เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1298

บทที่1297 ได้คืบแล้วยังจะเอาศอก

พอพูดจบ เจียงเสี่ยวไป๋ก็รู้สึกไฟโกรธลุกโชนขึ้นมา แล้วทันใดนั้นเธอก็ไม่อยากจะนั่งอยู่ในรถของเซียวซู่ต่อไป เลยยื่นมือไปปลดเข็มขัดนิรภัยออก จากนั้นก็เปิดประตูรถ

“จะไปไหน ?”

เซียวซู่เรียกเธอเอาไว้

เจียงเสี่ยวไป๋หันกลับไปมองเขาทีหนึ่ง แล้วยิ้มเย็นชา “ไม่ต้องลำบากคุณเซียวขับรถไปส่งฉันหรอกค่ะ ฉันเรียกรถไปเองได้”

ปัง！

เจียงเสี่ยวไป๋ปิดประตูรถเต็มแรง จากนั้นก็ลากรองเท้าส้นสูงเดินกลับไปทางถนน เธอรูปร่างสูงโปร่ง ขาเรียวยาว ดังนั้นเลยก้าวได้ยาวมาก

พอเห็นฉากนี้แล้ว จู่ๆเซียวซู่ก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

เมื่อครู่เขาตอบสนองได้รุนแรงเกินไปหน่อย แต่ว่าตอนนี้การตอบสนองของเจียงเสี่ยวไป๋ก็เหมือนกับเขาเปี๊ยบ เขาเปิดประตูลงจากรถแล้วตามหลังเจียงเสี่ยวไป๋ไป

“ขึ้นรถเถอะ ที่นี่เธอเรียกรถไม่ได้หรอก”

เจียงเสี่ยวไป๋ “จะเรียกรถได้หรือเปล่าไม่ใช่เรื่องที่คุณจะตัดสินได้ ฉันจัดการด้วยตัวเองได้ คุณเซียวอย่าให้ฉันไปขึ้นรถคุณอีกเลย ฉันไม่อยากทำให้ตัวเองตกใจจนป่วยเป็นโรคหัวใจ”

“ขอโทษ เมื่อกี้ฉันตอบสนองรุนแรงเกินไปหน่อย ตอนนี้ฉันมาขอโทษเธอแล้ว จะขึ้นรถได้หรือยัง”

พอได้ยินแบบนั้น เจียงเสี่ยวไป๋ก็หยุดเท้าลง รอยยิ้มตรงมุมปากยังคงไร้แววความอบอุ่น

“เรื่องขอโทษไม่ต้องแล้วล่ะคุณเซียว ฉันคิดว่าฉันคงรับคำขอโทษของคุณไม่ไหว”

คำพูดพวกนี้ทำให้เซียวซู่อดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้ มองดูเจียงเสี่ยวไป๋ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม “จำเป็นต้องโมโหขนาดนี้เลยเหรอ”

คำถามนี้ทำให้เจียงเสี่ยวไป๋ชะงักไป

ใช่สิ ทำไมเธอต้องโมโหขนาดนี้ด้วย ถึงแม้เขาจะจริงจัง เขาก็ไม่เห็นจำเป็นต้องโมโหเลย เพราะยังไงทั้งสองคนก็แค่แสดงละครกันอยู่แล้วไม่ใช่หรือ

เจียงเสี่ยวไป๋เพิ่งจะตระหนักได้ว่าตัวเองใส่อารมณ์มากไป แต่ว่าเธอก็ไม่อยากเสียหน้า เลยทำแค่หัวเราะเสียงเย็นแล้วพูดว่า “จู่ๆคุณก็เบรกกะทันหัน การเคลื่อนไหวขนาดนั้น ทำเอาฉันตกใจหมด ทำไมฉันจะโกรธไม่ได้”

เธอเอาความโกรธทั้งหมดไปลงใส่เรื่องเหยียบเบรกของเซียวซู่ ตรงส่วนนี้ เซียวซู่ก็ทำได้แค่พูดขอโทษ

“เอาเถอะ เมื่อกี้ความผิดฉันเอง ที่นี่เรียกรถไม่ได้หรอก ขึ้นรถเถอะ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

เซียวซู่จ้องมองแก้มขาวบอบบางของเธอ แล้วก็พูดขึ้นกะทันหันว่า “เธอจะขึ้นมาเอง หรือจะให้ฉันไปอุ้มเธอขึ้นมา”

พอคำพูดประโยคนี้เข้าไปในหูของเจียงเสี่ยวไป๋แล้ว สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย แล้วมองไปทางเซียวซู่อย่างไม่พอใจ “คุณ ！”

“อืม ?” เซียวซู่ยื่นคางชี้ไปทางที่นั่งข้างคนขยับ “จะขึ้นมาไหม”

“ฉันไม่ขึ้น ฉันไม่เชื่อหรอก ว่าคุณจะลงมาอุ้มฉันขึ้นไปบนรถจริงๆ”

เจียงเสี่ยวไป๋ยืนอยู่ที่เดิมอย่างนั้น สองมือกอดอก เชิดคางสูงแล้วมองเขาอย่างท้าทาย

ทั้งสองคนสบตากัน หนึ่งวินาที สองวินาที

หลังผ่านไปห้าวินาที จู่ๆเซียวซู่ก็จอดรถ จากนั้นก็ปลดเข็มขัดนิรภัย ทุกอย่างแทบจะเสร็จสิ้นพร้อมกันในครั้งเดียว

เจียงเสี่ยวไป๋ยืนอยู่กับที่ด้วยท่าทางโอหัง รู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อยตอนที่เห็นเซียวซู่ลงมาจากรถ รอจนเขาเดินมาถึงตรงหน้าเธอ เธอก็รักษาท่าทางแบบเดิมต่อไปไม่ได้อีกต่อไป มองดูเซียวซู่อย่างระมัดระวัง

“คุณจะทำอะไร ? คงไม่ใช่ว่าคุณจะอุ้มฉันขึ้นรถไปจริงๆใช่ไหม ฉันบอกคุณนะเซียวซู่ ฉันไม่มีทางขึ้นรถของคุณหรอก คุณ...... ว๊าย......”

เธอยังไม่ทันได้พูดจบ เซียวซู่ก็คว้าเอวเธอขึ้นมาอุ้ม

เจียงเสี่ยวไป๋เบิกตาโต อยากจะผลักเขาออก แต่กลับพบว่าแรงของตัวเองสู้เซียวซู่ไม่ได้

เขาอุ้มเธอได้อย่างสบายๆ แล้วยัดเธอเข้าไปในที่นั่งข้างคนขับ แถมยังคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธออีกด้วย เจียงเสี่ยวไป๋อยากจะต่อต้าน แต่เซียวซู่กลับดึงข้อมือเธอแล้วกดเธอให้นั่งลงตรงที่นั่งข้างคนขับ สีหน้าเคร่งขรึม “ถ้าเธอยังลงไปอีก เชื่อไหมว่าฉันจะมัดเธอไว้เอง”

ท่าทางแบบนี้ของเขาทำให้เจียงเสี่ยวไป๋กลัวขึ้นมาได้จริงๆ