องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 272

ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจราวกับว่าตาข่ายอันใหญ่ได้กางเต็มท้องฟ้าและพื้นดิน ตอนนี้ตาข่ายขนาดใหญ่นี้ดูเหมือนจะผูกมัดผู้คนเอาไว้ คนเหล่านี้ได้วางแผนทีละขั้นตอนๆเอาไว้อย่างแนบเนียน

“ก็ต้องเป็นอ๋องตวนอยู่แล้ว ประการแรกนั้นจวนอ๋องตวนมีตระกูลจวินและจวนกั๋วกงอยู่ ประการที่สองยังมีตระกูลหวาอีกด้วย พากเขาทั้งสามตระกูลรวมเข้าด้วยกันพร้อมเพรียงไปด้วยทั้งไพร่พลและทหาร ในมือนั้นพร้อมไปด้วยกำลังพลทหาร เหล่าเสนาบดีในราชสำนักมิใช่คนโง่ อดีตจักรพรรดินั้นทรงมีระเบียบแบบแผนผู้อาวุโสใหญ่เยาว์ตามลำดับ หากไม่ถึงท้ายที่สุดก็ไม่ใช่ข้าเป็นแน่”

“แต่ท่านอ๋องท่านมิได้หวังในราชบัลลังก์ ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องสนใจเรื่องนี้”

“ไม่ใช่เช่นนี้ พวกเขายังรอดูความขัดแย้งระหว่างข้ากับอ๋องตวน ดังนั้นข้าจะไม่มีทางแย่งชิงราชบัลลังก์เป็นแน่ หากถึงเวลานั้นข้าจำเป็นต้องเสนอให้อ๋องตวนเป็นผู้สืบทอดราชบัลลังก์

ข้าต้องการขจัดอุปสรรคให้สิ้นซากและให้พวกเขารับรู้ว่าไม่ว่าสัตว์จ้องเขมือบใดหากทำร้ายราชวงศ์ ก็จะได้รับสิ่งที่สมควรได้รับในที่สุด

อวิ๋นอวิ๋นเจ้าคิดว่าข้าโหดเหี้ยมไร้ความปราณี

แต่เจ้าก็เห็นแล้วว่า ภายในวันเดียวในวังมีโอรสสามองค์กับองค์หญิงหนึ่งองค์สิ้นพระชนม์ พวกเขาอายุมากกว่าข้าไม่มากนัก หนึ่งในนั้นเป็นพี่สาวผู้ที่มักจะพาข้าไปเที่ยวเล่น ข้าจำได้เลือนลางว่าท่าทางของนางช่างน่ารักยิ่งนัก ใบหน้ากลมนั้นมีแต่ความเมตตาปราณี แต่กลับยืนอยู่ข้างสระน้ำแล้วพลัดตกลงไปจมน้ำจนสิ้นพระชนม์

พอขึ้นมาจากน้ำนางก็สิ้นพระชนม์ซะแล้ว เสด็จแม่ของพระนางเป็นบ้าในชั่วข้ามคืนและกระแทกชนหินขนาดใหญ่จนสิ้นพระชนม์ เช่นนั้นนั้นจะเป็นความเกลียดชังมากเท่าใดกัน! "

ฉีเฟยอวิ๋นตกใจหวาดกลัว: "เด็กสี่คนเสียชีวิตภายในวันเดียว?"

“อืม สี่องค์” แววตาทั้งคู่ของหนานกงเย่ปรากฏความดุร้ายขึ้น อดีตจักรพรรดิทรงทนไม่ได้ที่จะรบราฆ่าฟันกันเองแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะสังหารอ๋องแปดไม่ได้ นั่นคือเหลือเอาให้ไว้ข้าและข้าจะทวงคืนจากพวกเขาทีละคนๆ สิ่งที่ติดค้างท้ายที่สุดก็ต้องคืนให้กับข้า"

“ท่านอ๋อง เด็กหนุ่มเหล่านั้นตายได้เช่นไร?”

