รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 858

คำพูดนี้ มายมิ้นท์ไม่ได้รู้สึกสงสัยเลย

อย่าว่าแต่บริษัทตระกูลนวบดินทร์เลย แม้แต่เทนเดอร์กรุ๊ปก็ยังมีปลาเน่าอยู่ไม่น้อยเลย

สำหรับการต่อกรกับปลาเน่าพวกนี้ วิธีการจัดการแบบปกติของตำรวจนั้นไม่มีประโยชน์ วิธีการจัดการของตำรวจนั้นอ่อนโยนเกินไป ชอบพูดถึงสิทธิมนุษยชน ส่วนใหญ่แล้วจะไม่ลงโทษทางร่างกาย สำหรับคนที่ปากแข็งมาก ๆ และสภาพจิตใจแข็งแกร่งนั้น อย่างวิธีการใช้แสงไฟแรงสูงส่องนั้นก็ไม่แน่ว่าจะได้ผล เพราะฉะนั้นก็ไม่แน่ว่าจะสามารถล้วงข่าวกรองอะไรได้จากปากพวกปลาเน่านี่ ในทางกลับกันถ้าพ้นกำหนดระยะเวลาลงโทษของตำรวจไปแล้ว พวกปลาเน่าพวกนี้ก็จะสามารถหลบหนีไปได้ แล้วต่อไปก็จะหาตัวไม่เจออีกแล้ว

เพราะฉะนั้น ไม่ว่าจะเป็นบริษัทไหน ก็จะเลี้ยงดูคนที่ฝีมือโหดเหี้ยมพวกนี้ไว้เพื่อให้มาเป็นผู้สอบสวน คอยรับผิดชอบสอบสวนพวกปลาเน่าพวกนี้เลย

ในเมื่อตำรวจทำไม่ได้ แต่ว่าพวกเขาสามารถทำส่วนตัวได้

ที่ผ่านมาเทนเดอร์กรุ๊ปก็มีผู้สอบสวนแบบนี้เหมือนกัน แต่พอคุณพ่อเสียชีวิตไป เทนเดอร์กรุ๊ปก็ถดถอยไป ผู้สอบสวนแบบนี้ก็ไม่มีแล้ว

ดังนั้น พอเปปเปอร์พูดว่าเรียนรู้วิธีง้างปากคนออกมาไม่กี่ท่านั้น เธอจึงไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลย

ซึ่งนี่เป็นเรื่องที่ปกติสุดเรื่องหนึ่งแล้ว ไม่งั้นจะทนดูพวกปลาเน่าพวกนั้นทำลายบริษัทตัวเองต่อไปเฉย ๆ งั้นเหรอ?

“เขาจะตอบมาอย่างตรงไปตรงมาจริง ๆ เหรอคะ?” พอมองเห็นชายหนุ่มที่เจ็บปวดอย่างสุดทน อย่างกับว่าจะสามารถตายไปได้ทุกเมื่อ มายมิ้นท์ก็ขมวดคิ้วถามขึ้นมา

สายตาเย็นชาของเปปเปอร์มองไปที่ตัวชายหนุ่ม “แน่นอน บอดี้การ์ดที่รับผิดชอบสอบสวนพวกสายลับคนนั้นของผม เป็นทหารหน่วยพิเศษที่เพิ่งปลดประจำการมา ตอนอยู่ในองค์กรก็ทำหน้าที่นี้โดยเฉพาะเลย เข้าใจร่างกายมนุษย์เป็นอย่างมาก สามารถพูดได้ว่าไม่เป็นรองการันต์เลย เขารู้ว่ากดตำแหน่งไหนในร่างกายมนุษย์ จะสามารถทำให้ความเจ็บปวดในร่างกายมนุษย์ขยายใหญ่ได้ที่สุด ด้วยเหตุนี้ จนถึงตอนนี้ยังไม่มีสายลับคนไหนที่ไม่ยอมอ้าปากเมื่ออยู่กับเขาเลย เพราะฉะนั้นคุณสามารถเริ่มถามได้แล้ว”

พอเห็นชายหนุ่มมั่นใจขนาดนี้ แน่นอนว่ามายมิ้นท์ก็เชื่อใจเขาอย่างไม่ลังเลสักนิด พอพยักหน้าไปเล็กน้อยแล้ว ก็เดินหน้าไปก้าวหนึ่ง แล้วเปิดปากพูดขึ้นเสียงเย็น “พูดมา ใครใช้ให้นายมาปรากฏตัวตรงหน้าฉัน แล้วขโมยของฉันไป?”

ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นรู้สึกว่าตัวเองเจ็บปวดจนวิญญาณใกล้จะหลุดออกจากร่างแล้ว ตัวทั้งตัวได้แตกสลายไปแล้ว อย่างกับไม่ใช่ของตัวเองยังไงอย่างงั้น เจ็บปวดจนน้ำมูกน้ำตาเปรอะเปื้อนไปเต็มหน้า แม้แต่ในดวงตาก็เต็มไปด้วยเส้นเลือด ราวกับว่าจะถลนออกมาแล้ว ดูน่ากลัวมาก

มายมิ้นท์ขมวดหัวคิ้วขึ้นอย่างรังเกียจ “รีบพูดมา ถ้านายไม่พูด นายก็จะต้องเจ็บปวดต่อไป”

พอคำพูดนี้ออกมา เปปเปอร์ก็รีบให้ความร่วมมือกับเธอ แล้วออกแรงที่มือขึ้นมาอีกครั้ง

ชายหนุ่มร้องโหยหวนขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งตัวสั่นเทารุนแรงขึ้นไปอีก ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเสียงสะอื้น “ผมบอกแล้ว……ผมบอกแล้ว……พวกคุณได้โปรด ปล่อยผมไปเถอะ เจ็บเกินไปแล้ว เจ็บปวดเกินไปแล้วจริง ๆ……”

ชายหนุ่มร้องไห้ขึ้นมาอย่างหมดหวัง

เขาคิดว่ายังไงตัวเองก็เป็นลูกผู้ชายคนหนึ่ง เคยโดนจับเข้ามาหลายครั้ง วิธีการต่าง ๆ ของตำรวจนั้น เขาก็ไม่เคยกลัวมาก่อนเลย

และด้วยเหตุนี้ เขาก็ยังภูมิใจในตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองนั้นแข็งแกร่งมาก แม้แต่ตำรวจก็ยังไม่มีวิธีจัดการกับตัวเอง

เพราะฉะนั้นพอเผชิญหน้ากับแสงไฟแรงสูง นอกจากเขาจะไม่คุ้นชินแล้ว ก็มีความมั่นใจเป็นอย่างมากว่าตัวเองจะไม่มีทางหลุดออกไปแม้แต่ครึ่งตัวอักษรแน่

เพราะว่าจุดอ่อนของตัวเอง ยังโดนคนคนนั้นกำไว้มืออยู่ ถ้าเกิดว่าสารภาพเรื่องของคนคนนั้นออกไป จุดอ่อนของตัวเองก็จะต้องยุ่งยากแล้ว

แต่ว่าตอนนี้ ผู้ชายคนนี้ที่ดูไปแล้วก็ไม่ใช่คนธรรมดา ๆ นี้ กลับมีวิธีการที่โหดและรุนแรงกว่าตำรวจเยอะมาก

แค่ลงมือ ก็ทำลายความโอหังในตอนแรกของเขาไป ทำให้รู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะอยากตายไปซะตั้งแต่ตอนนี้เลย

ขอแค่ตายไปแล้ว ตัวเองก็จะไม่ต้องเจ็บปวดอีกต่อไปแล้ว

แต่ว่า เขากลับโดนเก้าอี้นักโทษควบคุมตัวไว้ อย่าพูดถึงขัดขืนเลย แม้แต่ฆ่าตัวตายก็ยังทำไม่ได้เลย ได้แต่ปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นทรมานตัวเองไป

โอ้ยเจ็บ เจ็บมากจริง ๆ

ชีวิตนี้ ยังไม่เคยผ่านเวลาที่เจ็บปวดขนาดนี้มาก่อนเลย ความเจ็บปวดแบบนี้ ทำให้เขาไม่มีเวลาไปสนใจจุดอ่อนของตัวเองแล้ว สิ่งที่เขาอยากทำที่สุดในตอนนี้ ก็คือช่วยตัวเองเท่านั้น

จุดอ่อนนั้นสำคัญ แต่ก็สำคัญสู้ตัวเองไม่ได้หรอก

คิดว่ามิลลี่จะต้องเข้าใจเขาแน่ ๆ

ชายหนุ่มล้างสมองตัวเองไปอย่างนี้ในใจ