ทดลองรัก ชีวิตแต่งงาน100วัน นิยาย บท 752

ทั้งสองลุกขึ้นเดินออกไป

คุณหญิงจี้รีบเดินตามพวกเขาอยู่ด้านหลัง

“คุณหญิงจี้ ขอร้องคุณอย่าตามพวกเราอีกเลย คุณจะรบกวนพวกเราได้”เห้อถงถงเห็นคุณหญิงจี้ตามหลังมาต้อยๆ พลางแอบถอนหายใจหนึ่งเฮือก

คุณหญิงจี้ตามหลังพวกเธออย่างนี้ ทำให้เธอทำตัวไม่ถูกเลย

“ได้ ได้ งั้นฉันกลับก่อนนะ เดี๋ยวฉันจะติดต่อหนูนะ”คุณหญิงจี้ไม่ได้โกรธเคือง ตอนนี้เห้อถงถงพูดอะไรก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว

“ถงถง หรือเดี๋ยวหนูไปเที่ยวที่บ้านฉันสิ ฉันให้จี้หซีกลับมาด้วย พวกหนูจะได้สืบสายใยรักกันได้”ท่าทีของคุณหญิงจี้ต่างจากแต่ก่อนหนึ่งแสนแปดพันลี้กันเลยทีเดียว

เห้อถงถงมองหน้าเธอโดยไม่ได้พูดอะไร กลับบ้าน？สองปีก่อน เธอถูกคุณหญิงจี้ไล่ออกมาจากบ้าน

คุณหญิงจี้เห็นเห้อถงถงไม่พูดอะไร นึกว่าเธอรับปากแล้วพลันรู้สึกดีใจ พูดเองเออเอง “ดี งั้นก็ตามนี้เลย ฉันรอหนูอยู่ที่บ้านนะ”

คุณหญิงจี้พูดจบก็จากไปอย่างรู้การรู้งาน

หลังคุณหญิงจี้ไป เห้อถงถงก็เบาใจอย่างโจ่งแจ้ง

“ฉิงฉิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่？”ถึงตอนนี้เห้อถงถงยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเลย

“อันนี้ต้องรอให้เธอกลับบ้านไปถามจี้หซีของเธอเองนะ”เวินลั่วฉิงมองหน้าเธอด้วยรอยยิ้มเบาๆ เป็นความดีความชอบของจี้หซีดังนั้นเรื่องนี้ก็ให้จี้หซีบอกเธอเองแล้วกัน

“เธอบอกฉันก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ？ฉันเห็นเธอก็รู้เรื่องดีนี่”เห้อถงถงมองเธอแบบไม่ค่อยพอใจ

แต่เวินลั่วฉิงแค่ยิ้มเบาๆ ไม่ได้พูดอะไร

“ช่างเถอะ พวกเราไปช้อปที่ห้างกัน ก่อนหน้านี้ฉันดูเสื้อผ้าเด็กไว้หลายแบบ น่าจะออกสู่ตลาดแล้ว ฉันจะไปซื้อให้เด็กทั้งสอง”เห้อถงถงเห็นเธอไม่พูด เลยไม่ได้ถามเซ้าซี้อีก

เวินลั่วฉิงก็อยากซื้อของให้เด็กๆพอดี เด็กน้อยถังจื่อโม่กำลังงอนอยู่ที่บ้าน ต้องปลอบใจเสียหน่อย

ทั้งสองเดินเข้าห้างสรรพสินค้าด้านหน้า

และในขณะเดียวกัน ถังจื่อโม่กับถังจื่อซีก็อยู่ในห้างแห่งนี้ด้วยเช่นกัน

เด็กน้อยถังจื่อโม่ถามมาได้ความว่าเย่ซือเฉินจะมาที่นี่ ดังนั้นจึงพาน้องสาวออกมาโดยเฉพาะ

“พี่ชาย แด๊ดดี้อยู่ไหน？”ถังจื่อซีไม่เห็นคุณพ่อ จึงรู้สึกสึกผิดหวังเล็กน้อย

“ไม่รีบ จะมาแล้ว”ใบหน้าเด็กน้อยถังจื่อโม่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เขารู้ว่าวันนี้เย่ซือเฉินจะมาที่ห้างนี้แน่นอน

“พี่ชาย แด๊ดดี้มาแล้ว แด๊ดดี้มาแล้ว”เด็กน้องถังจื่อซีมองไปยังประตูใหญ่ที่มีผู้ชายเดินเข้ามา พลางร้องด้วยความเซอร์ไพรส์

ถังจื่อโม่ก็เห็นด้วยเช่นกัน

ยามนี้คุณชายสามเย่เดินเข้ามา ใบหน้าที่องอาจมองอารมณ์ไม่ออก แต่กลับชวนให้เกรงขาม เขาเดินไม่เร็ว ทุกท่วงท่าเหมือนกลิ่นอายเผด็จการบนตัวราชัน

เด็กน้อยถังจื่อโม่เบะปาก เก๊กหล่อได้เนี๊ยบมาก แต่เสียดายที่ตาบอด

“ท่านประธานครับ เรื่องนี้เป็นความบกพร่องของพวกเราเองครับ คือพวกเราประมาท……”ผู้จัดการทั่วไปของห้างสรรพสินค้าเดินตามอยู่ด้านหลัง หน้าผากมีเหงื่อไหลพรากลงมา ใบหน้ามีความหวาดหวั่นหลายส่วน

อุณหภูมิของแอร์ในนี้ก็ต่ำมากแล้ว แต่เขายังคงมีเหงื่อไหลไม่หยุด

เย่ซือเฉินไม่ได้ตอบ ไม่แม้แต่จะมองเขาแค่แวบเดียว เลขาหลิวส่งสัญญาณให้เขาหุบปากเงียบ

“พี่ชาย หนูไปหาแด๊ดดี้……”เด็กน้อยถังจื่อซียิ้มละมุนละไม ได้มองคุณพ่อในระยะที่ใกล้ชิดอย่างนี้ครั้งแรก เธอยิ่งมองยิ่งพอใจยิ่งมองยิ่งชอบใจ