บทที่ 1316 หานชิงไม่ใช่คนแบบนี้
ได้ยินอย่างนั้น หลัวหุ้ยเหม่ยแปลกใจเล็กน้อย“ไม่มีใครอยู่เลย”
“อืม”
เสี่ยวเหยียนพยักหน้า เรื่องนี้แม้หานชิงจะไม่เคยบอก แต่ว่าเธอกับหานมู่จื่ออยู่ด้วยกันมานานขนาดนั้น ช่วงชีวิตตอนนั้นตระกูลหานก็มีหานชิงแค่คนเดียว ต่อมาเขาก็หาน้องสาวจนพบ
เสมือนกับว่าในที่สุดเขาก็หาญาติพี่น้องเพียงหนึ่งเดียวกลับมาได้ บินไปอยู่เป็นเพื่อนน้องสาวที่ต่างประเทศทุกวัน
การปกป้องและคาดหวังต่อญาติพี่น้องแบบนั้น สภาพแวดล้อม สภาพจิตใจแบบไหนกันที่สะสมให้เกิดขึ้นได้ เสี่ยวเหยียนไม่เคยไปคาดเดาจิตใจของหานชิงมาก่อน เธอรู้สึกว่าชีวิตของเขาก่อนหน้านี้คงเลวร้ายอย่างที่สุด
ถ้าหากเป็นไปได้ เธอก็หวังว่าหานชิงจะราบรื่นสมหวังทุกอย่าง พ่อแม่ยังแข็งแรงอยู่ดี ก็เหมือนกับตนเองในตอนนี้……
คนในครอบครัวอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุขปลอดภัย ปีใหม่แล้วก็กินข้าวพร้อมหน้า มีเรื่องอะไรไม่สบายใจก็มาปรึกษาหารือกันดีแค่ไหน
ส่วนเขาล่ะ ในช่วงเวลาที่ไร้ขีดจำกัดนั้น ก็ผ่านมาด้วยตัวเองลำพัง และยังต้องแบกรับหน้าที่หาน้องสาว
เสี่ยวเหยียนรู้ ถ้าหากเป็นตัวเอง เธอคงทนสู้ต่อไปไม่ไหว
หลัวหุ้ยเหม่ยได้ยินเช่นนั้น แววตาก็เกิดความสงสาร“เด็กคนนี้ช่าง……มิน่าเล่าเมื่อคืนตอนที่กินข้าว แม่เห็นแววตาเขาแปลกๆ แม่ยังพูดว่า ผู้ชายอกสามศอกทำไมถึงมีแววตาแบบนี้ ที่แท้ก็……”
“อาจจะคิดถึงพ่อแม่ละมั้ง”เสี่ยวเหยียนพูดเบาๆ“ปกติแล้วหนูก็สามารถให้ความเคารพพวกเขาได้ แต่ว่าตอนนี้หนูมีแฟนแล้ว บรรดาเพื่อนบ้านพวกนั้นพูดจาอย่างนั้นไม่ได้ น่าเกลียดเกินไป”
“หลังจากได้ยินที่ลูกพูด แม่ก็เข้าใจแล้ว ไม่เป็นไร ก็แค่เพื่อนบ้าน คุยกันได้ก็คุย คุยไม่เข้าหูพวกเราก็ไม่ได้พึ่งพวกเขาหาข้าวกิน พวกหล่อนพูดจาไม่น่าฟัง อย่างนั้นพวกเราก็ไม่ต้องไว้หน้า”
เสี่ยวเหยียนชำเลืองมองหลัวหุ้ยเหม่ย“แม่ แม่ไม่โกรธเหรอ ต่อไปพวกหล่อนจะต้องมาว่าหนูลับหลังแน่ว่าไม่มีมารยาทหรือพ่อแม่ไม่สั่งสอน เรื่องเลวร้ายพวกนี้ก็ล้วนมาลงที่แม่แล้ว”
“ยัยเด็กโง่”หลัวหุ้ยเหม่ยยื่นมือมาเคาะที่ศีรษะของเสี่ยวเหยียน พูดน้ำเสียงอ่อนโยนว่า:“เสียงของคนภายนอกจะสำคัญมากขนาดไหน ลูกกับพ่อของลูกล้วนเป็นคนที่แม่รัก นอกจากพวกเธอสองคนแล้ว คนอื่นก็ไม่สำคัญ”
“แม่ แม่ช่างดีจริงๆเลย”เสี่ยวเหยียนคล้องแขนของหลัวหุ้ยเหม่ยแน่นกอดเธอเอาไว้
แม่ลูกสองคนขึ้นชั้นบน
บริษัทตระกูลหาน
วันที่ตอนที่สวี่เย็นหวั่นมาทำงาน ก็คิดว่าทำงานเหมือนปกติทั่วไป แต่คิดไม่ถึงว่ากลับถูกหลายคนขวางเอาไว้ หนึ่งในนั้นก็คือพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ และคนข้างๆอีกสามถึงห้าคนก็ไม่เคยเจอมาก่อน
เธอชะงักไปเล็กน้อย มองไปที่บรรดาคนที่มาขวางตัวเองเอาไว้
“มีเรื่องอะไรเหรอ ตอนนี้เป็นเวลาทำงานนะ”
เสียงของเธออ่อนโยน แฝงด้วยการเตือนเล็กน้อย
“เธอก็คือว่าที่ภรรยาของประธานหานที่เขาร่ำลือกันเหรอ”
พนักงานต้อนรับพยักหน้าด้วยสีหน้าตื่นเต้น:“ใช่เธอๆ ก็คือเธอ เมื่อเธอเคยมาถามหาประธานหานที่บริษัท ตอนที่ฉันถามเธอเป็นคนบอกเอง”
ได้ยินดังนั้นสวี่เย็นหวั่น ก็ค่อยๆขมวดคิ้วสวย
“จริงเหรอ เธอเป็นว่าที่ภรรยาของประธานหานเหรอ อย่างนั้นเธอรู้มั้ย ตอนนี้ประธานหานมีแฟน”
“ใช่แล้ว แฟนของเขายังมาที่บริษัทบ่อยๆนะ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่