บทที่ 344 ใครรังแกใครหรอ
"แม่คะ วันหลังหนูจะไม่ทำให้ท่านเป็นห่วงหนูอีกแล้วค่ะ"
นรมนจับมือของแม่นรมนไว้แน่นๆ พูดซะจนแม่นรมนหดหู่ใจและอยากร้องไห้
"ได้เลยลูก ลูกจำคำพูดนี้ไว้ให้ดีๆนะลูก"
ทั้งคู่พูดกันอีกหลายคำ แม่นรมนถึงระงับอารมณ์
"แม่ได้ยินมาอีกว่าบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทางโน้นได้รับใบอนุญาตบัตรประชาชนแล้ว อีกไม่กี่วันนี้ก็จะทำบัตรประชาชนให้กับลูกแล้ว ถึงตอนนั้ยคุณนายบ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาทางโน้น ลูกต้องกตัญญูให้มากๆนะ คุณนายท่านคนนี้เพื่อเห็นแก่อารมณ์ของแม่กับพ่อแล้ว ให้ลูกใช้นามสกุลเดียวกับเรา มิตรภาพนี้ลูกต้องชดใช้แทนพ่อกับแม่ด้วยนะ"
คำพูดนี้ของแม่นรมนทำให้อารมณ์ของนรมนซับซ้อนเล็กน้อย
"หนูรู้แล้วค่ะ แม่ เรื่องนี้หนูจะจัดการให้เรียบร้อย"
"เอาหล่ะ ไม่พูดมากแล้ว ร่างกายลูกในตอนนี้ไม่เหมาะที่จะเหน็ดเหนื่อยเกินไป ลูกนอนพักผ่อนสักครู่นะ แม่ไปทำอะไรอร่อยๆมาให้ลูกท่าน"
"ขอบคุณค่ะแม่"
นรมนรู้สึกว่าอยู่ต่อหน้าแม่นรมนค่อนข้างเป็นตัวของตัวเอง
ถึงแม้คิมเป็นแม่แท้ๆของตัวเองก็ตาม แต่ว่าหลายปีที่ผ่านมานี้ ระยะเวลาที่เธอสัมผัสกับคิมไม่นานนัก อีกอย่างไม่สามารถยอมรับคิมในช่วงเวลาสั้นๆเช่นนี้
แต่ว่าแม่นรมนแตกต่างกัน ท่านเป็นคนที่เลี้ยงดูตัวเองมาอย่างกับลูกคนรวย และเป็นคนที่หวังดีและทำเพื่อเธออย่างสุดความสามารถ
มองเห็นฝีเท้าที่เดินโซเซของแม่นรมน นรมนทรมานใจเหลือเกิน
เธอติดค้างคนแก่คนนี้เยอะมากเลยจริงๆ
แม่นรมนออกไปได้ไม่นาน นรมนพิงอยู่ที่หัวเตียงหลับตาพักผ่อนอยู่
บ้านตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็จะทำบัตรประชาชนให้กับตัวเองแล้ว ถึงตอนนั้นเธอต้องออกหน้าแน่นอนอยู่แล้ว ซึ่งไม่รู้ว่าตอนนี้คุณนายตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเป็นยังไงบ้างแล้ว
นรมนคิดอยู่หลายสิ่งหลายอย่าง
ร่างกายของคุณนายโตเล็กอยู่ระหว่างการฟื้นฟู และเป็นเพราะว่าบุริศร์เพิ่งรับช่วงต่อบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัด คุณนายโตเล็กยังต้องช่วยเหลือเขา เพราะฉะนั้นไม่มีเวลาเป็นห่วงเธอทางนี้ เพียงแต่ว่าคุณนายโตเล็กให้คนส่งอาหารบำรุงมาให้ตั้งมากมายก่ายกอง และให้เธออย่าคิดมากชั่วคราว ทุกอย่างมีตรินท์และท่านอยู่
นรมนรู้ดี คุณนายโตเล็กเป็นห่วงเธอ เพียงแต่ว่าแยกร่างไม่ได้ก็แค่นั้นเอง
สำหรับคุณนายโตเล็ก นรมนรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าติดค้างเยอะมาก
เธอกับบุริศร์ละทิ้งทุกอย่างและไปจากเมืองชลธี และไปอยู่ที่เมืองอื่นอย่างถาวร สำหรับคุณนายโตเล็กแล้วมันโหดร้ายเกินไปมั๊ย?
