เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 65

ตอนที่ 65 พี่น้องพบหน้ากัน1

เสียงจากข้อความโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง--

เร็วเข้า! อย่าบังคับให้ฉันทำนะ--กู้เซิงเทียน

หัวใจเธอหล่นวูบ ไม่ลังเลอีกต่อไป รีบนำการ์ดเสียบกลับเข้าโทรศัพท์มือถือ กดปุ่มส่งเอกสารไป……

*

พอกู้เซิงเทียนได้รับเอกสารจากกู้ฮอนแล้ว รอยยิ้มพอใจผุดขึ้นที่มุมปาก หยูฟืน วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา-- “แย่แล้ว เซิงเทียน! รีบหนีไปเร็ว…...ตำรวจพวกนั้นบอกว่ามีคนลักพาตัวเด็ก เลยมาจับตัว……” กู้เซิงเทียนได้ยินเข้า สีหน้าตกใจอย่างหนัก!

เอาโทรศัพท์มือถือยัดใส่ในกระเป๋า รีบร้อนกระโจนออกทางประตู ก่อนจะจากไปพลันนึกได้ขึ้นมา “หยูฟืน

กลบเกลื่อนเรื่องที่ฉันหนีไปด้วย อย่าให้ใครสงสัย”

หยูฟืน พยักหน้าโดยไม่พูดอะไรต่อ “อืม”

จากนั้นก็ออกจากประตูตามหลังกู้เซิงเทียนไป

ภายในห้องเหลือเพียงเฉิงเฉิงเพียงคนเดียว ถูกมัดอย่างแน่นหนาอยู่บนเก้าอี้

เขามองสิ่งของใช้ตกแต่งรอบตัวอย่างใจเย็น เห็นมีดปอกผลไม้ด้ามหนึ่งอยู่ในจาน

เขาค่อย ๆ ขยับเก้าอี้อย่างระมัดระวัง เคลื่อนที่ไปทางด้านจานผลไม้ทีละนิด

ฉับพลันมีเสียงน้อย ๆ ของเด็กดังขึ้นมาจากทางประตู--

“ต้องการให้ฉันช่วยไหม?”

เฉิงเฉิงเหลือบตามอง เห็นเด็กชายหน้าตาเหมือนตัวเองอย่างกับแกะ ดวงตาฉายแววตกใจอยู่แวบหนึ่ง แล้วค่อยกลับมาสงบลงทันที

“.......” เฉิงเฉิงถูกผ้าปิดปากไว้ จึงพูดอะไรไม่ได้

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเด็กผู้ชายที่สะพายเป้อยู่บนหลังคนนี้คือหยางหยางที่แม่เคยพูดถึงนั่นเอง

หยางหยางเบะปาก ก้าวเท้าเล็ก ๆ ย่ำเข้าไปในห้อง “น่าเบื่อจัง นึกว่านายเห็นฉันแล้วจะตื้นตันจนน้ำตาไหลซะอีก!”

เฉิงเฉิงเม้มปากนิ่ง ยังคงขยับเก้าอี้ตัวน้อยต่อไป

หยางหยางเดินไปข้างหน้าเขาทันควัน ยื่นมือช่วยดึงผ้าขาวออก “ถึงฉันจะช่วยนายไว้ แต่ก็ไม่ต้องชื่นชมกันเกินไปนักหรอกนะ”เฉิงเฉิงขยับมุมปากที่แข็งชาเล็กน้อย เหลือบมองหยางหยางแวบหนึ่ง “เห็นท่าทีของนายแล้ว แสดงว่ารู้จักฉันสินะ?”

“อือฮึ” หยางหยางยักคิ้ว วางกระเป๋าหนังสือลง คว้าเอามีดปอกผลไม้ในจานผลไม้ แล้วกลับมายังข้างกายเฉิงเฉิง “คุณชายน้อยตระกูลเป่หมิง เป่หมิงซิเฉิงใช่ไหม”

เสียงดังครืด ๆ ไม่กี่ครั้ง เชือกก็ถูกตัดออกจากกัน

พอเฉิงเฉิงหลุดออกมาได้ สมองก็แล่นอย่างฉับไว “หลายวันมานี้ นายไปบ้านฉันมาเหรอ?”

หยางหยางจ้องมองเฉิงเฉิงอย่างละเอียด แววตาเฉลียวฉลาดฉายแววชื่นชม “ไม่เลวนี่ เดาได้รวดเร็วอย่างนี้ ดูท่าหลายวันที่ผ่านมา นายคงแสร้งทำตัวเป็นฉันได้อย่างง่ายดายสิท่า”

มิน่าเขาไม่อยู่ตั้งหลายวัน กลับไม่เห็นแม่ตามหาเขาเลย ยายเองก็ทำเหมือนเป่หมิงซิเฉิงกลายเป็นหยางหยางไปแล้ว