ยอดหมอหญิงมหัศจรรย์ นิยาย บท 921

หลังจากที่จื่ออันสงบลง ก็โต้กลับไปว่า “ที่ว่ากันว่าเวลาเปลี่ยนคนย่อมเปลี่ยนนั้นคงเป็นความจริง หากดวงวิญญาณของฮองไทเฮาอยู่ที่แดนสุขาวดี ก็ไม่รู้ว่านางจะโกรธแค้นเพียงใด เมื่อเห็นผู้คนรอบตัวนางถูกสนมอี้ดูถูกเช่นนี้”

“ไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้กับข้า ข้าไม่เคยเชื่อเรื่องผี เมื่อมีคนตายก็คือตาย สูญสลายหายไป นางไม่มีทางรู้หรอกว่าข้าทำอันใดกับคนที่อยู่ข้างหลังนาง จะมาแค้นเคืองอันใดกัน”

นางยกมือขึ้น “เอาล่ะ อย่ามายุ่งวุ่นวายกับข้า ตอบข้ามาตามตรง ข้าไปตำหนักเย็นได้หรือไม่”

จื่ออันมองซุนกงกงเหมือนมีบางอย่างจะพูด

ซุนกงกงพยักหน้าให้จื่ออันเบา ๆ บ่งบอกว่าเขาจะยินยอมให้เข้าไปเยี่ยม

แม้ว่าจื่ออันจะไม่รู้ว่าซุนกงกงวางแผนอันใดไว้ แต่เขาก็มีไหวพริบอยู่เสมอ บางทีถ้าสนมอี้เข้าไปที่นั่น ก็อาจจะไม่พบอันใดเลยก็เป็นได้

นางจึงพูดว่า “ตกลง ในเมื่อสนมอี้ต้องการเห็นก็ไปเถิด แต่ข้าต้องไปด้วย เพราะอย่างไรเสีย สนมเหลียงก็ติดเชื้อหวัดที่สามารถแพร่เชื้อได้”

“เจ้าชอบเป็นสุนัขที่คอยติดตามคนอยู่แล้ว แล้วข้าจะห้ามเจ้าได้อย่างไร?” สนมอี้พูดอย่างเย็นชา

“หญิงแพศยาปากสกปรกเหม็นเน่ามาจากที่ใด? มันเหม็นเสียจนข้าไม่อาจงีบหลับได้ลง ที่อื่นมีไม่ไป ดันมาตำหนักฉางเซิง จะมาเลือกเก็บลูกพลับนิ่มไปบีบหรือไร?” เสียงเข้มดังมาจากประตู ฟังดูเกรี้ยวกราดยิ่งนัก

เมื่อจื่ออันได้ยินดังนั้น จึงรีบกลืนคำพูดเหน็บแนมที่มาถึงริมฝีปากลงท้องไปอย่างใจเย็น แล้วยืนอยู่ข้าง ๆ ด้วยรอยยิ้ม แม้ว่าการปะทะฝีปากจะไม่ใช่จุดแข็งของจ้วงจ้วง แต่สถานะของนั้นนางสามารถบดขยี้ผู้อื่นได้

สนมอี้เงยหน้าขึ้นมองจ้วงจ้วงที่กำลังเดินเข้ามา หลังจากได้ยินคำพูดเช่นนั้น นางก็มีสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก แต่เนื่องจากสถานะของจ้วงจ้วง นางจึงไม่อาจด่าทอได้ ทำได้เพียงพูดเสียงเบาว่า “รบกวนเวลางีบหลับขององค์หญิง ข้ามีความผิดจริงเพคะ แต่ข้าเกรงว่าจะไม่มีลูกพลับนิ่มในตำหนักฉางเชิงหรอกเพคะ องค์หญิงบอกว่าปากของข้าสกปรกเหม็นเน่า ทว่าคำพูดขององค์หญิงก็ไม่ได้สะอาดเช่นกันเพคะ”

“ปากข้าจะสะอาดหรือไม่ ใช่การอันใดที่เจ้าจะเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยได้หรือ? แต่ถ้าปากเจ้าไม่สะอาด ข้าสามารถควบคุมปากเจ้าได้” จ้วงจ้วงเดินเข้ามานั่งลงด้วยท่าทางเย่อหยิ่งและเย็นชา