กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 266

เพราะ หลิวเฟยเฟยคนนี้ทำให้ซูจ้านต้องเสื่อมโทรม เศร้าโศกเสียใจ ตกอยู่ในความเสียใจจากการอกหักอยู่เนิ่นนาน

หญิงชราไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ที่เคยทำให้หลานชายของเธอต้องเสียใจ ดังนั้น เพื่อป้องกันไม่ให้ตอนที่ซูจ้านกลับไปพบกับหลิวเฟยเฟยแล้วเกิดเปลี่ยนใจ เธอจึงตัดสินใจให้ซูจ้านแต่งงานให้เสร็จตั้งแต่ตรงนี้แล้วค่อยกลับไป

สีหน้าของเสิ่นเผยซวนเปลี่ยนไปทันที ในที่สุดตอนนี้เขาก็เข้าใจแล้วว่าทำไมหญิงชราถึงเอาแต่ไล่ถามข้อมูลของซูจ้าน แถมในหน้าหนาวแบบนี้ยังไล่ตามมาถึงที่นี่อีก

ที่แท้ก็เป็นเพราะหลิวเฟยเฟยกลับมาแล้วนี่เอง เธอกลัวหลานชายตัวเองจะกลับไปคบกับหลิวเฟยเฟยอีก

หญิงชรากลัวเสิ่นเผยซวนจะเอาเรื่องนี้ไปบอกซูจ้าน จึงได้ดึงแขนของเขามา แล้วพูดข่มขู่เขาไปว่า “แกห้ามเอาเรื่องนี้ไปบอกซูจ้านนะ ไม่อย่างนั้นฉันต้องตายแน่”

ตอนแรกเสิ่นเผยซวนก็ยังลังเลอยู่ในใจว่าจะบอกเรื่องนี้กับซูจ้านดีมั้ย ยังไงเมื่อก่อนเขาก็ชอบผู้หญิงคนนี้มาก และวันนี้เธอก็กลับมาแล้ว

แต่ตอนนี้เขาก็ไม่กล้าไปพูดแล้วจริงๆ ถ้าหญิงชราเกิดโมโหขึ้นมา โกรธจนเป็นอะไรไป ก็เท่ากับเขาทำผิดอย่างใหญ่หลวงเลย

ตอนนี้เขากำลังรู้สึกเสียใจที่หันไปถามหญิงชราแล้ว

การที่ได้รู้สู้ไม่รู้ยังจะดีซะกว่า

บอกก็ผิด ไม่บอกก็ผิด

“ซุบซิบอะไรกันครับ?” ซูจ้านขยับเข้ามาใกล้

เสิ่นเผยซวนผลักเขาออกไป “เออ คือว่า……คือว่า ผมกำลังคิดอยู่ว่างานแต่งของคุณผมควรใส่ซองเท่าไหร่ดี” พักใหญ่กว่าเสิ่นเผยซวนคิดหาข้ออ้างที่ตัวเองคิดว่าไม่มีพิรุธออกมาได้

ซูจ้านไม่ได้สังเกตเลยว่าการที่คุณย่าให้เขาแต่งงานเร็วขนาดนี้มันผิดปกติตรงไหน อย่างมากก็แค่รีบร้อนกว่าปกติไปนิดหนึ่งเท่านั้นเอง ที่ผ่านมาท่านก็ตื๊อให้เขาแต่งงานอยู่แล้ว

“ก็ต้องยิ่งเยอะยิ่งดีสิ” ซูจ้านพูดออกมาอย่างมีความสุข

มีคนใส่ซองให้ มันก็ต้องดีใจอยู่แล้ว

“ได้”

เสิ่นเผยซวนเองก็ไม่ได้ขี้เหนียว “เดี๋ยวใส่ซองใหญ่ให้คุณเลย”

“เพื่อนๆ ของคุณก็อยู่ที่นี่กันหมดแล้ว ที่สำคัญโรงแรมนี้ก็ใช้ได้อยู่ เอาแบบนี้แล้วกัน งานแต่งของพวกคุณก็จัดในวันที่สิบแปดเลยแล้วกัน”

“คือว่า ฉัน……”