ความเกลียดแค้นชิงชังฉายขึ้นบนใบหน้าของหนานกงเย่: "พวกเขาทั้งสามคนเล่นว่าวด้วยกัน ว่าวตกลงไปบนภูเขาที่สร้างขึ้นมา จากนั้นก็ปีนขึ้นไปแล้วตกลงมาสิ้นพระชนม์"

“สิ้นพระชนม์ตรงนั้นเลยหรือ?”

“อืม สิ้นพระชนม์ตรงนั้นเลย” หนานกงเย่มั่นใจยิ่งนัก

ฉีเฟยอวิ๋นเดินออกและส่ายศีรษะไปมา: “นี่ไม่ถูกต้องตายในที่เกิดเหตุช่างน่าแปลกยิ่งนัก แม้ว่าจะตกจากภูเขาที่สร้างขึ้นลงมาแล้วตาย อย่างน้อยก็ยังคงต้องมีเวลาฝืนยื้อเอาไว้บ้าง ยิ่งไปกว่านั้นตกลงมาตายพร้อมกันทั้งสามคน"

“ที่ข้านึกขึ้นมาได้ในเวลานี้ก็เป็นเรื่องราวเช่นนี้”

หนานกงเย่กัดฟันกรอด: "ข้าจะสังหารพวกเขาให้พวกเขาชดใช้ด้วยตัวพวกเขาเอง"

ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับมา: "ท่านอ๋อง ในหมู่พวกเขามีพี่น้องเป็นชายซึ่งมีท่านแม่คนเดียวกันกับท่านหรือไม่?"

“เสด็จพี่ของข้าก็อยู่ในนั้นด้วย เขามีอายุมากกว่าข้าไม่กี่ปี แต่ประสูติมาก็ถูกพระราชทานให้พระสนมเอก เดิมทีพระสนมเอกได้เคยช่วยเหลือเสด็จแม่ เสด็จแม่ทรงเห็นใจพระนางจึงทรงตัดสินพระทัยให้พระนางช่วยดูแล อดีตจักรพรรดิก็ทรงเห็นด้วย เสด็จพี่ก็รู้ว่าพวกเราเป็นพี่น้องกันและดีกับข้ามาก

วันนั้นเสด็จพี่ก็นัดให้ข้าไปด้วย เนื่องจากเกียจคร้านในการท่องตำราจึงถูกราชครูจวินลงโทษจึงไม่ได้ไป สุดท้ายเมื่อข้าไปถึงก็เห็นที่ใต้ของภูเขาที่สร้างขึ้นในสวนดอกไม้นั้นมีพี่น้องสามคนสิ้นพระชนม์อยู่ ตอนนั้นข้ายังเยาว์วัยไม่มีแม้แต่ยศถาบรรดาศักดิ์และอายุเพียงแค่ห้าหกพรรษาเท่านั้น พวกเขามีอายุสิบกว่าพรรษาก็ตกลงมาสิ้นพระชนม์ไปเช่นนั้น

ถามว่าข้าสามารถลืมไปได้เช่นไร?"

ฉีเฟยอวิ๋นมองหนานกงเย่อย่างตื่นเต้นแล้วโอบกอดร่างของหนานกงเย่: “ท่านอ๋อง”

“ข้าเกลียดชังพวกเขา!” หนานกงเย่กล่าวอย่างโกรธเคือง

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า: “เพื่อลูกของเราแล้ว พวกเขาควรต้องชดใช้”

เมื่อรู้ว่าเรื่องราวเป็นเช่นนี้ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่ได้กล่าวสิ่งใดมากมาย แต่กลับเตรียมการให้พร้อมเพื่อรับเรื่องราวที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้

ในวังไม่เกิดเหตุอันใดและนางก็ไม่จำเป็นต้องเข้าวังอีก ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปยังที่เรือนของมารดา วางแผนดูว่ามีสิ่งใดใหม่ในโรงเก็บยาสมุนไพรหรือไม่ หากมีก็นำเอามาใช้ หากไม่มีก็คิดซะว่ามาอยู่เป็นเพื่อนท่านพ่อของนาง

แม่ทัพฉีรู้สึกหดหู่ใจอยู่ที่จวนด้วยเรื่องการตั้งครรภ์ของฉีเฟยอวิ๋น

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