จอมนักรบอหังการ นิยาย บท 9

เวลาที่ยาวนานกว่าเจ็ดปี แม้ว่าหญิงสาวบนเตียงผู้ป่วยจะสลบไม่ได้สติก็ตาม แต่กลับรับรู้เรื่องราวและสิ่งต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นรอบตัวทั้งหมด

ในทุกเทศกาลวันสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นเฉินโล่หัว หรือว่าเฉินเหวินจิ้ง ต่างก็จะมาพูดคุยกับเธอ

โดยเมื่อเย่จูนหลินเติบโตขึ้นและสามารถรับรู้เรื่องราวต่าง ๆ ได้ ก็จะมาอยู่ที่ข้างเตียง เพื่อพูดคุยกับเธอด้วยเช่นกัน

แต่เสียงที่เธอต้องการได้ยินนั้น กลับเป็นเสียงของผู้ชายเมื่อเจ็ดปีก่อนที่เคยทำให้เธอควบคุมความรู้สึกและอารมณ์ของเธอไม่ได้ เลยตัดสินใจยอมพลีกายให้กับเขา

ผู้ชายคนนั้น ก็คือเย่อู๋เทียน!

วันนี้ เมื่อเธอตื่นขึ้นมา ก็พบเจอกับสามีเลย

อารมณ์ความรู้สึกทั้งหมด วนเวียนอยู่รอบหัวจิตหัวใจ

มีคำรักนับร้อยพัน ที่พูดออกมาไม่ได้

กลัว!

กลัวว่าคือความฝัน

กลัว!

กลัวว่าเมื่อเขารู้ทุกสิ่งทุกอย่าง ก็จะจากเธอไป

ชื่อที่แท้จริงของเธอนั้น คือเสิ่นรั่วชิง ซึ่งเป็นลูกพี่ลูกน้องของเสิ่นจูนอี๋

พ่อแม่ของเธอนั้นไม่มีอำนาจบทบาทในตระกูลเสิ่น เมื่อเธอเกิดมาได้ไม่นาน ก็ถูกคนร้ายลักพาตัวไป กลายเป็นเด็กเร่ร่อน จนเมื่ออายุสิบห้าปี ถึงถูกตระกูลเสิ่นพบเจอตัว และเมื่อพากลับมาถึงตระกูลเสิ่นก็รับทราบว่าพ่อแม่ของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุรถชนแล้ว

ในตอนนั้น เสิ่นรั่วชิงเสมือนเป็นหญิงอาภัพ เมื่อเข้ามาสู่ตระกูลเสิ่น ก็ถูกให้ไปเป็นหญิงรับใช้

เสิ่นจูนอี๋ดูถูกหมางเมินเย่อู๋เทียนมาตั้งแต่เด็ก เพียงเพราะการหมั้นหมายในอดีต จึงต้องจำยอมใช้ชีวิตร่วมกันกับเย่อู๋เทียน

ในสายตาของเสิ่นจูนอี๋ เย่อู๋เทียนนั้น ก็เป็นเพียงแค่คนโง่เง่าที่หลงใหลในวิชาบู๊คนหนึ่ง

สามีในอนาคตของเธอนั้น มิอาจเป็นคนโง่เง่าที่ไร้สมองไร้ความคิด มีแต่ร่างกายที่แข็งแกร่งแน่ ครั้นแล้วจึงได้ให้เสิ่นรั่วชิงที่เป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอปลอมตัวเป็นเธอ และปรากฏอยู่เคียงข้างของเย่อู๋เทียน

เสิ่นรั่วชิงที่อยู่บนเตียงผู้ป่วยนั้นถึงแม้ว่าจะปกปิดเรื่องราวมากมายต่อเย่อู๋เทียน แต่ก็ยังไม่ถึงขั้นว่าหลอกลวง

หากตอนเด็กไม่ได้ประสบกับอุปสรรคความทุกข์ยากมากมาย อันที่จริงเธอก็คงจะเป็นภรรยาของเย่อู๋เทียนในตอนที่เติบโตขึ้นอย่างถูกต้องเปิดเผย

สถานะดังกล่าวนี้ เธอเหมาะสมคู่ควรอย่างที่สุด!

