จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 643

“ขอโทษ？” ฟางเหยียนกล่าวอย่างเย็นชา “ถ้าการขอโทษมีค่า แล้วจะมีหมัดไว้ทำไม？”

หม่างเทียนหน้าซีดขาวทันใด แทบจะแทรกแผ่นดินหนีอย่างอับอาย นึกไม่ถึงว่าเขาจะไร้เหตุผลที่จะตอบกลับ！

นึกย้อนกลับไปเมื่อก่อน พวกเขาเป็นคนที่ยืนหยัดจนสำเร็จ ต้องฆ่าสังหารผู้คนของตระกูลฟาง ตอนนี้ฝีมือไม่เท่าเขาเจอเข้ากับคนที่เก่งกว่า ก็เหมือนกับพวกขี้ขลาดตาขาวทำตัวนอบน้อมแล้วเหรอ？

เมื่ออยู่ต่อหน้าพลังที่แท้จริง การอ้อนวอนทุกอย่างดูเหมือนจะไม่ช่วยอะไร

แต่เขาไม่เข้าใจอยู่ดี ฟางเหยียนที่แข็งแกร่งขนาดนี้ นึกไม่ถึงว่าจะไร้ชื่อเสียงในโลกนินจาของประเทศหวา ต้องระวังมากจริงๆ

เมื่อขวังซือบิดคอของซื่อนวี่ หัวใจของหม่างเทียนจะเต้นทะลุออกมาแล้ว ขาดการต่อต้านของเทพธิดา ขวังซือราวกับพระเจ้าจุติลงมาจริงๆ พลังมหาศาล ฆ่าพวกเขาง่ายเหมือนกับการบี้มดตัวหนึ่ง แว็บเดียวเท่านั้นคอของซื่อนวี่ก็เอียงไป สิ้นชีพโดยสิ้นเชิง และขวังซือที่เกรี้ยวกราดยังคงเดินเข้ามาอย่างโหดเหี้ยม ศีรษะของซื่อนวี่เหมือนกับแตงโมที่ถูกผ่าออกแล้วก็มิปราณ แตกออกทันใด

อนาถ！

อนาถคำเดียวก็พอแล้ว！

วิธีการโหดเหี้ยมเลือดเย็น！

สามคนที่เหลือตกใจจนควบคุมปัสสาวะและอุจจาระไว้ไม่อยู่ แววตาไร้ชีวิตชีวา แม้แต่ความปรารถนาที่จะหนียังไม่มี เพียงเพราะขาทั้งสองข้างไร้เรี่ยวแรง ขยับไม่ได้แม้แต่ก้าวเดียว แล้วในช่วงแว็บเดียว ทั้งสามอยากให้ฟางเหยียนฆ่า อย่างน้อยศีรษะก็ไม่ต้องแตกออก ตายอย่างเหมาะสม

ในสถานการณ์ที่โหดเหี้ยมแบบนี้ พวกเขาแข็งแกร่งขนาดไหน ขวังซือแข็งแกร่งยิ่งกว่า！

“อาว！”

เสียงคำราม ขวังซือเริ่มก้าวย่างอย่างเคร่งขรึม เดินไปที่อีกคนต่อ！

ความน่ากลัว ความหวาดกลัว ความสิ้นหวังเป็นต้นอารมณ์ที่ซับซ้อนได้ประดังเข้ามาที่หม่างเทียนและคนอื่นๆ แว็บเดียว พวกเขารับรู้ได้ถึงการคุกคาม หมดปัญญาอย่างมาก！

แคร็ก！

ตายไปอีกคน ขวังซือเป็นแบบนี้อีกครั้ง ยกขาที่เต็มไปด้วยหนังตายหนาๆ แล้ววางลงทันใด

ปัง！

ศีรษะแตก ตายจนตายไม่ได้อีก！

ความง่ายดายของขวังซือ ทำให้สองคนที่เหลืออ้าปากค้าง กลิ่นอายความตายล้อมอยู่รอบๆพวกเขา

