เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1284

บทที่ 1283 แมลงวันน่ารำคาญ

จริงๆแล้ววันนี้เซียวซู่มีงานสังสรรค์ และบังเอิญมีนัดที่โรงแรมที่เดียวกันกับเจียงเสี่ยวไป๋

คนในห้องวีไอพีกำลังสูบบุหรี่ กลิ่นควันหนาแน่น เซียวซู่จึงใช้ข้ออ้างออกมาเข้าห้องน้ำเพื่อสูดลมหายใจ สุดท้ายเพิ่งจะออกจากห้องวีไอพี ก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวกำลังพูดอยู่

เสียงของหญิงสาวนั้นฟังดูฉลาด สง่างาม และเต็มไปด้วยพลัง

คุ้นเคยมากๆ เซียวซู่หันไปทางมุม และเห็นร่างสูงผอมยืนพิงหน้าต่างกำลังคุยโทรศัพท์อยู่

"จะพาเขามาทำไม สถานที่แบบนี้ดูผืนๆเหมือนจะสงบสุข แต่จริงๆแล้วมีกลิ่นคาวเลือดคลุ้งเต็มไปหมด ใครจะอยากมาสถานที่แบบนี้กันละ？

นอกจากนี้ เขาและฉันไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆตั้งแต่แรก ให้เขามารับการเบียดเบียนเป็นเพื่อนฉันน่ะเหรอ แบบนี้ก็ไม่ค่อยดีหรอกนะ "

"ใช่ไหมละ？เฮ้อ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่ของฉันให้ฉันมาให้ได้ ฉันอยากอยู่บ้านดูละครทีวีในที่นอนจริงๆเลย นอนก็ได้ ตอนนี้งานเลี้ยงวันเกิดยังไม่เริ่มอย่างเป็นทางการ ฉันก็อยากนอนมากๆแล้ว "

"ทนหน่อยเหรอ？เนี่ยต้องทนตั้งวันหนึ่ง ช้ำใจมากจริงๆเลย"

สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยการแสดงออกว่าไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว เซียวซู่ที่ยืนอยู่ตรงหัวมุมเมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา

กลิ่นคาวเลือดคลุ้งเต็มไปหมด?

งานเลี้ยงวันเกิดคุณย่าของเธอเองไม่ใช่เหรอ? จะมีกลิ่นคาวเลือดคลุ้งเต็มไปหมดได้อย่างไร? เซียวซู่รู้สึกงงงวยเล็กน้อย แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจยิ่งกว่า คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญขนาดนี้ มาเจอเธอที่นี่ด้วย

ในตอนที่เซียวซู่กำลังลังเลอยู่ว่าจะออกไปทักทายเจียงเสี่ยวไป๋ดีหรือไม่ ก็มีหนึ่งคนออกมาจากด้านหลังของเธอ

“ ไม่อยากมางานเลี้ยงวันเกิดของคุณย่าขนาดนี้เชียวเหรอ ทำไมจะต้องเสแสร้งวิ่งมาที่นี่ด้วยล่ะ มาแล้วก็วิ่งออกไปข้างนอกเพื่อคุยโทรศัพท์ เจียงเสี่ยวไป๋ เธอช่างเจ้าเล่ห์ซะเหลือเกิน”

คนที่มาก็คือเจียงเหมย

หลังจากได้รับความอับอายจากคำพูดของเจียงเสี่ยวไป๋ไปแล้วนั้น ความโกรธที่อัดแน่นอยู่ในใจไม่ได้ปล่อยออกมา บังเอิญงานเลี้ยงวันเกิดยังไม่เริ่มพอดี ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตัวเองที่อยากจะสร้างปัญหาให้กับเจียงเสี่ยวไป๋ได้อีกแล้ว

หลังจากมองหาไปตั้งรอบหนึ่ง ถึงจะพบว่าเธอวิ่งออกมาแล้ว

จากนั้น เธอก็ได้ยินคำพูดของเจียงเสี่ยวไป๋ที่บอกว่าไม่อยากอยู่ที่นี่

“ ใครเหรอ?” ฟางถังถังทางนั้นเมื่อได้ยินอีกเสียงออกมาอย่างกะทันหัน ก็ถามอย่างซุบซิบ

