สะใภ้เศรษฐี กับสามีผู้หลงภรรยา นิยาย บท 330

เฟิงจิ่งเหยาได้ยินคำขู่นี้ ใบหน้าอึมครึมนั้นกดวางสาย

เขาเรียกชวี่และมั่วหลีกลับมาอีกครั้ง พูดเรื่องเมื่อสักครู่ออกมา

"พรุ่งนี้ฉันจะไปคนเดียว ชวี่ยี่ นายกับมั่วหลีรออยู่ที่ตีนเขา"

เขาพูดจัดแจง ใบหน้าของชวี่ยี่และมั่วหลีเต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วย

แต่ว่าชวี่ยี่ไม่ได้พูดอะไรออกไป เนื่องจากอยู่กับเฟิงจิ่งเหยามานาน เขารู้ว่าทุกการตัดสินใจของเฟิงจิ่งเหยานั้นเขาคิดมาดีแล้ว

แต่มั่วหลีไม่ได้คิดแบบนั้น

เพราะว่าเธอเป็นห่วง โดยเฉพาะตอนนี้ในใจเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ไฟโทสะลุกโชน

เธอคิดไม่ถึงว่าคุณชายบ้านเธอจะยอมเสี่ยงไปช่วยยัยชั่วอย่างกู้ฉางซิน

"ฉันไม่เห็นด้วย แบบนี้คุณชายจะเสี่ยงอันตรายเกินไป!"

เธอยกความเห็นอย่างไม่เห็นด้วย

เฟิงจิ่งเหยามองเธอด้วยเย็นชา พูดนิ่งๆ "เรื่องนี้ฉันตัดสินใจแล้ว พวกเธอไปเตรียมตัวเถอะ"

มั่วหลียังไม่ยอมคิดจะพูดโน้มน้าวต่อ

ทว่ายังไม่ทันได้พูดออกจากปาก ก็ถูกเฟิงจิ่งเหยาขัดซะก่อน

"มั่วหลี ถ้าเธอเป็นห่วงฉันจริงๆ ก็ไม่ควรให้คุณนายรองตกอยู่ในอันตรายอีก ยังต้องให้ฉันอีกหรอ นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่เธอทำงานพลาด"

พูดแต่ละประโยคช้าๆ มันยิ่งทำให้หน้ามั่วหลีซีดเผือด

เฟิงจิ่งเหยามองไป กลับไม่ทันได้สังเกต เหอะในลำคอ "ออกไป!"

ชวี่ยี่เหลือบมองใบหน้าโทสะของท่านประธาน รีบลากมั่วหลีออกไปเตรียมตัวสำหรับพรุ่งนี้

…..

วันรุ่งขึ้น เนื่องจากเป็นห่วงกู้ฉางฉิง ทำให้เฟิงจิ่งเหยาแทบจะไม่ได้หลับทั้งคืน

เช้าตรู่ ชวี่ยี่ก็มารายงานสถานการณ์ให้เขาฟัง

"ท่านประธาน จัดเตรียมเรียบร้อยแล้วครับ"

เฟิงจิ่งเหยาพยักหน้า หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ ขับรถมุ่งไปภูเขาจินหยางคนเดียว

มั่วหลีมองคุณชายจากไป ห่วงในใจอย่างอดไม่ได้

เธออาศัยช่วงที่ชวี่ยี่ไม่ทันสนใจเธอ แอบตามเขาไปเงียบๆ

ในเวลาเดียวกัน มู่เฉาเกอก็รู้เรื่องแลกเปลี่ยนของพวกเขา

เธอคิดถึงความอันตรายของเย่าซือ อดไม่ได้ที่จะเป็นห่วงเฟิงจิ่งเหยาขึ้นมา สุดท้ายก็รีบติดต่อเย่าซือไป

"เรื่องอะไรอีกล่ะ?"

เสียงหมดความอดทนของเย่าซือดังออกมาจากสาย

"ฉันได้ยินมาว่านายต้องการให้เฟิงจิ่งเหยาไปหานายคนเดียว?"

เธอกำโทรศัพท์แน่น พูดอย่างร้อนรน

เย่าซือได้ยินแบบนั้น เลิกคิ้วเล็กน้อยหัวเราะเบาๆ "ไม่คิดว่าข่าวคุณจะเร็วมากขนาดนี้ ทำไมล่ะ?"

มู่เฉาเกอได้ยิน ใจเต้นระรัว

"ฉันไม่สนว่านายต้องการให้เฟิงจิ่งเหยาเอาของอะไรไปให้ นายห้ามทำร้ายเขา!"

เย่าซือหรี่ตาลง ยังไม่ได้ตอบกลับ

มู่เฉาเกอรอคำตอบอยู่นาน รู้สึกกระวนกระวายจิตใจ

เธอแกล้งทำเป็นใจกล้าขู่ออกไป "ถ้านายกล้าทำร้ายเขา ฉันจะไม่ปล่อยนายไป"

เย่าซือได้ยินแบบนั้น สายตาฉายแววสนุกสนาน

"คุณมู่จะร้อนใจไปทำไม แค่เขาส่งของที่ฉันต้องการมาอย่างไม่ตุกติก ฉันก็ไม่มีทางทำอะไรเขา"

พูดจบ เขาก็กดวางสายไป

ไม่ใช่เพราะเหตุอื่นใด แต่เป็นเพราะลูกน้องเขาเข้ามารายงานว่าเฟิงจิ่งเหยามาแล้ว

"เขามาคนเดียว?"

เขาเก็บโทรศัพท์ เลิกคิ้วถาม

"ตรวจสอบแล้วครับ เขามาคนเดียว"

ลูกน้องตอบกลับอย่างนอบน้อม นั่นทำให้เย่าซือประหลาดใจไม่น้อย

"ดูแล้วผู้หญิงคนนี้จะสำคัญกับเขามา"

เขาเอามือลูบคาง พูดบ่นกับตัวเอง ทันใดนั้นสลัดมือ "ไปพาเขามา"