เปรียบได้ว่า พรหมลิขิตของทั้งสองคนนั้นได้กำหนดเอาไว้ก่อนล่วงหน้าแล้ว

เพียงแค่เรื่องที่ดีย่อมจะประสบกับอุปสรรคปัญหาอยู่เสมอ

คิดที่จะตัดขาดความรักความผูกพันธ์ แต่ก็เป็นเรื่องที่กระทำได้ยากมากเหลือเกิน

ทั้งสองคนจ้องสบตากัน เย่อู๋เทียนเองก็มีสภาพจิตใจที่ซับซ้อน ผ่านไปสักครู่ จึงถามขึ้นว่า: “คุณชื่ออะไรเหรอ? ”

เสิ่นรั่วชิงอยากที่จะพูดตอบออกมา

แต่เป็นเพราะสลบไปนานเจ็ดปี เพิ่งจะฟื้นตัวขึ้น จึงมีภาวะแทรกซ้อนทางสมองเลยพูดไม่ได้

แม้ว่าเสิ่นรั่วชิงจะพูดตอบออกมาไม่ได้ แต่กลับรู้สึกว่าที่ปากของตัวเองเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด จึงพบว่า ตัวเองนั้นได้กัดแขนของเย่อู๋เทียนจนเกิดรอยแผล

เมื่อเห็นรอยกัดที่น่าตกใจบนแขนของเย่อู๋เทียนแล้ว

เสิ่นรั่วชิง ก็น้ำตาไหลพราก

ยกมือขึ้นไปลูบคลำบริเวณรอบข้างรอยแผลของเย่อู๋เทียน

ด้วยความเจ็บปวดใจ

เมื่อเฉินโล่หัวและเฉินเหวินจิ้งเห็นภาพเหตุการณ์นี้แล้ว ก็อดที่จะตื่นเต้นดีใจไม่ได้

“ฟื้นแล้ว! ”

“คิดไม่ถึงว่า......หล่อนจะได้สติฟื้นขึ้นมาจริง ๆ ด้วย! ”

เฉินโล่หัวรีบเดินเข้ามาหา เพื่อตรวจจับชัพจรของเสิ่นรั่วชิง

นอกจากหัวใจที่เต้นแรงแล้วนั้น สภาพอาการอย่างอื่นก็ไม่ต่างกันกับคนปกติทั่วไป!

นี่ถือว่าเป็นปาฏิหารย์ทางการแพทย์โดยสิ้นเชิง!

ทำให้ทุกคนยากที่จะจินตนาการคาดเดาได้!

เฉินเหวินจิ้งมิอาจทนมองรอยแผลของเย่อู๋เทียนต่อไปได้ จึงพูดขึ้นด้วยเสียงสั่นเทาว่า: “ฉันจะช่วยพันแผลให้นายนะ”

เย่อู๋เทียนเหมือนกับว่าไม่ได้ยินที่เฉินเหวินจิ้งพูด เขายังคงมองไปที่เสิ่นรั่วชิงอย่างไม่กระพริบตา และพูดขึ้นว่า: “คุณชื่ออะไรเหรอ? ”

เสิ่นรั่วชิงยกมือขึ้นมาลูบคลำไปที่ใบหน้าของเย่อู๋เทียน

แม้ว่าจะพูดไม่ได้

แต่ ทุกอย่างอธิบายได้ด้วยตัวของมันเอง

เฉินเหวินจิ้งมองไปที่เสิ่นรั่วชิง ถอนหายใจ และพูดกับเย่อู๋เทียนว่า: “หล่อนชื่อว่าเสิ่นรั่วชิง เป็นลูกพี่ลูกน้องของเสิ่นจูนอี๋ โดยคนที่อยู่ร่วมกันกับนายมาตลอดเมื่อเจ็ดปีก่อนหน้านี้นั้น ก็คือหล่อนนั่นเอง”

เย่อู๋เทียนจิตใจหวั่นไหว แทบจะหลั่งน้ำตา แล้วก็หันมองไปยังเย่จูนหลินที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา และพูดถามขึ้นว่า: “อย่างนั้นเขา......”

เฉินเหวินจิ้งพูดว่า: “ลูกชายของเสิ่นรั่วชิง ไม่รู้ว่ามีความสัมพันธ์อะไรกับนายหรือไม่”

ขณะที่เย่อู๋เทียนกำลังจะพูด เสิ่นรั่วชิงที่อยู่ยนเตียงผู้ป่วยนั้นก็พลันมองไปที่เย่จูนหลิน แล้วก็ลุกขึ้นนั่ง เพื่อจะไปมองดูให้แน่ชัด

เย่อู๋เทียนไม่ได้ขัดขวางแต่อย่างใด

เสิ่นรั่วชิงลงมาจากเตียงอย่างทุลักทุเล เดินโซเซไปโซเซมา จนมาถึงด้านข้างของเย่จูนหลิน

เมื่อเห็นเย่จูนหลินนอนหลับสนิท เสิ่นรั่วชิงก็แสดงสีหน้าท่าทางตกใจ

เย่อู๋เทียนเดินเข้าไปหาและบอกว่า: “กำลังนอนหลับอยู่”