เจียงเสี่ยวไป๋เหลือบมองไปที่ผู้มาเยือนหนึ่งครั้ง รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นบนริมฝีปาก แล้วกล่าวว่า "แมลงวันน่ารำคาญมาอีกแล้ว"

คำคุณศัพท์ที่เรียกแมลงวันคำนี้ทำให้สีหน้าของเจียงเหมยเปลี่ยนสี เธอกัดฟันเดินไปตรงหน้าของเจียงเสี่ยวไป๋ และถามเสียงดัง

"เจียงเสี่ยวไป๋ เธอหมายความว่าอะไรกันแน่？ฉันทำอะไรให้เธอขุ่นเคืองเหรอ？เลยทำให้เธอมุ่งเป้า ไปที่ฉันในการเจอกันครั้งนี้ขนาดนี้?"

“ ถังถัง เดี๋ยวฉันค่อยคุยกับเธอนะ รอให้งานเลี้ยงวันเกิดจบงานแล้วฉันค่อยโทรหาเธอ จุ๊บจุ๊บ”

หลังจากพูดเสร็จ เจียงเสี่ยวไป๋ก็วางสาย จากนั้นก็เก็บโทรศัพท์มือถือ และมองไปทางเจียงเหมย ด้วยสีหน้าตลกเล็กน้อย

"เจียงเหมย เป็นฉันที่มุ่งเป้า ไปที่เธอ หรือว่ามุ่งเป้า ไปที่ฉันกันแน่？"

เจียงเหมย "…… "

"ฉันอุตส่าห์วิ่งออกมาคุยโทรศัพท์แล้ว เธอยังตามออกมาด่าว่าฉันอีก เป็นใครที่มุ่งเป้า ไปที่ใครกันแน่？" เจียงเสี่ยวไป๋จับปอยผมจากหน้าผากเหน็บที่ด้านหลังศีรษะ ด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย "ตัวเธอเองยังอยู่ในเงามืดและจ้องจะทำร้ายคนอื่น ยังโทษว่าคนอื่นทำให้คนอื่นไม่สบายใจอีกเหรอ?”

"เธออย่าเสแสร้ง! ถ้าหากเมื่อสักครู่นี้เธอไม่ได้ว่าฉันแบบนั้น ฉันจะต้องถึงกับตามเธอออกมาด้วยเหรอ？เห็นได้ชัดว่าเป็นเธอที่ว่าฉันก่อน!"

"เธอแน่ใจเหรอเจียงเหมย เป็นใครที่เห็นฉันจากระยะไกลแล้ววิ่งเข้ามาพูดเสียดสีฉันทุกรูปแบบ ฉันก็แค่หนามยอกเอาหนามบ่งเท่านั้นเอง"

"แก!"

เมื่อเห็นท่าทางของเจียงเหมย เจียงเสี่ยวไป๋ก็หัวเราะอย่างสะใจหนึ่งครั้ง เดินเข้าไปหาเธอและเคาะจมูกของเธอเบาๆ "ทำไมละ？แค่นี้เธอก็รู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมแล้วเหรอ？ ในเมื่อเล่นไม่ได้ขนาดนี้ ต่อจากนี้ไปเธอก็ประพฤติตัวดีๆหน่อย ไม่ต้องมาริเริ่มยั่วโมโหฉัน ตอนนี้ฉันไม่ได้น่ารังแกเหมือนตอนเรียนหนังสือในตอนนั้นแล้วนะ "

หลังจากพูดเสร็จ เจียงเสี่ยวไป๋ก็เก็บมือกลับ รอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไปด้วย จากนั้นก็เดินเข้าไปข้างใน

เจียงเหมยยืนอยู่ที่เดิม โมโหจนสีหน้าซีดขาว แต่ก็ทำอะไรเธอไม่ได้

หลังจากที่เจียงเสี่ยวไป๋เดินออกไปแล้วนั้น เจียงเหมยก็โมโหแล้วด่าออกมาหนึ่งประโยคว่า "เจียงเสี่ยวไป๋เธอมันหญิง ชั่ว อีกสักพักฉันจะดูว่าหล่อนจะขายหน้าต่อหน้าคุณย่าอย่างไร!"