หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 294

อันที่จริงลู่จือสิงไม่ได้ขับเร็วมาก อาจจะเพื่อที่จะดูแลฉัน

มีคลื่นซัดเข้ามาแล้วสปีดโบ๊ทก็พุ่งเข้าหาคลื่น ฉันนั่งอยู่ข้างบน แต่ความรู้สึกนั้นไม่รู้ว่าจะบรรยายยังไงดี

ฉันรู้สึกกลัวนิดหน่อย และก็ตื่นเต้นด้วย

ลมทะเลพัดแรง ลู่จือสิงหันกลับมาถามฉันว่า：“กลัวไหม？”

เขาพูดเสียงดังมาก แต่ก็ปลิวไปตามลมทะเล ฉันได้ยินไม่ค่อยชัด และตอบกลับเสียงดังว่า：“ไม่กลัว！”

“งั้นก็จับให้แน่นนะ！”

เมื่อเขาพูดอย่างนี้ ฉันก็รู้ว่าเขากำลังจะเร่งความเร็ว และมือของเขาก็แน่นขึ้นอีกครั้ง

ในวินาทีต่อมา สปีดโป๊ท “บูม” แล้วก็ออกไป

“อา——”

ฉันอดไม่ได้ที่จะกรีดร้องขึ้นมา แต่ฉันก็ค่อยๆไม่กลัว เมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางทะเลสีฟ้า ฉันรู้สึกว่าตัวเองเหมือนอยู่ในสวรรค์

แต่จุดสำคัญคือลู่จือสิงอยู่ด้วยกันกับฉันในสวรรค์ ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว！

ลู่จือสิงเช่าสปีดโบ๊ทไว้ครึ่งชั่วโมง เมื่อเขาขับรถกลับไป ฉันยังรู้สึกว่าอยากเล่นต่อ

“ทำไม ยังอยากเล่นต่อหรอ？”

ฉันมองเขาแล้วพยักหน้า：“ได้ไหม？”

เขายิ้ม “ครั้งนี้ให้คุณมานั่งข้างหน้า？”

ก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองขี้ขลาดมาก แต่เมื่อได้ยินที่ลู่จือสิงเสนอแล้ว ฉันก็ตอบตกลงทันทีอย่างไม่ต้องคิดเลย

ไม่นานฉันกับลู่จือสิงก็เปลี่ยนตำแหน่งกัน ฉันอยู่ข้างหน้าและเขาอยู่ด้านหลัง

ลู่จือสิงอยู่ข้างหลังฉัน เขาก้มหัวลงเล็กน้อย ลมหายใจของเขากระทบที่หน้าของฉัน สองมือของเขาวางทับบนมือของฉัน และถามฉันว่า：“พร้อมหรือยัง？”

“พร้อมแล้ว คุณเริ่มเลย！”

พอฉันพูดจบ เสียงเครื่องยนต์ก็ดังขึ้น และสปีดโบ๊ทก็แล่นออกไป

ความรู้สึกของการนั่งข้างหน้าแตกต่างกันกับการนั่งข้างหลัง เพราะเห็นมุมมองที่ชัดเจนและกว้างกว่าของหลัง！

ลู่จือสิงโอบตัวของฉันไว้ แม้ว่าจะเร็วมาก แต่ฉันก็รู้สึกปลอดภัยสุดๆ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว ฉันเล่นสนุกจนพอแล้ว

ลู่จือสิงลงไปก่อน เขายืนอยู่ในทะเลเผยให้เห็นแค่ครึ่งตัวของเขา เขายื่นมือออกมาให้ฉัน：“คุณหญิงลู่ ลงมา ฉันจะรับคุณ！”

ฉันเลิกคิ้วขึ้น “งั้นคุณรับฉันให้ดีล่ะ ถ้าตกลงไป คุณก็จะไม่มีคุณหญิงลู่นะ！”

เขายิ้ม “วางใจเถอะ ฉันจะรับไว้ให้ดี！”

ฉันปล่อยและกระโดดลงไป

สองมือของเขารับฉันไว้แน่น ฉันเงยหน้ามองเขา เขาก็ก้มลงมามองฉัน พอฉันเงยหน้าเขาก็ก้มลงมาจูบปากฉัน：“มีความสุขไหม？”

ฉันยื่นมือไปโอบคอของเขาไว้ “มีความสุข！อา——”

พอเสียงของฉันจบลง จู่ๆลู่จือสิงก็ปล่อยมือ แล้วครึ่งตัวของฉันก็ตกลงไปในน้ำ ฉันปล่อยมือเพื่อที่จะยื่นขึ้น เขาก็ว่ายน้ำออกไปทันที และไปยื่นอยู่ห่างจากฉันสองถึงสามเมตร เขามองมาที่ฉัน：“คาดไม่ถึงละสิ？ตกใจไหม？”

เมื่อเห็นท่าทางภาคภูมิใจของเขาแล้ว ฉันก็อดไม่ได้ที่จะไล่ตามเขาไป

แต่ลู่จือสิงว่ายน้ำเก่งมาก เหมือนปลายังไงยังงั้น ทุกครั้งที่ฉันจะจับเขาไว้ วินาทีต่อมาก็ไม่เห็นเขาแล้ว

เห็นได้ชัดว่าฉันจับเขาไว้ห่างจากมือฉันเพียงไม่กี่เซน พอยื่นมือออกไป ก็ไม่รู้ว่าเขาว่ายน้ำไปไหน！

ฉันยืนในน้ำทะเลที่สูงเหนือเอวของฉัน เอามือลูบหน้า “ลู่จือสิง？”

“ซู่！”