กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 268

ในจังหวะที่ถูกคนจับเข้าที่ข้อมือนั้น หลินซินเหยียนตกใจจนเหงื่อเย็นๆ ไหลออกไปทั้งตัว “คุณเป็นใคร?” เสียงที่ตื่นเต้นของเธอพลอยสั่นไปด้วย ในใจรู้สึกกังวลมาก

เหอรุ่ยเจ๋อหันมาแล้วดึงหน้ากากลง

ในจังหวะที่เห็นใบหน้าของเขา ใบหน้าของหลินซินเหยียนนั้นซีดจนแทบไม่เหลือเลือดแล้ว

เขา เขาคือ เหอรุ่ยเจ๋อ

เธอหวาดกลัวผู้ชายที่กักขังเธอ ผู้ชายที่ทำร้ายเธอคนนี้

เธอตำหนิได้ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจ “คุณปล่อยฉันนะ!”

เหอรุ่ยเจ๋อจับมือเธอไม่ยอมปล่อย เขากัดฟันแน่ “ผมไม่ปล่อย!”

ผ่านมานานมาก กว่าเขาจะหาโอกาสนี้ได้ แล้วจะให้ปล่อยมือง่ายๆ ได้ยังไง!

ตรงนี้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาค่อนข้างเยอะ พอเห็นทั้งสองพัวพันกันอยู่แบบนั้น ก็มีบางคนที่หยุดเดินแล้วหันมามอง

หลินซินเหยียนไม่อยากถูกจับอีกครั้ง เธอจึงตะโกนออกมาว่า “ฉันไม่รู้จักคุณ โปรดรีบปล่อยมือของฉันด้วยค่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะแจ้งตำรวจ”

ไม่นานก็สามารถดึงดูดสายตาของคนมากมายเข้ามาได้

เหอรุ่ยเจ๋อรู้สึกกระวนกระวายไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ตั้งสติได้ แล้วดึงหลินซินเหยียนเข้ามากอดไว้ “ก็แค่ความเห็นไม่ตรงกัน มันต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เขาหันไปอธิบายกับกลุ่มคนที่หันมามอง “ต้องขออภัยด้วยนะครับที่ไปรบกวนพวกคุณเข้า เธอเป็นแฟนของผม พอดีเธอกำลังเถียงกับผมอยู่”

หลังเสียงถอนหายใจดังขึ้น ก็มีคนที่เข้าใจว่าตัวเองหวังดีได้เดินเข้ามาเกลี้ยกล่อมหลินซินเหยียนว่า “นี่สาวน้อย อย่าเอาแต่ใจแบบนี้สิ ตรงนี้คนเยอะจะตาย การที่มาทะเลาะกับแฟนหนุ่มแบบนี้ แฟนหนุ่มของเธอจะเสียหน้ามากเลยนะ”

หลินซินเหยียนส่ายหน้าสุดชีวิต “ฉันไม่ใช่แฟนของเขา ฉันไม่รู้จักเขา……”

“ผมผิดไปแล้ว เหยียนเหยียนผมผิดไปแล้ว ต่อไปผมจะไม่ทำให้คุณโกรธอีก คุณเลิกโกรธได้แล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ”

เหอรุ่ยเจ๋อกอดเข้าไปที่เอวของเธอ แล้วลากออกไปข้างนอก

เมื่อรู้ว่าทั้งสองเป็น ‘คู่รักที่ทะเลาะกัน’ ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วยอีก

กลับกัน มีคนหลายคนหันไปช่วยเหอรุ่ยเจ๋อด้วย รู้สึกว่าหลินซินเหยียนนั้นเอะอะโวยวายเพราะความไร้เดียงสา อยู่ข้างนอกยังมาทะเลาะกับแฟนหนุ่มแบบนี้อีก ไม่สนใจภาพลักษณ์ของแฟนตัวเองเลย

ไม่มีใครช่วยเธอหรอก หลินซินเหยียนกำสองมือแน่น ตัดสินใจอย่างเด็ดขาด ย่อตัวลงอย่างกะทันหัน อาศัยจังหวะที่เหอรุ่ยเจ๋อคว้าตัวเธอนั้นจับแขนของเขาไว้แล้วกัดลงไป

ด้วยความเจ็บปวด ทำให้แรงที่มือของเหอรุ่ยเจ๋อลดลง หลินซินเหยียนจึงถือโอกาสนี้หนีออกมาจากการควบคุมของเขาได้สำเร็จ แต่พอวิ่งออกไปได้ไม่ไกล ก็ถูกใครบางคนดึงแขนเอาไว้ เธอหันไปมอง คนที่เธอไม่รู้จัก

“อย่าเอาแต่ใจแบบนี้สิ ดูสิแฟนของเธอถูกเธอกัดจนเจ็บขนาดไหนแล้วก็ไม่รู้?”

