ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 826

“เจ้าเคยชินกับการอยู่ในวังแล้วหรือ?” กุ้ยไท่เฟยเอ่ยถามด้วยท่าทางเป็นกันเอง

จื่ออันเผยรอยยิ้ม “ขอบพระทัยกุ้ยไท่เฟยที่ทรงใส่ใจ หม่อมฉันคุ้นเคยขึ้นมากแล้วเพคะ”

“คุ้นเคยก็ดีแล้ว ในวังมีกฎระเบียบมากมาย โชคดีที่เจ้าปรับตัวให้คุ้นเคยกับมันได้โดยง่าย” กุ้ยไท่เฟยกล่าว นี่หาใช่คำวิจารณ์ นางมักกล่าวทำนองนี้อยู่เสมอ

จื่ออันยังคงยิ้ม ไม่ตอบกลับแต่อย่างใด

“อาเจี๋ยไม่ค่อยสนิทสนมกับข้ามากนัก แต่ความรักระหว่างแม่ลูกย่อมเหนืออื่นใด ในฐานะที่เจ้าเป็นสะใภ้ เจ้าสามารถแวะมาที่ตำหนักของข้าได้บ่อย ๆ” กุ้ยไท่เฟยเอ่ย สีหน้าของนางผ่อนคลายลงเรื่อย ๆ ไม่ไว้ท่าทีสง่างามสูงส่งเช่นครั้งแรกที่ผ่านเข้าประตูมา

จื่ออันตอบกลับ “เพคะ!”

กุ้ยไท่เฟยพยักหน้า “ก่อนหน้านี้ข้าเคยเข้าใจเจ้าผิด กระทั่งพลั้งทำสิ่งที่ทำร้ายเจ้า เจ้าคงไม่เก็บไปใส่ใจหรอกใช่หรือไม่?”

จื่ออันเย้ยหยันจากก้นบึ้งของหัวใจ ไม่ให้นางเก็บมาใส่ใจอย่างนั้นหรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร? อีกฝ่ายเกือบจะฆ่านางแล้ว

“ไม่เพคะ!” จื่ออันตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงใจ ทว่าเก็บกดความรู้สึกแท้จริงเอาไว้ นางจะไม่มีวันลืมอย่างเด็ดขาด

กุ้ยไท่เฟยมองดูผ้าพันแผลที่พันรอบแขนของนาง ฉับพลันนางรู้สึกว่ามันช่างบาดตา จึงกล่าวด้วยความไม่พอใจ “ผ้าที่พันรอบแขนของเจ้าดูไม่เจริญตาเอาเสียเลย ถอดมันออกเถอะ”

จื่ออันแตะมันแล้วกล่าวยิ้ม ๆ “ไม่เป็นไรเพคะ หม่อมฉันชินกับมันเสียแล้ว”

กุ้ยไท่เฟยจ้องมองนาง “ไทเฮาทรงประทานให้สินะ?”

“ใช่เพคะ!” นี่เป็นครั้งแรกที่จื่ออันได้พูดคุยกับกุ้ยไท่เฟยเป็นการส่วนตัวเช่นนี้ นางไม่เคยรู้มาก่อนว่าวาจาของอีกฝ่ายเฉียบคมนัก

“เจ้าคิดว่าผ้าพันแผลผืนนี้จะรักษาแผลของเจ้าไว้ได้ตลอดไปหรือ?” กุ้ยไท่เฟยยิ้มพราย

จื่ออันส่ายศีรษะ “หม่อมฉันไม่เคยคิดเช่นนั้น”

ดวงตาของกุ้ยไท่เฟยเป็นประกาย “โชคดีที่ข้าได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเจ้าเป็นคนฉลาด ข้าชอบพูดคุยกับคนฉลาดมากทีเดียว”