ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1085

”เจนสัน!”

เสียงดังปานนางสิงห์ของวิทนีย์ดังก้องไปทั่วบริเวณหอพักนักเรียน

“ออกมาเลยนะ เจ้ามารร้าย”

เจนสันนั่งอยู่เงียบ ๆ ที่ม้านั่งริมหน้าต่างของห้องในหอพักแบบธรรมดา มีขาตั้งวาดรูปวางอยู่ด้านหน้าเขา

เจนสันมองไปยังรูปผู้หญิงที่สวยงามและอ่อนโยนในรูปด้วยดวงตาเอ่อคลอ

วิทนีย์บุกตะลุยเข้ามา ก่อนยืนเท้าเอวและกระทืบเท้าเดินเข้ามาหาเจนสัน “นายทำเรื่องที่เลวร้ายมากเลยนะ เจ้ามารร้าย”

เจนสันเงยหน้ามองดูเธอ ท่ามกลางแสงอาทิตย์วิทนีย์เห็นว่าดวงตาสวยมีเสน่ห์ของเขานั้นแวววาวฉ่ำน้ำผิดปกติ

“นายร้องไห้เหรอเจนส์?” วิทนีย์ถามอย่างกระวนกระวาย

เท่าที่เธอจำได้ เด็กชายตัวน้อยคนนี้มักจะดื้อรั้นและไม่สะทกสะเทือนต่อสิ่งใด นับจากวันที่เข้ามาในโรงเรียน เขาก็ไม่เคยแสดงความอ่อนแอให้เห็นไม่ว่าจะเจอความยากลำบากเพียงใด

วิทนีย์หันไปมองที่รูปวาด เมื่อเธอเห็นว่าเป็นรูปผู้หญิงสวยที่ดูอ่อนโยน เธอก็แปลกใจจนทำให้จ้องอย่างตะลึงไปพักหนึ่ง

“เธอสวยจังเลย ใครเหรอเจนส์?”

“คุณแม่ฮะ” เจนสันตอบ

วิทนีย์แข็งค้าง…

จากนั้นแววตาเธอก็มีรอยยิ้ม

เธอรู้ว่าเจนส์เป็นเด็กที่เคร่งขรึม แต่การที่เขาไม่พูดแบบเต็มประโยคในการที่แนะนำแม่เขาแบบนั้น เธอรู้สึกราวกับว่าเขาพาเธอไปพบพ่อแม่แล้วจริง ๆ

ขณะที่วิทนีย์ใจลอยไปกับฝันกลางวัน เธอก็รู้สึกเขินอายจนหูแดงก่ำ

เจนสันมองเธออย่างไร้คำพูด ความเศร้าในแววตาหายไปเล็กน้อย

“เธอมาทำอะไรที่นี่?”

สุดท้ายวิทนีย์ก็นึกได้ว่า เธอบุกมาเพื่อเอาเรื่องกับเจ้าตัวร้ายนี่

“ฉันไปสมัครเข้าชั้นเรียนวิชามารยาทแล้วเจนส์”

“ดีมาก” เจนสันชมเธอด้วยหน้าไร้อารมณ์

มันก็ยากที่จะบอกว่าเขาพูดออกมาอย่างจริงใจหรือแค่แกล้ง ๆ พูด อย่างไรเขาก็เข้าใจยากอยู่แล้ว

“ดีมาก อย่างนั้นเหรอ? พอฉันสมัครเข้าชั้นมารยาท ครูก็บอกว่า ถ้าฉันสอบจบไม่ผ่านก็ต้องอยู่เป็นเด็กโค่งในโรงเรียนไปจนอายุ 30 เลยนะ” วิทนีย์สูดน้ำมูก เธอรู้สึกว่ารับความจริงข้อนี้ได้ยากเหลือแสน

“งั้นก็ตามนั้น” เจนสันตอบเรียบ ๆ