ตั้งแต่ต้นจนจบ ฟางเหยียนนิ่งสงบเหมือนน้ำ มองการกระทำทุกอย่างของขวังซืออย่างสงบ

รู้อย่างชัดเจนถึงสถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้ รู้อยู่แล้วว่าหนีความตายไม่พ้น แต่ตายอย่างมึนงง ทำให้เขายากจะรับได้ ตายอย่างไม่เต็มใจ ต้องรู้ว่าเมื่อเตะเข้าไปแผ่นเหล็กนั่นแล้ว เขาไม่อยากเป็นผีเร่ร่อน

ยังคงเป็นแบบนี้ นินจาที่เป็นระดับปรมาจารย์ของประเทศหวาไม่เกินสี่คน แต่รายชื่อของปรมาจารย์สี่คนเขาล้วนคุ้นหูดี เป็นคนที่เขาเคารพ แต่จู่ๆฟางเหยียนปรากฏออกมา เหมือนจะไม่อยู่ในรายการของสี่ปรมาจารย์นี้

“ท่าน ก่อนที่ผมจะตาย ท่านบอกผมหน่อยได้มั้ย ว่าท่านเป็นใครกันแน่！”

ฟางเหยียนจ้องหม่างเทียนอย่างสนใจ “ฉันคือฟางเหยียน！”

“ไม่！ไม่！ไม่！” ดูเหมือนหม่างเทียนจะร้อนรน ในตอนนี้ เขายังไม่อยากพูดอีกเหรอ？ความเสียใจและความไม่เต็มใจทำให้หม่างเทียนตะโกนออกมา “ในประเทศหวา นอกจากจอมพลโผ้จวินเทพแห่งสงครามที่ลึกลับ ปรมาจารย์สามคนที่เหลือผมรู้จักหมด ท่านแข็งแกร่งขนาดนี้ ท่านเป็นใครกันแน่！”

“เอ๊ะ？” ฟางเหยียนค่อนข้างตกใจ เงยหน้ามองขึ้นมา “แกรู้จักจอมพลโผ้จวินเทพแห่งสงครามของประเทศหวา？”

“ใครบ้างไม่รู้จักเขา！” เมื่อพูดถึงจอมพลโผ้จวิน หม่างเทียนเก็บความเกรี้ยวกราดที่จะเป็นจะตายให้ได้ไว้ แล้วแทนที่ด้วยใบหน้าของความเคารพ “เขาเป็นเทพเจ้าของประเทศหวาของเรา เทพแห่งสงครามผู้ไม่แพ้ และเป็นความภาคภูมิใจของประเทศหวา ฝีมือของเขาลึกลับที่สุด ที่ขึ้นชื่อที่สุดก็ตอนนั้นฆ่าตัดคอจอมพลสิบประเทศตามลำพัง ฝีมือแข็งแกร่งจนทำลายกฎธรรมชาติ ไม่ใช่‘คน’ไปแล้ว เป็นเทพเจ้าที่จุติลงมา！เท่าที่ผมรู้มา เขายังเป็นคนที่หญิงสาวทุกคนชื่นชม ว่ากันว่าถึงขั้นใครเห็นใครก็รัก！”

แค็กๆๆ！

ไม่เพียงแค่ฟางเหยียนที่ชะงักไป แม้แต่ผู้คนในตระกูลฟางก็เขินอายไม่แพ้กัน

เทพเจ้าตัวจริงยืนอยู่ตรงหน้าแก แกกลับไม่รู้ เลียแข้งเลียขาที่หนึ่งจริงๆ！

“ทำไม？แกไม่พอใจมาก？แกกล้าดูหมิ่นไอดอลของฉัน！ต่อให้ฉันต้องแลกด้วยช่วยชีวิตแก่ๆนี่ของฉัน ฉันก็จะทำให้แกรู้ ว่าบางคนแกจะดูหมิ่นไม่ได้！”