ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1087

ทันใดก็มีรถหลายคันพุ่งเข้ามาจอดตรงหน้าเจย์

ขณะที่ล้อรถหมุนก็สาดน้ำขังบนพื้นสาดมาใส่รองเท้าผ้าใบสีขาวของเจย์

เจย์ขมวดคิ้ว และใช้ตาคมดุจเหยี่ยวจ้องไปยังรถคันนั้น

ประตูรถเปิดออก และมีประกายของมีดยาวพุ่งตรงมาหาเขา

เจย์เอนตัวหลบมีดยาวได้อย่างรวดเร็ว

ตอนนั้นเองประตูรถทุกคันต่างถูกเตะเปิดออก แล้วมีชายนับสิบคนออกมาจากรถ

ชายเหล่านี้เข้ามาล้อมเจย์ไว้ เขาหันหลังพิงกำแพงของร้านสะดวกซื้อขณะที่กวาดสายตามองพวกชายตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

เขาไม่รู้ว่าจะสู้พวกมันได้หรือไม่ เพราะว่าเขาต้องรับมือเพียงคนเดียว เขาอดหวั่นใจไม่ได้

จังหวะนั้นเขาก็หวนนึกถึงตอนที่เล่นเกมต่อสู้กับแองเจลีนในห้องเกมอีสปอร์ต

เขาเลยนำสิ่งที่ได้เรียนรู้จากเกมมาปรับใช้…

เจย์ยกขายาว ๆ ของเขาขึ้นและเตะไปที่เป้าของชายที่อยู่ตรงหน้าโดยไม่บอกกล่าว ชายคนนั้นเจ็บมากเสียจนถือมีดต่อไปไม่ไหว เขาตัวงอลงนอนกับพื้นและร้องเสียงดัง

“เอาจริงสิ? นายน้อยอย่างแกสิ้นท่าขนาดใช้ลูกไม้ใต้เข็มขัดแบบนี้เลยเหรอ?”

เจย์ยิ้ม กระบวนท่าที่แองเจลีนสอนเขานับว่าใช้การได้ดีทีเดียว

ขณะที่ชายพวกนั้นเริ่มถอย เจย์ก็ก้าวไปด้านหน้าและฉวยมีดของชายคนแรกมา ทันใดนั้นมีดยาวหลายด้ามก็ฟาดฟันลงใส่เขา

ด้วยการสะบัดข้อมือ เขาก็ส่งพลังรุนแรงจากมีดด้ามหนึ่งไปสู้ด้ามอื่นเหมือนกระแสไฟฟ้า บรรดาชายที่ถือมีดยาวอยู่ต่างก็รู้สึกมือชาแปลบ ด้วยแรงสั่นสะเทือนจนพากันทิ้งมีดพร้อมกัน

ร่างกายของเจย์นั้นพลิ้วเบาเหมือนนกนางแอ่นขณะที่เขากระโดดขึ้นบนอากาศและลงสู่พื้น ดูเหมือนสิงโตที่เพิ่งตื่นจากการจำศีลนานนับพันปี

รถเมอร์เซเดส-เบนซ์สีดำจอดอยู่ไม่ห่างออกไปนัก