“ฉันไม่ใช่แฟนของเขา!” เธอพูดทุกคำออกมาอย่างดุร้ายและทุ้มต่ำ

คนคนนั้นชะงักไป ปล่อยมือออก ราวกับถูกความเดือดดาลของหลินซินเหยียนทำให้ตกใจเข้า

“เหยียนเหยียน……” เหอรุ่ยเจ๋อคว้ามือของเธอเอาไว้

“ปล่อยเธอนะ!” ทันใดนั้นเอง คนขับรถก็วิ่งตรงมาทางนี้อย่างรวดเร็ว พอเหอรุ่ยเจ๋อเห็นท่าไม่ดีจึงได้ปล่อยมือออกจากหลินซินเหยียน แล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

คนขับตั้งใจจะวิ่งตามไป แต่หลินซินเหยียนก็ห้ามเขาเอาไว้ “ไม่ต้องตามแล้ว ในนี้มีคนเยอะมาก แค่หาที่หลบคุณก็หาไม่เจอแล้วค่ะ”

คนขับรถเดินเข้ามาหาหลินซินเหยียน “คุณไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?”

หลินซินเหยียนส่ายหน้า “เราไปกันเถอะค่ะ”

“นี่เธอไม่ใช่แฟนของเขาจริงๆ เหรอเนี่ย?” คนที่เพิ่งช่วยเหอรุ่ยเจ๋อจับแขนหลินซินเหยียนไว้ ยืนอึ้งอยู่กับที่ ตอนแรกเขาตั้งใจจะช่วยด้วยความหวังดี แต่สุดท้ายเหมือนมันจะไม่ใช่แบบนั้น

หลินซินเหยียนหันมามองเขาด้วยสายตาที่เย็นชาโดยไม่พูดอะไรเลย

เป็นเหอรุ่ยเจ๋อที่หน้าด้าน บอกว่าเธอเป็นแฟนของเขา จึงทำให้คนพวกนี้เกิดเข้าใจผิด และพากันพูดแทนเขาไปด้วย

ถ้าคนขับรถไม่ได้ตามมาช่วยละก็ เธอก็ไม่รู้แล้วว่าจะหนีพ้นไปได้ยังไง

คนขับรถเดินตามเธอไม่ยอมห่างจนออกจากศูนย์การค้าไป พอนั่งเข้าไปในรถ ความตึงเครียดที่หลินซินเหยียนมีถึงค่อยๆ ทุเลาลง เธอยังรู้สึกหวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นอยู่เลย

ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาเหอรุ่ยเจ๋อจะคอยสะกดรอยตามเธออย่างเงียบๆมาโดยตลอดรึเปล่านะ? พอมีโอกาสก็รีบพุ่งเข้ามาทันทีแบบนี้ได้?

เธอไม่รู้ ในหัวคาดการณ์ไปต่างๆ นานา และมีความวิตกกังวลมากมาย เธอไม่รู้ว่าครั้งต่อไปเขาจะออกมาอีกเมื่อไหร่

การมีอยู่ของเหอรุ่ยเจ๋อก็เหมือนระเบิดลูกหนึ่ง ที่ไม่รู้ว่ามันจะระเบิดเมื่อไหร่ คอยคุกคามเธออยู่ตลอดเวลา

ระหว่างที่เธอกำลังใช้ความคิดอยู่นั้น รถก็ขับมาถึงโรงแรมแล้ว

คนขับรถมาเปิดประตูให้เธอ “คุณหลิน ถึงแล้วครับ”

เสียงของคนขับรถดึงสติของเธอกลับมาอีกครั้ง เธอโน้มตัวลงจากรถ อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองทีหนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะในใจมันหวาดระแวงไปเองรึเปล่า มันเอาแต่รู้สึกว่าเหอรุ่ยเจ๋อหลบอยู่ที่ไหนสักแห่งแล้วคอยแอบมองเธออยู่

“ที่นี่เป็นอาณาจักรของเรา มันไม่กล้าออกมาง่ายๆ หรอกครับ” คนขับรถบอกกับเธอ

หลินซินเหยียนพยักหน้า หยิบของขึ้นมาแล้วเดินเข้าโรงแรมไป