ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1094

ขณะที่เจย์และคนอื่น ๆ กำลังยืนรอลิฟต์ แองเจลีนนั้นโมโหมากจนเหมือนเลือดไม่ขึ้นไปเลี้ยงสมอง

เมื่อเจย์ก้าวเข้าไปในลิฟต์ก่อนที่ประตูจะปิด จู่ ๆ แองเจลีนก็ตะโกนก้อง “ฉันเป็นภรรยาตัวจริงของนายนะ”

ดวงตาเซร่าฉายแววเยาะเย้น เธอคิดว่าเจย์ไม่มีทางเชื่อสิ่งที่แองเจลีนพูดมาแน่ ๆ ดูจากความเกลียดชังที่เขามีต่อแองเจลีนที่เธอเห็นวันนี้

แองเจลีนก็แค่รนหาที่เท่านั้น

หล่อนมีใบหน้าที่สวยสะกดใจ แต่ดันยืนกรานที่จะแต่งหน้าหนา ๆ น่าเกลียดกลบไว้

แล้วเจย์จะไปชอบผู้หญิงบ้าแบบนี้ได้อย่างไรกัน?

ขณะที่เซร่ากำลังคิดไปไกลนั้น เธอก็รู้สึกว่าแขนที่เธอกำลังเกาะไว้แน่นหลุดไปจากการเกาะกุมของเธอ ขณะต่อมาแขนเรียวนั้นก็ยื่นไปขวางประตูลิฟต์โดยไม่บอกกล่าว

เจย์ก้าวออกไป

เซร่ารีบดึงคุณนายอาเรสตามออกไป

เจย์เดินไปหาแองเจลีนแล้วถามอย่างเกรี้ยวกราด “เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ?”

แองเจลีนจ้องลึกไปในดวงตาเขา…

ดวงตาสีดำเข้มของเธอมีแววกระจ่าง สว่างใส

ทันใดนั้น เธอก็ยื่นมือออกมาจากด้านหลังแล้วใส่กุญแจมือเจย์อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะใช้อีกด้านใส่กุญแจมือตัวเองไว้

เจย์ถอนหายใจ “ลูกไม้เดิมอีกแล้วเหรอ? นี่คุณไม่อายบ้างเลยเหรอไง?”

แองเจลีนยกกุญแจมือขึ้นดวงตาเธอเบิกกว้างด้วยโทสะ “เมื่อก่อนนายซื้อกุญแจมือนี้มาไว้ใช้กับฉัน ทุกครั้งที่ฉันหนีออกจากบ้านนายก็จะใช้มันมาใส่มือฉันแล้วลากฉันกลับบ้าน คราวนี้เป็นตาฉันบ้างแล้ว”

จากนั้นเธอก็เดินไปข้างหน้า “กลับมาบ้านกับฉัน”

เจย์โดนแองเจลีนลากให้เดินตามหลังไปอย่างไม่เบามือ เหมือนเด็กที่กระทำความผิด เขารู้สึกอับอายมากเพราะว่ามีสายตาหลายคู่จับจ้อง