิดออกมีเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง “ใครมาบังอาจในตระกูลเซียว!”

เสียงคำรามนี้เปล่งเต็มพลัง !จนแทบจะข่มเสียงฟางเหยียน

จากนั้น ห้องโถงตระกูลเซียวสั่นเทา ด้านนอกมีเสียงลมรอดมา พัดจนคนลืมตาไม่ขึ้น ฟางเหยียนมองไปที่ประตูอย่างสงบ บ่นพึมพำ:“ในที่สุด มาแล้วเหรอ”

เขารู้อยู่แล้วว่าต้องมีคนออกมาช่วยตระกูลเซียว กลุ่มนั้นจะไม่ทอดทิ้งแน่นอน มองดูตระกูลเซียวถูกทำลายตาปริบๆ

หลังลมพัดกระหน่ำ เห็นเพียงชายผิวสีคล้ำ รูปร่างผอมบางเดินเข้ามา ชายผู้นั้นสูงราวร้อยหกสิบ แต่แววตาดุแดงก่ำ หน้าตาอัปลักษณ์ มือทั้งสองชูนักรบที่สวมชุดออกรบ ราศีดูยิ่งใหญ่ หลังจากเดินเข้ามา สายลมที่พัดก็ค่อยๆหยุด เซียวเจิ้นเทียนตะลึง แล้วเบิ่งตาโพลง“ติ่งเอ๋อ!”

นี่คือลูกชายของเซียวเจิ้นเทียน เซียวติ่ง สิบปีก่อน เซียวติ่งป่วยด้วยโรคประหลาด เซียวเจิ้นเทียนเชิญหมอทั่วจินโจวมารักษาแต่ไมมีใครรักษาได้ ต่อมาเซียวติ่งหายตัวไป ไม่มีใครรู้ว่าไปไหน เซียวเจิ้นเทียนส่งคนหาทั่วเขตซีหนาน ก็ยังหาไม่พบ หาอยู่เป็นปี จนถอดใจ

เขาคิดว่าเซียวติ่งตายแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเขาจะกลับมา แถมยังกลับมาในช่วงคับขัน

นี่ไม่ใช่หนัง และก็ไม่ใช่ละคร แต่เป็นชะตาของตระกูลเซียว สวรรค์คงจะกำหนดมาแบบนี้ จึงให้เซียวติ่งกลับมาในเวลานี้ เขาจะต้องมาช่วยตระกูลเซียว ใช่แน่นอน!

“ติ่งเอ๋อ เป็นลูกจริงๆเหรอ”เซียวเจิ้นเทียนถามชายตรงหน้าด้วยน้ำตาอาบแก้ม

เซียวติ่งมองเซียวเจิ้นเทียนด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก จากนั้นโยนนักรบสองคนไปตรงหน้าฟางเหยียน พูด“มีผมอยู่ ใครก็อย่าได้คิดรังแกคนตระกูลเซียวแม้เพียงเส้นผม”

ด้านนอกประตูมีเสียงฝีเท้า เห็นเพียงคนสวมชุดคลุมเดินเข้ามา ในมือถือปืนเล็งไปที่ เซียวติ่ง ชายหนึ่งในนั้นพูดกับฟางเหยียน“จอมพลโผ้จวิน เขาฆ่าสหายไปห้าคน”

ฟางเหยียนโบกมือพูด“พวกแกถอยไปก่อน!ความแค้นของสหาย ฉันชำระเอง”

หลังจากชายได้รับคำสั่ง ก็หมุนตัวเดินฝ่ากลุ่มสหายนักรบไป

เซียวติ่งหันไปมองยิ้มเย็นให้ฟางเหยียน จากนั้นมองดูเซียวเจิ้นเทียน

“พ่อ ลูกอกตัญญู กลับมาช้าไป!”เซียวติ่งคุกเข่าอย่างหนักลงบนพื้น คุกเข่าครั้งนี้ ทำพื้นเป็นหลุมสองหลุม พลังมหาศาล เซียวเจิ้นเทียนเห็นใจยังกระเพื่อม

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบทรงเกียรติยศ