จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 75

เดิมทีโม่ฉือหานโกรธมากอยู่แล้ว คราวนี้ก็อึดอัดใจมากยิ่งขึ้น เจ้าสี่ผู้นี้มือไม่พายเอาเท้าราน้ำ ขาดเขาไปไม่ได้สักเรื่องเลยจริงๆ

โม่ฉือหานกลับไปที่จวนหลีอ๋องด้วยความโกรธจนถึงขีดสุด ทันทีที่เข้าประตูมา ก็มีคนจากในวังประกาศให้เขาเข้าไปในวัง

ท้องพระโรงในวัง

ฮ่องเต้โม่ฉือแหยสีหน้าเคร่งขรึม ยืนอยู่ที่ท้องพระโรง และจ้องมองไปที่เรือบนพื้นด้วยความจริงจังอย่างมาก

หลังจากที่โม่ฉือหานเข้ามา เขาก็คารวะฮ่องเต้ “ข้าคารวะเสด็จพี่ มิทราบว่าเสด็จพี่เรียกพบมีเรื่องอันใด?”

“เจ้าคิดว่าเรือลำนี้มีอะไรแปลกๆ หรือไม่?” ฮ่องเต้ถาม

โม่ฉือหานสังเกตเห็นเรือลำนี้ตั้งแต่แวบแรกที่เดินเข้ามาแล้ว เขาหันกลับไปมอง “นี่เป็นเพียงเรือสำราญธรรมดามิใช่หรือ ไม่มีอะไรพิเศษ”

“โจวโฉงบุตรสาวของเสนาบดีกรมพระคลัง และหลิ่วเหมยบุตรสาวของรองเสนาบดีกรมพิธีการไปล่องเรือทางตะวันออกของเมืองเมื่อไม่กี่วันก่อน และมีบางอย่างแปลกๆ เกิดขึ้น ดูเหมือนว่าเรือลำนั้นถูกอาถรรพ์ แล้วแล่นไปเอง น่าแปลกจริงๆ

บุตรสาวของตระกูลโจวและตระกูลหลิวต่างตกใจกลัวจนเป็นลม หลังจากกลับไปก็ป่วยหนัก เมื่อวานเสนาบดีกรมพระคลังมาขอให้ข้าส่งหมอหลวงไปด้วยตนเอง อย่างไรเสียเขาก็เป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว

หมอหลวงหลิวจึงไปตรวจ และบอกว่าบุตรสาวของตระกูลโจวหวาดกลัวจนเป็นบ้า นางพูดบ้าๆ บอๆ คิดว่าคงป่วยทางใจ ที่เรียกว่าป่วยทางใจก็ต้องใช้ยาใจรักษา ดังนั้นหมอหลวงหลิวจึงมารายงานข้า

ข้าเองก็รู้สึกแปลกๆ จึงสั่งให้คนยกเรือลำที่พวกนางล่องในทะเลสาบวันนั้นกลับมา เพื่อดูว่ามีอะไรแปลกๆ หรือไม่ ถึงอย่างไรเรื่องเช่นนี้ก็ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน” ฮ่องเต้พูดเบาๆ

โม่ฉือหานสีหน้าเคร่งขรึม ดวงตาสีดำขลับหรี่ลงเล็กน้อย และเดินไปตรวจสอบเรือลำนั้นอย่างละเอียด “เสด็จพี่ทรงสงสัยว่าเรือสำราญลำนี้ถูกคนใช้กลลวงบางอย่าง?”

“ผู้คนต่างก็รู้ว่าข้าไม่เคยเชื่อเรื่องผีสาง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่มีเรื่องประหลาดเช่นนี้เกิดขึ้น ข้าสั่งให้คนตรวจสอบเรื่องนี้ให้ชัดเจน” โม่ฉือแหยสีหน้าเคร่งขรึมมาก

“พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อมรับพระบัญชา” โม่ฉือหานคำนับและตรวจสอบต่อไป

เขาไม่เคยเชื่อเรื่องผีสางเทวดา แม้กระทั่งไปดูในเรือด้วยตนเอง และนั่งสักพัก แต่ก็ไม่พบความผิดปกติใดๆ

“ทหาร พลิกเรือลำนี้ขึ้นมา”

องครักษ์หลายคนที่อยู่หน้าประตูเข้ามาในทันที ทุกคนพร้อมใจกันพลิกเรือสำราญลำนั้น

นึกไม่ถึงเลยว่าด้านล่างของเรือจะมีรูเหมือนสองมือของผู้ใหญ่ สิ่งนี้ทำให้โม่ฉือหานขมวดคิ้วจนเป็นปม “มีรูได้อย่างไร?”

“จริงๆ เลย ด้านล่างของเรือสำราญมักจะอยู่ในสภาพดีไม่ใช่หรือ หากมีรู เรือจะต้องจมอย่างแน่นอน?” ซูกงกงก็งงงวยเช่นกัน

“ในเขตชานเมืองตะวันออก จะมีคนที่คอยทำหน้าที่ตรวจสอบดูแลเรือสำราญทุกวัน เป็นไปไม่ได้ที่จะเกิดความผิดพลาด และหากมีน้ำรั่วจริงๆ เป็นไปไม่ได้ที่คนบนเรือจะไม่สังเกตเห็น” ทันใดนั้นโม่ฉือหานก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

แน่นอนว่าเขาไม่มีทางรู้ว่าเครื่องยนต์ที่ถูกหยุนถิงติดตั้งไว้ด้านล่างของเรือ ถูกคนของจวินหย่วนโยวถอดออกไปในคืนนั้นแล้ว เพราะกลัวว่าจะมีคนพบร่องรอย

“หรือว่ามีคนต้องการจะทำร้ายบุตรสาวของตระกูลโจวและตระกูลหลิ่ว?” ซูกงกงถามด้วยความประหลาดใจ

“จู่ๆ ข้าก็นึกถึงเรื่องหากเดิมพันระหว่างหยุนถิง โจวโฉง และหลิ่วเหมยเมื่อไม่นานนี้ หากหยุนถิงเป็นคนทำเรื่องนี้ มันก็สมเหตุสมผล” โม่ฉือหานกล่าวอย่างเย็นชา

แน่นอนว่าฮ่องเต้ก็เคยได้ยินเรื่องการเดิมพันของพวกนาง นับตั้งแต่หยุนถิงช่วยเขาแก้ปัญหาเรื่องเมืองหนานหยวน ฮ่องเต้ก็มองหยุนถิงด้วยสายตาที่ดีขึ้น หญิงสาวผู้นั้นดูเหมือนจะไม่ใช่คนไร้สมอง

“เรื่องนี้ให้มอบให้เจ้าไปตรวจสอบ หากมีคนพรางเป็นเทพแสร้งเป็นผี ให้จับตัวมาในทันที” โม่ฉือแหยสั่ง

“พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อมรับคำสั่ง” ดวงตาของโม่ฉือหานฉายแววเคร่งขรึม หยุนถิง คราวนี้เจ้าตายแน่

.........

จวนซื่อจื่อ