จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 35
เย่อู๋เทียน ช่างยั่วโมโหคนจริงๆ！
ยังคงเหมือนตอนเรียนมัธยมปลายไม่มีผิด พูดจาไม่เป็น
คิดแต่จะฝึกศิลปะการต่อสู้！
เป็นผู้ชายที่ตรงยิ่งกว่าไม้บรรทัดจริงๆ！
แต่ว่าเพิ่งจะต่อว่าเย่อู๋เทียนเสร็จ หยางเฟยเอ๋อร์ก็รู้สึกเสียใจในทันที
ฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร?
เขาเป็นคนของตระกูลเย่นะ！
หากเขาเป็นลูกหลานตระกูลเย่จริง！
เงินหมื่นล้าน สำหรับเขามันใช่เรื่องมั้ย?
ต้องรู้ว่า เสิ่นจูนอี๋ที่เป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งของประเทศหลง ยังต้องเรียกเขาว่าพี่เขย
แล้วตัวเองคือใคร?
ถึงได้กล้าแสดงความโกรธต่อหน้าเย่อู๋เทียน?
หยางเฟยเอ๋อร์รู้สึกถึงความกลัว
แต่เห็นท่าทางของเย่อู๋เทียนแล้ว เหมือนจะไม่ได้ถือสาตัวเอง
หยางเฟยเอ๋อร์เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“นาย นายเป็นพี่เขยของเสิ่นจูนอี๋จริงๆเหรอ?”
เย่อู๋เทียนไม่ตอบ
หยางเฟยเอ๋อร์สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามอีก
“สถาบันเจิ้นกั๋ว ตัวอักษรสี่คำนี้ เป็นลายมือของฝ่าบาทจริงๆเหรอ?”
เย่อู๋เทียนยังคงไม่พูด
หยางเฟยเอ๋อร์โมโหอยู่ในใจ
ไม่ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้จะจริงหรือไม่ เย่อู๋เทียน ก็ไม่ใช่เย่อู๋เทียนในอดีตแล้ว
ดังนั้น ขานี้ ควรกอดก็ต้องกอดให้แน่!
อย่างอื่นไม่พูดถึง แค่รอให้โจวไป๋เซิงเอาแผ่นตัวอักษรที่จะให้เธอมาถึงมือเธอก่อนค่อยว่ากัน!
เวลานี้ เสิ่นจูนอี๋ที่ไปเตรียมน้ำและน้ำชา ก็ได้พาคนใช้มาแล้ว
บนโต๊ะพร้อมไปด้วยน้ำและน้ำชา
จากนั้น เสิ่นจูนอี๋ก็ยืนอยู่ข้างๆโดยที่ไม่กล้าพูดอะไรเลย
โจวไป๋เซิงกลับไม่ได้ดื่มชาในทันที มัวแต่ยุ่งคัดลอกพิมพ์ตัวอักษรกับฉู่เหวินเต้า
เย่อู๋เทียนก็ไม่ได้อยู่ว่างๆ สั่งการเสิ่นจูนอี๋
“แจ้งคนของตระกูลเย่ทั้งหมด ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ไม่ว่าใคร ก็ห้ามเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลเย่แม้แต่ก้าวเดียว ”
“นับแต่นี้ ฉันจะอยู่ที่นี่ เพื่อนสร้างมหาวิทยาลัยรัฐ”
เสิ่นจูนอี๋อึ้งไปเลย
“มหาวิทยาลัยรัฐ? นั่นก็เท่าว่า พี่จะบริจาคคฤหาสน์ของตระกูลเย่ออกไปเหรอ?”
เย่อู๋เทียน พูดอย่างเรียบเฉย
“ที่ดินพื้นนี้ เดิมก็เป็นมรดกของแม่ผม ความหวังของแม่คือ อยากจะสร้างมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของโลกในที่ดินแปลงนี้!”
“ฉัน ก็ต้องช่วยทำความฝันของแม่ให้เป็นจริง!”
เสิ่นจูนอี๋แอบไม่พอใจ แต่กลับไม่ขัดขืน ทำได้เพียงพูดอย่างอ้อมค้อม
“อันนี้ มันก็ต้องถามความเห็นของคนในบ้านก่อน อีกอย่าง คุณพ่อพี่ก็เพิ่งจะเสีย ยังไม่ทันได้จัดพิธีฝังเลย ตอนนี้ก็จะบริจาคที่ดินแปลงนี้ออกไปแล้ว มันไม่ค่อยจะเหมาะสมเท่าไหร่”
แววตาของเย่อู๋เทียนเย็นวาบ
“เสิ่นจูนอี๋ ฉันแค่แจ้งให้เธอทราบ หากเธอไม่ช่วยกระจายข้อมูลนี้ออกไป ฉันก็จะเป็นคนกระจายเอง”
เสิ่นจูนอี๋ทำหน้าไม่ถูก
จิตใจเย็นวาบ
“งั้นถ้าหาก ฉันสนับสนุนพี่ให้ทำเรื่องนี้ พี่………พี่ปล่อยฉันได้มั้ย?”
เย่อู๋เทียนดื่มชาไปหนึ่งคำ
“มันคนละเรื่อง”
เสิ่นจูนอี๋ ราวกับตกลงไปในเหวลึก
ถึงตอนนี้ดูแล้ว เย่อู๋เทียนก็ไม่คิดที่จะปล่อยตัวเอง
หยางเฟยเอ๋อร์ที่เป็นคนนอก ได้ยินบทสนทนาของทั้งสองคน ในใจนั้นช็อกจนถึงขีดสุด
ดูสถานการณ์แล้ว ในมือเย่อู๋เทียนน่าจะกำความลับของเสิ่นจูนอี๋เอาไว้
ไม่เช่นนั้นมันจะไม่มีทางเป็นแบบนี้！
แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงเลย เย่อู๋เทียนอยู่บ้านตระกูลเย่ จะมีตำแหน่งที่สูงขนาดนี้！
อีกอย่าง พ่อของเย่อู๋เทียน ก็คือเย่จินหลิง?
ตามที่ตัวเธอรู้มา เสิ่นจูนอี๋ก็คือนายหญิงของตระกูลเย่！
แต่เมื่อกี้เสิ่นจูนอี๋เรียกเย่อู๋เทียนว่าพี่เขยไม่ใช่เหรอ?
ถ้าว่าตามสถานะแล้ว เธอน่าจะเป็นแม่เลี้ยงของเย่อู๋เทียนถึงจะถูก！
เรื่องมันยังไงกันแน่?
ยังมีอีก……..
เย่จินหลิง เสียชีวิตไปแล้ว！？
เสียตั้งแต่เมื่อไหร่?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนักรบอหังการ