ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1082

วิทนีย์เบิกตากว้างและมองเจนสันอย่างไม่อยากเชื่อ “นายมีรสนิยมที่ไม่เหมือนใครเลย ใช่ไหมเนี่ยเจนสัน? ชั้นเรียนวิชามารยาทที่ติดกันนี่เกือบจะโดนปิดคลาสแล้ว เพราะว่าเป็นวิชาเดียวในโรงเรียนที่ไม่มีใครอยากจะลงเรียน”

ตอนนั้นเอง มีเด็กผู้หญิงจากชั้นเรียนมารยาทเดินผ่านมาใส่ชุดเป็นทางการเรียบร้อย มีกิริยามารยาทดูสูงสง่างดงาม

เพราะแบบนั้นเจนสันก็จ้องมองเด็กสาวพวกนั้นไม่วางตา

วิทนีย์ยื่นมือไปปิดตาเจนสันไว้อย่างโมโห

“มีอะไรให้ดูกันนักหนา? นายไม่เห็นกระบนหน้าเธอเหรอไง?”

เจนสันดึงมือเธอออก “ตำหนิแค่อย่างเดียว ลดความงามของหยกแท้ไม่ได้หรอก”

วิทนีย์ดูเสียใจมาก เห็นชัด ๆ ว่าเธอนั้นมีทั้งรูปร่าง หน้าตา และความเฉลียวฉลาด เธอดีกว่าแม่สาวตกกระนั้นเป็นไหน ๆ

เจนสันชอบผู้หญิงที่ดูไม่เจริญตาแบบนั้นจริงเหรอ?

วิทนีย์รู้สึกหงุดหงิดใจ ฟังดูเหมือนเธอจะตายมากกว่าแค่อับอายเท่านั้น “ยัยนั่นจะไปรู้อะไรกัน? ก็แค่ชงชาแล้วก็ถือเข็มปักผ้าใช่ไหม? ฉันเองก็ทำเป็นเหมือนกัน นายคอยดูเลย ฉันจะไปลงเรียนวิชามารยาทพรุ่งนี้เลย”

เมื่อเห็นว่าเขาหลอกให้เธอตกหลุมพรางได้สำเร็จแล้ว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ฉายในดวงตาเจนสัน แต่เขาก็ยังล่อหลอกเธอต่อไป “ชั้นเรียนมารยาทและศิลปะการต่อสู้มันแนวทางขัดกันนะ ถ้าเธอจะไปลงเรียนวิชามารยาทเธอก็ต้องเลิกเรียนศิลปะการต่อสู้ เด็กผู้หญิงอย่างเธอจะสอบผ่านวิชาศิลปะการต่อสู้ได้เหรอ?”

วิทนีย์ยกมือลูบหน้าของเจนสัน “นายไม่คิดว่าประเมินฉันต่ำไปหรอกเหรอ? ฉันคงจะจบไปนานแล้วถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนนายต่ออีกหลายปีหน่อย”

เจนสันใช้คางบุ้ยชี้ไป “สนามประลองอยู่ทางนั้น เอาเลยสิ”

วิทนีย์วิ่งไปที่สนามทันที

เมื่อไปได้ครึ่งทาง เธอก็นึกอะไรบางอย่างได้และหันมาถามเจนสันอย่างกังวล “เจนส์ แล้วนายจะทำยังไงถ้าพวกนั้นมารังแกนาย ถ้าฉันออกจากชั้นเรียนศิลปะไปแล้วน่ะ?”

“บอกเลยว่าถ้าหน้าหล่อ ๆ ของนายบอบช้ำเป็นแผลเพราะเจ้าพวกเด็กหน้าเหม็นที่ไม่รู้จักชื่นชมความหล่อเหลาของนาย ฉันจะร้องไห้จนตายแน่เลย”

ใบหน้าเจนสันดำทะมึนเป็นถ่าน

หมัดที่เขาซ่อนอยู่ในกระเป๋ากางเกงกำแน่นเพื่อกดข่มโทสะเอาไว้