จอมนักรบทรงเกียรติยศ นิยาย บท 816

เมื่อเห็นคนที่มาอย่างชัดเจน เย่ชิงหยู่ก็พูดเสียงแข็งว่า “จางไห่เฟิง! เป็นนายจริงๆด้วย!”

“ไร้มารยาท ไม่รู้จักเรียกพี่ชายสักหน่อยรึไง? เป็นเด็กไร้มารยาทจนชินแล้วจริงๆ!”

“นายอยากจะทำอะไร?”

“ทำอะไร?” จางไห่เฟิงพูดด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย “คำถามนี้ไม่ควรจะถามฉันสิ แต่ควรจะถามเธอ ตอนนั้นเธอทำอะไรลงไป! เธอเป็นคนแย่งทุกอย่างของฉันไป เธอเป็นคนทำให้ฉันสูญเสียทุกอย่าง และก็เป็นเธอเองที่ทำให้ฉันเป็นอย่างวันนี้ ที่ต้องสูญเสียขาทั้งสองข้างไป!”

เย่ชิงหยู่ไม่พูดอะไร เธอขี้เกียจจะพูดด้วย สิ่งพวกนี้ที่จางไห่เฟิงพูดมา เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ? ถ้าไม่ใช่เพราะจางไห่เฟิงตัวเขาเองโลภมาก เขาจะกลายเป็นอย่างวันนี้หรอ? ตัวเขาจางไห่เฟิงเป็นคนของตระกูลจางก็จริง ทุกสิ่งที่ควรเป็นของเขา เดิมทีของควรจะเป็นของเขา แต่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาเอาแต่โลภมาก ไม่ทำตัวให้ดี เขาจะสูญเสียพวกนี้ไปงั้นหรอ?

อีกอย่างตั้งแต่ที่พวกจางเจียวเจียวทั้งบ้านถูกไล่ออกจากตระกูลจาง เขาก็ยิ่งดูถูกพวกเย่ชิงหยู่ทั้งบ้าน ไม่ว่าจะเป็นสีหน้าไม่ต้อนรับในงานวันรวมญาติ หรือว่าการขัดขวางในการทำงาน พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่พี่ชายควรทำหรอ?

ตัวเธอเย่ชิงหยู่ถามใจตัวเอง เธอไม่รู้สึกละอายใจ ไม่ละอายแก่ใจสักนิด!

“ใช่สิ ลืมบอกกับเธอเลย สิ่งที่เธอมีอยู่ทั้งหมดได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว ตระกูลจางได้รับช่วงต่อในหน้าที่ทั้งหมดของตงข่ายกรุ๊ปแล้ว”

เย่ชิงหยู่สีหน้านิ่งเฉย ในตอนที่คาดเดาผู้อยู่เบื้องหลังของหลิวเฟิน เธอก็คาดเดาได้ถึงผลลัพธ์นี้แล้ว แต่ที่เธอไม่เข้าใจก็คือ ในตอนนั้นจางไห่เฟิงหายตัวไปจากโรงพยาบาลได้ยังไง แล้วก็ในตอนนั้นขาทั้งสองข้างนี้ของจางไห่เฟิงขาดได้ยังไง

“ทำไม? ดูสีหน้าของเธอแล้วนิ่งสงบดี? ก็จริง เดิมทีตงข่ายกรุ๊ปก็เป็นของตระกูลจางอยู่แล้ว คนบางคนหน้าด้านยึดไว้ ตอนนี้มันกลับคืนสู่ตระกูลจาง ก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว หรือว่าคนบางคนไม่มีความละอายสักนิดเลยรึไง? ถึงได้นิ่งเฉยขนาดนี้?”

เย่ชิงหยู่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “จางไห่เฟิง นายอยากจะทำอะไรก็ว่ามาตรงๆเลยเถอะ”

“ตรงๆ? เย่ชิงหยู่ เธอนี่สมกับชื่อเสียงจริงๆ ไม่เจอกันนานขนาดนี้ ก็ยังเป็นท่าทางสูงส่งอยู่เหนือกว่าเหมือนเดิมสินะ? คิดว่าทุกคนเป็นลูกน้องของเธอ และต้องเอาใจตามใจเธอจริงๆงั้นหรอ? เพียงแค่ประโยคเดียวก็อยากจะจบความทรมานที่ฉันเคยได้รับ? เธอจะใสซื่อเดินไปแล้วมั้ง?”

