เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 73

ตอนที่ 73 ค้นหาเด็กให้ทั่วเมือง1

รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ที่เธอกลับได้รับคำชมจากสายตาของคุณท่าน

กู้ฮอนเม้มปาก เผยปฏิกิริยาโต้ตอบฉับไว “คุณท่านไม่ชอบเธอหรือคะ?”

แววตาของเป่หมิงเจิ้งเทียนสว่างวาบ “ดูท่าเธอเองก็คงรู้อะไรบ้าง ถูกต้อง ฉันทำเหมือนใต้เอ๋อเป็นลูกสะใภ้ในอนาคตของตระกูลเป่หมิงมาตลอด”

กู้ฮอนยิ้มเรียบ ๆ ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง

“ดังนั้น เป้าหมายที่คุณท่านเป่หมิงคอยจับตาดูประธานเป่หมิงแต่แรก คงไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากทำลายความสัมพันธ์ของประธานเป่หมิงกับหญิงสาวคนนั้นสินะคะ?”

“หึ ๆ ในเมื่อเธอก็ทายออกแล้ว ฉันเองก็จะไม่ปิดบังเธอ ฉันคาดหวังให้เธอสามารถช่วยฉันกำจัดหญิงสาวคนนั้นของเจ้ารองออกไปจริง ๆ เพื่อที่ฉันจะได้แต่งใต้เอ๋อให้เป็นลูกสะใภ้ได้อย่างจริงจัง”

เธอขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว ภาพที่เธอกระโดดลงมาอย่างอกสั่นขวัญแขวนเมื่อคืน ยังคงวนกลับมาอยู่ในความคิด ตัวสั่นจนถึงตอนนี้เธอยิ้มออกมาอย่างอ่อนแรง “คุณท่านเป่หมิงน่ากลัวว่าฉันจะต้องทำให้ท่านผิดหวังแล้วล่ะค่ะ”

เธอไม่ได้มีความสามารถขนาดนั้นหรอก อีกอย่างเพียงแค่ขโมยพิมพ์เขียว ทำให้กลุ่มธุรกิจกู้เข้ารอบ ก็ทำให้เขาโกรธเสียจนเอาคืนอย่างโหดเหี้ยมขนาดนั้น

จะเป็นอย่างไรถ้าเธอกำจัดSosoออกจากข้างกายเขา?

เธอรู้สึกเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ ไม่กล้าแม้แต่จะคิด

“อย่าเพิ่งตัดรอนกันไวอย่างนี้สิ” เป่หมิงเจิ้งเทียนยกถ้วยชาขึ้นแล้วจิบอึกหนึ่งเบา ๆ ยิ้มอย่างมีเลศนัย “แค่เธอคอยก่อกวนอะไรก็ตามที่เกี่ยวกับโปรเจกต์ ‘หยิง’ นี้ต่อไป ฉันรับประกันได้ ว่าจะต้องมีใครสักคนอดรนทนไม่ไหว……”

ดวงตาของกู้ฮอนฉายแวววาบ พลันรู้สึกว่าตัวเองราวกับกระต่ายผู้บริสุทธิ์ ถูกคนโยนเข้าไปหาฝูงหมาป่า แล้วยังกลับมีพยัคฆ์มาคอยสังเกตการณ์อยู่ใกล้ ๆ……

*

หลังจากบอกลากับคุณท่านเป่หมิงแล้ว

กู้ฮอนยังคงทำตัวเหมือนปกติ กลับไปทำงานที่ตึกใหญ่ธุรกิจเป่หมิงตรงเวลา

พนันกันไว้เจ็ดวัน ในที่สุดก็ทนมาถึงวันที่ห้าเสียที

ตอนนี้ เธอเพียงขอให้สามารถคงความสุขสงบได้จนถึงวันสุดท้าย

อย่างไรเสียเมื่อเธอชนะการพนันนี้แล้ว เป่หมิงโม่ก็จะปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

อิสระ…...อันเป็นสิ่งที่เธอปรารถนามากที่สุดในเวลานี้!

เธอเดินไปถึงหน้าห้องประธานที่คุ้นเคย สูดหายใจเข้าลึก นึกถึงใบหน้าเยือกเย็นร้ายกาจของเป่หมิงโม่จากเมื่อคืนแล้ว นิ้วมือยังคงสั่นเทา

ก๊อก ๆ ๆ

หลังจากเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองสามครั้ง เธอก็ผลักประตูเข้าไป--

“อืม รู้แล้ว ไม่ต้องกังวลไป ฉันจะส่งคนออกไปตามหา……”

เป่หมิงโม่ถือโทรศัพท์มือถือ ยังคงคุยอยู่

แววตาลึกล้ำเหลือบมายังกู้ฮอนที่เดินเข้ามา

กู้ฮอนทำตัวนิ่ง รอจนกระทั่งเขาคุยโทรศัพท์จบ

ตั้งแต่เมื่อคืนนี้ เธอเพิ่งจะได้พบกับเป่หมิงโม่ อดรู้สึกหนาวยะเยือกขึ้นมาทั้งตัวไม่ได้

ผู้ชายที่เยือกเย็นราวเกล็ดน้ำแข็งคนนี้ มองดูอาจเห็นว่าสง่างามปราศจากอันตราย แต่ว่าอาจทิ่มแทงคุณได้อย่างเยียบเย็นและเจ็บปวดที่สุด ในขณะที่ไร้ซึ่งการป้องกันตัว

เป่หมิงโม่วางโทรศัพท์ลง ยังคงเผยให้เห็นรอยย่นระหว่างคิ้ว

“สายไปสามสิบนาที” เขาเปล่งเสียงต่ำ “ในฐานะที่เธอมีตำแหน่งเป็นเลขาฯ ฉันควรจะพูดว่าเงินที่คุณท่านให้มากเกินไป หรือเป็นเพราะฉันปล่อยให้เธอทำตามใจเกินไปดี?”

เธอตกใจสะดุ้งขึ้นมา กัดริมฝีปาก “ขอโทษค่ะ มีเรื่องที่ต้องแวะทำก่อนหน้านี้ก็เลย……”

“ก็เลย มาสายได้งั้นสิ?” เขาเลิกคิ้วอย่างเย็นชา