นางสาวซูแค่อยากถอนหมั้น นิยาย บท 540

ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีออกมาจากหัวใจของเธอ ซูฉิงจ้องไปที่ฮ่อหยุนเฉิง ตอนแรกเธอต้องการจะเหยียดมือออก

“หยุนเฉิง นายเป็นอะไรไป? ไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า?”

เช่นเดียวกับความรู้สึกตามสัญชาตญาณของซูฉิง ตอนนี้ฮ่อหยุนเฉิงรู้สึกว่ามีเสียงบางอย่างดังก้องอยู่ในใจของเขา สิ่งที่อยู่ข้างหน้าเขาพร่ามัวเล็กน้อย และสิ่งเดียวที่เขามองเห็นได้ชัดเจนก็คือซูฉิง

แต่สำหรับเขา ซูฉิงที่อยู่ตรงหน้า...

มีความอันตรายที่ไม่สามารถบรรยายได้

เมื่อเห็นว่าฮ่อหยุนเฉิงไม่พูดอะไร ซูฉิงก็ก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าวและมองตรงเข้าไปในดวงตาของฮ่อหยุนเฉิง

อย่างไรก็ตามในวินาทีต่อมา ฮ่อหยุนเฉิงก็พุ่งเข้ามาและคว้าคอของซูฉิง

จากสัญชาตญาณของร่างกายของเธอ ซูฉิงยกมือขึ้นเพื่อต่อต้าน แต่ในท้ายที่สุด เมื่อเห็นท่าทีเจ็บปวดของฮ่อหยุนเฉิง เธอก็ยังฝืนทนกับมัน

"คุณยังจำฉันได้ไหม?"

ดวงตาของซูฉิงลุกโชน เผาไหม้ผ่านหัวใจของฮ่อหยุนเฉิงราวกับเปลวไฟ แต่มันยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดตรงหน้าอกมาขึ้นอีก

ฝ่ามือของฮ่อหยุนเฉิงยังคงบีบแน่นและดูเหมือนว่าอีกไม่กี่วิคอที่เรียวๆของซูฉิงจะเปราะบางมากเรื่อยๆเมื่ออยู่ภายใต้มือของเขา

เสียงในจิตใต้สำนึกเตือนให้ฮ่อหยุนเฉิงปล่อยมือ แต่แขนขาของเขาไม่ได้อยู่ภายใต้การควบคุมของสมองเลย หรือพูดให้ถูกคือ จิตใจของฮ่อหยุนเฉิงอยู่ในความสับสนวุ่นวาย

“เธอ…” ฮ่อหยุนเฉิงหอบหายใจ และเลือดก็เริ่มกระจายไปทั่วดวงตาขาวของเขา

เขาจ้องไปที่ซูฉิงง ราวกับว่าเขากำลังถืออะไรบางอย่างไว้ เกิดความตึงเครียดที่เส้นเลือดที่คอ

ใบหน้าของเธอเริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ ซูฉิงกัดริมฝีปากล่างของเธอ แต่เธอก็ยังไม่ต่อสู้ เธอจ้องไปที่ฮ่อหยุนเฉิงและพูดคำต่อคำออกมา

“ฮ่อหยุนเฉิง! นายยังจำฉันได้ไหม?”

แม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆฮ่อหยุนเฉิงถึงกลายเป็นแบบนี้ ถ้าเธอดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง ฮ่อหยุนเฉิงในสถานะนี้มันก็จะโกรธอย่างแน่นอน

มีเพียงการแสดงออกของซูฉิงที่ดูไม่แยแส แต่มือข้างหลังเธออยู่ใกล้กับขวดไวน์แดงบนโต๊ะแล้ว

เธอไม่ต้องการให้ฮ่อหยุนเฉิงสูญเสียควบคุมไปจริงๆ

ประโยคนี้เหมือนกับการปลุกให้ตื่น ทุบเข้าไปในจิตใจของฮ่อหยุนเฉิง มือของเขาสั่นรุนแรง และหลังจากนั้นเขาก็รู้ตัวว่าเขาเพิ่งทำอะไรไป

การรู้สึกเสียวซ่าในสมองของเขาทำให้ฮ่อหยุนเฉิงเดินโซเซถอยหลังไปสองสามก้าว เขามองไปที่ซูฉิงด้วยท่าทางที่เย็นชาอย่างน่ากลัว

"กระแอม……"

ซูฉิงได้รับการปล่อยตัวในที่สุด และก็อดไม่ได้ที่จะจับคอของเธอไว้ การรู้สึกเสียวซ่าในลำคอของเธอ ทำให้เธอไออย่างไม่สามารถควบคุมได้ และเธอก็สูดหายใจสองสามครั้งเพื่อให้รู้สึกดีขึ้น

ฮ่อหยุนเฉิงขมวดคิ้ว หวนนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งทำในใจ และรู้สึกเกิดความรำคาญขึ้นมา

"นี่ฉันเป็นอะไรไปกันแน่?"

ฉันจะทำร้ายซูฉิงอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้!

“นายเป็นยังไงบ้าง?” เสียงของซูฉิงยังคงแหบเล็กน้อยและเธอก็ก้าวไปข้างหน้าเพื่อมองดูฮ่อหยุนเฉิง

เมื่อมองลงไป เขาเห็นรอยนิ้วมือพร่างพรายบนคอของซูฉิง ฮ่อหยุนเฉิงไม่เพียงแค่ไม่สามารถยกฝ่ามือของเขาได้ และแม้แต่ข้อต่อของเขาก็สั่นสะเทือนไปหมด

“ขอโทษนะ นี่ฉันทำอะไรลงไป...” ฮ่อหยุนเฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ

ซูฉิงโล่งใจเล็กน้อยที่เห็นฮ่อหยุนเฉิงอยู่ในสภาพดังกล่าว ที่จริง เธอยังกลัวมากว่าฮ่อหยุนเฉิงจะสูญเสียการควบคุมอีกครั้ง

“เมื่อกี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้าง? หรือมีอะไรแปลกๆ หรือเปล่า?”

หลังจากสอบถามอย่างรอบคอบแล้ว ซูฉิงก็รู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ แปลกมาก

“มันแปลกมาก ราวกับว่ามีบางอย่างขัดขวางความคิดของฉัน” ฮ่อหยุนเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบช้า ๆ ความรู้สึกเสียวซ่านในสมองของเขาลดลงเล็กน้อย แต่ฮ่อหยุนเฉิงไม่แน่ใจว่าสภาพที่ควบคุมไม่ได้นี้จะไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง

ซูฉิงขมวดคิ้ว ฮ่อหยุนเฉิงอยู่กับเธอตลอดเวลาในวันนี้ และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะสัมผัสคนอื่นหรือสิ่งของอะไรอื่น