ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 903

ครั้นอาหารฝีมือป้าชุ่ยยู่ทำเสร็จพอดี ก็มีคนมาเพิ่มอีกจริง ๆ

ตอนนี้เป็นอ๋องอันที่มา เขาไม่ได้ทักทายผู้ใดด้วยซ้ำ แต่เดินมานั่งลงข้างตานชิงเสี้ยนจู่เสียดื้อ ๆ

“วันนี้ท่านอ๋องไม่ได้เข้าวังหรอกหรือ?” ตานชิงเสี้ยนจู่ถามด้วยรอยยิ้ม

“ไปแล้วและกลับมาแล้ว เสด็จแม่รู้สึกไม่ค่อยสบาย อยู่กับนางได้ไม่นานก็แยกย้าย” อ๋องอันกล่าว

“พี่รอง ท่านมาที่บ้านแม่ยายแก่ของข้าเช่นนี้ ก็เหมือนกับได้กลับบ้านของตนเอง ท่านไม่ละอายใจเลยหรือ?” มู่หรงเจี๋ยถาม

อ๋องอันชำเลืองมองเขาเบา ๆ “ก้มหน้ากินข้าวต่อไปเถอะ ลมพัดแรงออกอย่างนี้ ไม่กลัวมันพัดลิ้นขาดเมื่อเจ้าพูดจาไร้สาระหรอกรึ?”

จื่ออันมองไปที่มารดาของตน เห็นว่ารอยยิ้มบนใบหน้าของนางสดใสยิ่งขึ้น ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มกว้างบ้าง ดูเหมือนว่านางเองก็หวังว่าอ๋องอันจะมาอยู่เคียงข้างนางในค่ำคืนนี้

อาหารค่ำส่งท้ายปีเก่าเสร็จสิ้นลงท่ามกลางเสียงพูดคุยและหัวเราะของทุกคน อ๋องอันเจริญอาหารราวกับไม่ได้กินอาหารในวังมาก่อนหน้านี้

หลังจากรับประทานอาหาร เขาบอกว่าเขาจะขอให้ตานชิงเสี้ยนจู่ช่วยเขียนภาพให้เขาหน่อย จากนั้นก็ลากอีกฝ่ายไปยังลานบ้าน

ถ่านไฟในเตากำลังลุกโชน บรรยากาศภายในบ้านนั้นอบอุ่น แขกเหรื่อทยอยมาเยี่ยมเยียนทีละคน

เนื่องจากที่นี่อยู่ใกล้เมือง ไม่ว่าจะเป็นหูฮวนสี่ เซียวท่าและภรรยาของเขา จ้วงจ้วง โหรวเหยา และอื่น ๆ ต่างก็มาหากันทั้งหมด

ช่วงนี้ทุกคนไม่ค่อยมีโอกาสได้รวมตัวกันสักเท่าไรเลย ฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงว่าคืนนี้จะคึกคักรื่นเริงเพียงใด

จื่ออันชื่นชอบวันที่เต็มไปด้วยแขก ต่างฝ่ายต่างหัวเราะและพูดคุยเกี่ยวกับวันชื่นคืนสุขในอดีตร่วมกัน ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าปีที่ผ่านมาทั้งเงียบสงบและสวยงามอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ไม่กี่วันหลังจากขึ้นปีใหม่ บรรยากาศโดยทั่วไปช่างคล้ายกับวันปีใหม่ของจื่ออันในยุคปัจจุบัน แต่ละครอบครัวเดินทางไปไหว้ปีใหม่หรืออะไรทำนองนั้น

อย่างไรก็ตาม มู่หรงเจี๋ยไม่ต้องการเดินทางไปไหว้ปีใหม่ หรือแม้แต่อยากให้ใครเดินทางมาไหว้ปีใหม่ที่จวนตนเอง สำหรับเขาแล้ว เทศกาลวันตรุษคือวันแห่งการพักผ่อนปีละครั้งซึ่งมีค่ามาก