จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 80

จวินหย่วนโยวพาท่านลั่วไปที่ห้องโถงด้านข้าง พ่อบ้านให้ห้องครัวตั้งโต๊ะอาหารใหญ่ในทันที ท่านลั่วกินไปพลางบ่นหยุนถิงไปพลาง

จวินหย่วนโยวฟังอย่างเงียบๆ ไม่ได้ตำหนิหยุนถิงและไม่ได้โต้แย้งท่านลั่ว แต่ยังคงรินสุราให้เขาไม่หยุด

ท่านลั่วกินด้วยความพอใจอย่างยิ่ง จนสุราหมดไปเกือบครึ่งไห ยังกินไม่ทันอิ่มก็ฟุบหลับลงไปบนโต๊ะ

พ่อบ้านมองด้วยความงุนงง “ซื่อจื่อ ความสามารถในการดื่มสุราของท่านลั่วไม่ได้แย่ขนาดนั้นใช่หรือไม่?”

เขาจำได้ว่าท่านลั่วสามารถดื่มสุราได้เป็นไห

“ช่วงนี้หยุนถิงต้องการความเงียบสงบ ให้ท่านลั่วพักผ่อนให้เพียงพอ ส่งเขาไปที่ห้องข้างๆ ข้า และส่งองครักษ์เงามังกรไปคุ้มกันอย่างลับๆ” จวินหย่วนโยวสั่ง

“ขอรับ” พ่อบ้านให้คนเอาตัวท่านลั่วไปในทันที และอดไม่ได้ที่จะบ่นในใจว่าซื่อจื่อช่างหน้าเนื้อใจเสือ นึกไม่ถึงเลยว่าจะวางยาท่านลั่ว

ท่านลั่วถูกส่งไปพักผ่อน และทั้งจวนซื่อจื่อก็เงียบสงบลง

จวินหย่วนโยวตั้งใจเดินไปที่สวนหลังบ้าน และนำอาหารกลางวันไปให้หยุนถิง และบอกนางว่าช่วงนี้สามารถอยู่ที่นี่ได้ และทำการทดลองได้ตามสบาย

“แล้วท่านผู้เฒ่าไม่ได้ไปฟ้องท่านหรือ?” หยุนถิงเลิกคิ้วขึ้นและมองไป

“ฟ้องแล้ว แต่ถูกข้ามอมเหล้า” จวินหย่วนโยวตอบตามความจริง

หยุนถิงกล่าวชมเขาในทันที “ซื่อจื่อ ท่านเยี่ยมมาก สมกับที่ข้าเลือกมาเป็นสามี เช่นนี้เขาจะได้นอนหลับสักวันสองวัน และป้องกันไม่ให้มารบกวนข้า”

“ไม่ใช่วันสองวัน อย่างน้อยก็ห้าหกวัน”

“เกิดอะไรขึ้น?” หยุนถิงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ข้าใส่บางอย่างลงในสุราของท่านลั่ว เพื่อทำให้เขาได้พักผ่อนอีกหลายวัน”

วินาทีต่อมา หยุนถิงกอดจวินหย่วนโยวด้วยความตื่นเต้น “ซื่อจื่อ ท่านช่างรู้ใจข้าจริงๆ ไม่เลวเลย เยี่ยมมาก”

จวินหย่วนโยวยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ใช่ว่าข้าทำเพื่อเจ้าหรือ กลัวว่าเมื่อท่านลั่วตื่นขึ้นมา คงจะด่าทอข้าเป็นการใหญ่”

“จะกลัวอะไร มีข้าอยู่ ข้าจะไม่ยอมให้ใครรังแกท่าน” หยุนถิงกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

ความอบอุ่นปรากฏขึ้นในใจขอจวินหย่วนโยว “เมื่อถึงเวลานั้น คงต้องพึ่งพาฮูหยินแล้ว”

“ได้”

จวินหย่วนโยวทานอาหารเป็นเพื่อนหยุนถิง ก่อนที่จะจากไป เดิมทีเขาบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนหยุนถิง แต่ถูกหยุนถิงไล่

ซื่อจื่ออยู่ที่นี่ ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นต้องทำให้นางคลั่งไคล้อย่างแน่นอน หากจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จะไม่มีสมาธิทำงาน

หลายวันต่อมา หยุนถิงไม่ได้ออกจากเรือนไม้ไผ่เลย และจวินหย่วนโยวไปส่งอาหารวันละสามมื้อด้วยตนเอง

เมื่อถึงเวลาต้องไปที่จวนซู หยุนถิงก็เอายาขี้ผึ้งมาสองขวด และให้จวินหย่วนโยวส่งคนไปที่นั่น

.........

ทางด้านนี้ หลีอ๋องโม่ฉือหานออกมาจากจวนซื่อจื่อด้วยความอึดอัดใจ และโกรธมาก หลังจากที่กลับไป เขาเห็นใครก็ขัดหูขัดตา และทำลายข้าวของในห้องหนังสือ

ให้ตายเถอะ หยุนถิงหญิงอัปลักษณ์ผู้นี้ เห็นได้ชัดว่าหน้าตาน่าน่ารังเกียจ นึกไม่ถึงเลยว่าจวินหย่วนโยวจะเห็นเป็นสมบัติล้ำค่า เมื่อนึกถึงทั้งสองคนที่จงใจแสดงความรักต่อหน้าเขา โม่ฉือหานก็รู้สึกคลื่นไส้และโกรธแค้น

เห็นได้ชัดว่านางเป็นผู้หญิงที่เขารังเกียจและเกลียดชัง แต่ตอนนี้กล้าที่จะเพิกเฉยต่อเขา ช่างสมควรตายจริงๆ นอกจากความโมโหแล้ว โม่ฉือหานก็โกรธมากและไม่เต็มใจ เขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม

นอกประตู คนรับใช้มาแจ้งว่าองค์ชายสี่มาขอเข้าเฝ้า

“พี่รอง ท่านออกมาหาข้าเดี๋ยวนี้ เหตุใดท่านต้องตีข้าจนสลบ” โม่ฉือชิงเดินตรงเข้ามาด้วยความโกรธ

เดิมทีโม่ฉือหานก็โกรธมากอยู่แล้ว เมื่อเห็นเขา สีหน้าก็ไม่น่ามองยิ่งขึ้น “ข้าขอถามเจ้า เมื่อหลายวันก่อนตอนที่ไปเที่ยวทะเลสาบ เจ้าเห็นอะไรผิดปกติบนเรือลำนั้นหรือไม่?”