พูดแล้วจางไห่เฟิงก็ชี้ไปยังขากางเกงที่ว่างเปล่าบนรถเข็น “ถ้าตอนนั้นเธอเชื่อฟังดีๆ ฉันจะถูกเซียวห้านตัดขาได้ยังไงกัน ห๊ะ!”

เซียวห้าน!

คุณหนูเซียว!

คุณหนูเซียวที่ถูกทำลายคนนั้น!

ตอนนี้เธอเหมือนจะเข้าใจแล้ว ว่าทำไมแผนการวางแผนของตัวเองถึงได้รั่วไหล และเกือบจะทำให้หวงหยวนฉาวหยุดร่วมธุรกิจกับตระกูลจางกลางคัน ป้องกันอยู่ตลอดแต่ก็ป้องกันคนร้ายในบ้านตัวเองไม่ได้ ที่แท้ก็เป็นเพราะเหตุจากจางไห่เฟิง ต่อมาก็เข้าใจได้แล้ว เพราะว่าเธอปฏิเสธดินเนอร์จากจางไห่เฟิง ทำให้จางไห่เฟิงโมโห และก็เป็นเวลานั้นเอง ที่ภายในใจของจางไห่เฟิงได้มีความแค้นก่อเกิดขึ้น

ความแค้นนี้เกิดขึ้นเพราะเธอปฏิเสธเซียวห้าน เซียวห้านโมโหอย่างรุนแรง จึงได้ตัดขาทั้งสองข้างของจางไห่เฟิงทิ้ง ส่วนจางไห่เฟิงก็ไม่กล้าต่อต้านเซียวห้าน เพราะในเวลานั้นตระกูลเซียวยังดูมีความยิ่งใหญ่อยู่ ดังนั้นจางไห่เฟิงเขาจึงทำได้เพียงแค่ทำการแผนซ้อนแผน นำมาทำร้ายเย่ชิงหยู่

และแน่นอน การใส่ร้ายป้ายสีนั้นไม่มีทางมั่นคงถาวร ภายใต้การบังคับของจางฉี่เหา จางไห่เฟิงเขาจึงได้พิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจของเย่ชิงหยู่ และก็เพราะอย่างนี้เอง ที่ยิ่งเพิ่มความโกรธแค้นเย่ชิงหยู่ของจางไห่เฟิงมากยิ่งขึ้น

ใช่!

ตัวเขาจางไห่เฟิงถูกเซียวห้านตัดสองขาทิ้ง และก็คิดบัญชีนี้ไว้ที่ตัวเย่ชิงหยู่ เพราะเขาคิดว่าทุกสิ่งนี้ล้วนเป็นความผิดของเย่ชิงหยู่!

เธอเป็นคนแย่งชิงทุกอย่างไป เธอเป็นคนทำให้เขาสูญเสียความสำคัญ เธอเป็นคนทำลายเขา!

ตอนนี้เขากลับมาอย่างงดงาม ก็ต้องไม่พลาดที่จะมาแก้แค้นเย่ชิงหยู่แน่นอน!

จางไห่เฟิงตะคอกอย่างโมโหว่า “เธอรู้มั้ยว่าฉันที่ไม่มีขาต้องผ่านมายังไง? เธอรู้มั้ยว่าฉันที่กลายเป็นคนพิการใช้ชีวิตอยู่มายังไง? ห๊ะ!”

เย่ชิงหยู่ส่ายหัวเบาๆ จางไห่เฟิงถูกความเคียดแค้นกินสมองไปหมดแล้วจริงๆ

คำพูดนั้นพูดได้ดี การเจอหน้ากันของศัตรูจะยิ่งทำให้เคียดแค้นมากยิ่งขึ้น!

เธอพูดมากเท่าไหร่ก็ไร้ประโยชน์

“ไม่พูดจา? เย่ชิงหยู่เธอแสร้งทำหน้าตาน่าสงสารแบบนี้ให้ใครดูกัน? เธอคิดว่าทุกคนจะใช้ชีวิตหมุนรอบตัวเธอจริงๆงั้นหรอ? ห๊ะ! รู้มั้ยว่าทำไมถึงได้มีชื่อว่าสมาคมธุรกิจฟื้นฟูเฟิง? รู้มั้ยว่าตอนนี้เธออยู่ในกำมือของฉัน? ตอนนี้ไม่มีใครหมุนอยู่รอบตัวเธอแล้ว!”

เธอจะไม่เข้าใจสมาคมธุรกิจฟื้นฟูเฟิงได้ยังไงกันละ?