จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 577

เขายืนอยู่ข้างๆแบบนี้มองดูผู้หญิงที่ตนตามจีบมานานจูบอย่างดูดดื่มกับชายอื่น แม้จะล้มลงกับพื้นแล้ว เขายังคงจินตนาการเท่าที่จะทำได้ ถ้าตนคือผู้ชายคนนั้นคงจะดีไม่น้อยเลยทีเดียว

แต่นี่เป็นเพียงมโนภาพอย่างหนึ่งของเขาเท่านั้น มีผู้ชายแบบนี้สักคน แล้วเย่ชิงหยู่จะก้มหน้ามองไอ้สวะแบบเขานี้ได้อย่างไรกัน แล้วตนยังว่าเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงนั่น เขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงแบบนี้ ตนจะกล้ายั่วโมโหได้อย่างไร เมื่อดูไป ตนยังสู้เขยแต่งเข้าบ้านนั่นไม่ได้เลยนะเนี่ย!

ทั้งสองจูบอย่างดูดดื่มไปประมาณสามนาทีจึงได้แยกจากกันอย่างอาลัยอาวรณ์ ฟางเหยียนจ้องใบหน้าที่สวยงามของเย่ชิงหยู่ จากนั้นยกมือขึ้นลูบหน้าของเธอเบาๆ เย่ชิงหยู่หน้าแดง ก้มหน้าอย่างเขินอายสวยงามลงไป

นี่เป็นการพบรักครั้งหนึ่งที่หาได้ยาก ทั้งสองก็จูบอย่างดูดดื่มในสถานการณ์แบบนี้อย่างหายาก นี่ถือได้ว่าเป็นจูบแรกของฟางเหยียน และก็เป็นจูบแรกของเย่ชิงหยู่เช่นกัน ต่อให้รู้ว่าจะเป็นของกันและกัน แต่เมื่อสถานการณ์นี้มาถึง ก็อดไม่ได้ที่จะเขินอาย

ขณะนี้ ฟางเหยียนหันไปมองฉินห้าวที่ล้มลงกับพื้นอย่างช้าๆ ตอนที่ฉินห้าวเห็นสายตาคู่นั้น ก็ตัวสั่นขึ้นมา แล้วเขาก็ถามอย่างเยือกเย็นว่า “เขาเป็นใคร?”

เย่ชิงหยู่ส่งเสียงหาออกมา จากนั้นหันไปมองฉินห้าว แล้วกล่าว “เขาคือคู่ค้าคนหนึ่งของเมืองหยุนเฉิงของฉันค่ะ ครั้งนี้เขารวมตัวคู่ค้าทั้งหมดมาปิกนิก เขาก็ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ค่ะ”

แม้เมื่อกี๊เย่ชิงหยู่ให้ฟางเหยียนฆ่าคน แต่เธอไม่อยากให้ฟางเหยียนฆ่าคนบริสุทธิ์

“เหอะๆ” ฟางเหยียนหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา แล้วกล่าว “ไอ้สวะแบบนี้ ไม่คู่ควรที่ผมจะลงมือ! ไสหัวไป!”

ฟางเหยียนมีการวิเคราะห์ต่อคนนี้ที่ไม่เหมือนใคร เมื่อมองไปก็รู้ว่านี่ใจปลาซิวเป็นแค่ไอ้สวะ

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ฉินห้าวลุกขึ้นจากพื้น กล่าวอย่างนอบน้อมว่า “ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ!”

พูดจบ เขาได้วิ่งเข้าไปในป่าทึบ

ขณะนี้ ฟางเหยียนหยิบมือถือขึ้นมากดโทร แล้วกล่าว “ส่งเฮลิคอปเตอร์มาให้ผมหน่อย ผมอยู่ที่หุบเขาเสือประจัน!”

พูดจบเขาวางสายไปโดยตรง เขาไม่ได้ปรึกษากับใคร และไม่ได้ขอใคร เหมือนกับกำลังสั่งการ

เย่ชิงหยู่มองฟางเหยียน จนกระทั่งถึงตอนนี้ เธอนอกจากจะรู้ว่าฟางเหยียนคือคุณชายของตระกูลฟางแห่งเจียงตู ยังไม่รู้ว่าเขายังคงสวมใส่ชุดนี้ได้ โดยหลักการแล้ว คนที่ปลดประจำการไม่สามารถใส่ชุดนี้ได้

ไม่สิ ชุดแบบนี้ตามหลักแล้วควรจะเป็นสีเขียวสิ แต่ทำไมฟางเหยียนใส่สีดำล่ะ? เมื่อนึกถึงจุดนี้ เย่ชิงหยู่ถามอย่างไม่เข้าใจว่า “ชุดนี้ของคุณ คือ…?”

ฟางเหยียนมองชุดของตัวเอง แล้วกล่าวอย่างไม่ปิดบังแม้แต่น้อยว่า “ชุดสงคราม! ใช้เวลาทำศึกครับ สองคนเมื่อกี๊เป็นเสเพลที่พากองทัพโจมตีกองทัพของประเทศเรา ผมไล่ตามพวกมันมาสามวันสามคืน ไม่คาดคิดว่าอีกนิดเกือบจะให้มันทำร้ายภรรยาของผมแล้ว”

“ทำสงคราม?” เย่ชิงหยู่พูดซ้ำสองคำนี้อย่างงงงวย สำหรับเธอแล้วบนโลกนี้จะมีสงครามให้ต่อสู้อีกได้อย่างไรกัน นี่เป็นยุคสันติภาพ ไม่มีสงครามอะไรทั้งนั้น อย่างน้อยวงการนั้นที่เธออยู่ดูแล้วเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน ข่าวที่เห็นทุกวันล้วนเป็นการเจริญเติบโตของเศรษฐกิจ ไม่เคยเห็นข่าวที่เกี่ยวกับสงครามใดๆมาก่อน