“ไม่เป็นไร ช้าเร็วก็เหมือนกัน”

ฉินยาอยากบอกว่าเธอยังไม่ทันได้ตอบตกลงเลย แล้วทำไมถึงตกลงเรื่องงานแต่งกันแล้วล่ะ แต่เธอกลับถูกซูจ้านดึงแขนเอาไว้ เขากลัวว่าถ้าชักช้าจะทำให้ฉินยาเปลี่ยนใจ จึงได้พูดไปว่า “ตกลง วันที่สิบแปดเลย ส่วนทะเบียนค่อยกลับไปจดก็ได้”

ด้วยเหตุนี้ งานแต่งงานของ ซูจ้านกับฉินยาก็ถูกกำหนดเป็นที่เรียบร้อย

หลังอาหารเที่ยง หญิงชราก็ลากเสิ่นเผยซวนไปหาคนดูแลของโรงแรมนี้เพื่อพูดคุยเรื่องสถานที่

เนื่องจากการจงใจทำตัวห่างเหินของจงจิ่งห้าว จึงทำให้หลินซินเหยียนรู้สึกไม่สบายใจมาโดยตลอด ส่วนเรื่องงานแต่งของซูจ้านกับฉินยาเธอก็ไม่ได้แสดงความเห็นอะไรเลย

อีกทั้งซูจ้านยังดึงตัวฉินยาไปเลย เธอจึงไม่มีเวลาและโอกาสได้คุยอะไรกับฉินยาเลย

“หม่ามี๊ผมเห็นหม่ามี๊สีหน้าไม่ดีเลย” หลินซีเฉินจับมือของเธอไว้ “หม่ามี๊กับเขามีปัญหากันเหรอครับ?”

ปกติจงจิ่งห้าวจะตัวติดกับหม่ามี๊ตลอด แต่วันนี้ เขาไม่เพียงไม่ตัวติดกับหม่ามี๊ แม้แต่ตอนกินข้าวยังไม่นั่งกับหม่ามี๊เลย

หลิยซินเหยียนเอามือลูบหัวลูกชาย ถึงมีเรื่องอยู่ในใจ เธอก็ไม่ยอมพูดกับลูกชาย เด็กคนนี้เป็นคนละเอียดอ่อน ถ้าบอกให้เขารู้อะไร ไม่แน่เขาอาจจะหนักใจแท้เธอก็ได้

แต่เห็นได้ชัดว่าพฤติกรรมของจงจิ่งห้าวนั้นไม่ปกติ ว่าแล้วหลินซินเหยียนจึงพูดไปว่า “ไม่มีอะไรจ้ะ คนเป็นสามีภรรยากันไม่มีคู่ไหนที่ไม่ทะเลาะกันหรอก”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นพวกหม่ามี๊ก็รีบๆ คืนดีกันนะครับ” หลินซีเฉินพูดด้วยความเป็นห่วง

หลินซินเหยียนตอบตกลงด้วยรอยยิ้ม

พอถึงห้องหลินซีเฉินก็ปล่อยมือของหลินซีเหยียนแล้วกลับห้องของตัวเองไป ช่วงนี้เขาติดเกมอย่างหนัก ถ้ามีเวลาก็จะนอนเล่นเกมอยู่บนที่นอน

จงจิ่งห้าวที่พาหลินลุ่ยซีไปกลับไม่ได้อยู่ในห้อง หลินซินเหยียนจึงไปตามหาที่อีกห้องหนึ่ง และก็ไม่เจอเหมือนกัน ภายในห้องนั่นว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลย

ในตอนที่เธอหยิบมือถือออกมาแล้วกำลังจะโทรหาจงจิ่งห้าวนั้น จู่ๆ ก็มีคนเข้ามาดึงชายเสื้อของเธอ เธอล้มลงไปมองแล้วก็ได้เห็นหลินลุ่ยซียืนยิ้มร่าอยู่ด้านหลังเธอ เธอจึงเก็บมือถือไว้ในกระเป๋าดังเดิม นั่งลงไปกอดลูกสาว เงยหน้าขึ้นมาก็เห็นจงจิ่งห้าวที่ยืนอยู่ห่างจากเธอไม่ไกล