เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 1330

บทที่ 1329 คุยกันดีๆได้ไหม

สีหน้าของสวี่เย็นหวั่นดูเผินๆนิ่งเรียบไม่มีอะไร แต่ในใจกลับแตกสลายไปหมดแล้ว

เธอไม่อยากรับรู้เรื่องพวกนี้ ก่อนหน้านี้ยังหลีกเลี่ยงได้

แต่ตอนนี้กลับปรากฏอยู่ตรงหน้าอย่างชัดเจน เหมือนมีเกลือจำนวนมหาศาล ราดลงบนแผลสดที่เต็มไปด้วยเลือดของเธอ เจ็บปวดทวีคูณขึ้นหลายเท่า

“คุณสวี่ สีหน้าของคุณดูไม่ค่อยดีเลย ไม่สบายตรงไหนรึเปล่า?” เสียงของซูจิ่วดึงสติของสวี่เย็นหวั่นกลับมา?

สวี่เย็นหวั่นตั้งสติขึ้นมาได้ ยิ้มด้วยริมฝีปากอันซีดเซียว ตอบไม่ตรงคำถาม

“แค่ตอนที่ฉันทานของพวกนี้ นึกถึงสมัยตอนที่อยู่ที่บ้าน ตอนนั้น...”

เมื่อพูดถึงตอนนี้ เธอหยุดชะงักไปทันที หรี่สายตาลงและไม่พูดอะไรอีก

ซูจิ่วเห็นเธอเป็นเช่นนี้ จึงมองด้วยความสงสัย

หรือเธอทายผิดไป?

ตอนนี้สวี่เย็นหวั่นแค่กำลังหวนคิดถึงเรื่องราวในอดีต แต่ไม่ได้เป็นเพราะเรื่องที่เธอลองใจจนทำให้สีหน้าเปลี่ยน?

แต่ซูจิ่วไม่ได้เป็นคนที่ถูกหลอกง่ายขนาดนั้น ตอนนี้ยังมองไม่ออก แต่ในอนาคตยังมีเวลาอีกเยอะ เธอค่อยๆลองก็ได้

ทำไมเธอถึงคิดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาได้ล่ะ? โดยรวมแล้วคงเป็นเพราะเมื่อก่อนเธอก็เคยชอบหานชิง ดังนั้นจึงเข้าใจความรู้สึกของคนอื่นเป็นอย่างดี

สายตา ท่าทางและสีหน้าของอีกฝ่าย เธอสามารถรับรู้ถึงความรู้สึกได้ทันที

แต่ความรู้สึกที่สวี่เย็นหวั่นมีให้เธอในตอนนี้ กลับสับสนมาก ดังนั้นเธอจึงต้องดูให้แน่ใจต่อ

เสี่ยวเหยียนทานข้าวเย็นร่วมกับทั้งสอง จากนั้นซูจิ่วก็เสนอไปส่งเสี่ยวเหยียน เสี่ยวเหยียนบอกว่าไม่เป็นไร จากนั้นจึงกลับไปเอง บอกว่าถ้าพรุ่งนี้ว่างจะมาส่งอาหารให้อีก

สวี่เย็นหวั่นนั่งอยู่ด้านหน้าของหน้าต่าง มองออกไปดูแสงไฟสว่างเจิดจ้าด้านนอก ร่างกายที่กำลังอุ่นหลังจากได้ทานอาหารเย็น แต่ในใจของเธอกลับเยือกเย็นมาก

เด็กผู้หญิงคนนั้น...

นิสัยดีมากจริงๆ ใจดีมาก และยังมีน้ำใจ เขาตาดีจริงๆ

เขาเหมือนกับที่เธอคิดไว้จริงๆ ไม่ชอบใครง่ายๆ คนที่เขาชอบ ต้องมีสิ่งพิเศษบางอย่างในตัว

แม้ว่าสวี่เย็นหวั่นเพิ่งจะรู้จักเสี่ยวเหยียนได้ไม่นาน แต่เวลาเพียงแค่หนึ่งวัน สวี่เย็นหวั่นก็เห็นความตั้งใจ ความพยายาม และความใสซื่อในตัวของเด็กผู้หญิงคนนี้

สิ่งเหล่านี้ คือสิ่งที่ล้ำค่ามาก

เรื่องนิสัยใจดีเรียบร้อยเช่นนี้หลายคนก็เพียบพร้อม แต่ส่วนใหญ่ก็ทนไม่ได้ และไม่ทำออกมาให้เห็นจริงๆ

แต่เธอกลับไม่คิดถึงผลที่ตามมา ทำอาหารมาส่งให้เธอ ดูจากสายตาก็รู้ว่าเธอไม่ได้คิดร้ายอะไร

สวี่เย็นหวั่นทอดถอนภายในใจ จากนั้นหรี่สายตาลง

ตอนแรกเธอยังคิดว่า เด็กผู้หญิงคนนี้ถ้าไม่มีความสามารถที่เก่งพอ หรือนิสัยบุคลิกไม่ดี เธอคงยังมีเหตุผลไปสู้หรือแย่งบ้าง

แต่ตอนนี้ เธอช่วยตัวเองไว้ ทำให้ตัวเองกลับกลายเป็นคนติดหนี้บุญคุณเธอแทน

ยังไม่ทันได้ชดใช้บุญคุณ เธอก็ทำอาหารมาส่งให้ตัวเองอีก

เธอ...ยังจะทำอะไรได้อีกล่ะ?

สวี่เย็นหวั่นจมอยู่ในภวังค์แห่งการดิ่งลงสู่ความดิ้นรนอีกครั้ง จนอาการปวดหัวค่อยๆแรงขึ้น เธอยกมือขึ้นมาจับหน้าผากตัวเองไว้ หายใจเริ่มไม่ปกติ

เธอต้องทำอย่างไร ทำอย่างไร...

**

ช่วงนี้เซียวซู่ปวดหัวมาก เพราะเจียงเสี่ยวไป๋เริ่มไม่มีกฎเกณฑ์มากขึ้นเรื่อยๆ