เพียงแต่ว่าไม่ไปจากที่นี่ แม่นรมนกับพ่อนรมนก็ไม่สบายใจตัวเองอีก
นรมนถอนหายใจเบาๆ รู้สึกลำบากใจเล็กน้อย
"ถอนหายใจทำไมหล่ะ?"
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่บุริศร์ได้เปิดประตูและเดินเข้ามาแล้ว
ขณะที่นรมนเห็นเขาอึ้งค้างเล็กน้อย มองไปที่ข้างหลังเขา มองไม่เห็นเงาของกมล ถามด้วยความสงสัยว่า:"กมลหล่ะ?ไม่ได้ตามขึ้นมาหรอ?"
"ยายเด็กคนนี้เล่นจนเหนื่อยล้า เพิ่งหลับไปเมื่อสักครู่ กานต์กับพ่อเฝ้าดูเธอไว้ ใช่แล้ว เมื่อกี้คุณถอนหายใจทำไม?"
บุริศร์มาถึงข้างกายของนรมน ถอดรองเท้าขึ้นไปบนเตียง และกอดนรมนไว้ในอ้อมอกโดยตรง
ผ่านไปสิบกว่าวันแล้ว มือเท้าของนรมนยังหนาวเย็นอยู่เลย เหตุการณ์แบบนี้ทำให้บุริศร์หมดหนทาง นี่ก็เป็นเหตุผลสำคัญที่เขาให้แม่นรมนอยู่ต่อ
ตอนนี้คุณนายโตเล็กยุ่งเกินไป คิมต้องดูแลคุณนายทวีทรัพย์ธาดา คนที่สามารถดูแลนรมนในเวลานี้ได้ก็มีแต่แม่นรมนเท่านั้นแล้ว
ที่สำคัญความสัมพันธ์ของแม่นรมนกับนรมนไม่เลวเลยทีเดียว ปรนนิบัตินรมนก็จะต้องทำอย่างสุดความสามารถอยู่แล้ว
บุริศร์เอามือของนรมนวางไว้ตรงหน้าอกตัวเองเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เธอ
"อย่านะ มือฉันหนาวเย็น เดี๋ยวจะทำให้คุณเป็นหวัดได้นะ"
นรมนอยากเก็บมือเข้ามา กลับถูกบุริศร์ห้ามปราม
"ผมไฟแรง ให้ความอุ่นกับคุณได้พอดี"
นรมนยิ้มแย้มอ่อนๆ เอาร่างกายพิงไว้ที่อ้อมอกของเขา หาท่าที่สบายๆและพูดว่า:"ฉันได้ยินพ่อฉันพูดว่า คุณกะจะหลังจากพาฉันไปเที่ยวเล่นเรียบร้อยแล้ว หาที่ที่หนึ่งอยู่อย่างถาวร?ไม่คิดจะกลับมาที่เมืองชลธีอีกแล้ว?"
"อืม คุณกับผมใกล้จะสามสิบแล้ว ปีก่อนๆอยู่ด้วยกันน้อยมาก ตอนนี้บ้านตระกูลโตเล็กไม่สงบสุข และมีอยู่หลายเรื่องเราต่างไม่สามารถป้องกันได้เลย ผมคิดแค่ว่าอยากใช้ชีวิตอยู่กับคุณและลูกๆอย่างสงบสุขไปหลายๆปี"
คำพูดนี้ของบุริศร์ทำให้นรมนซาบซึ้งใจมาก
"แบบนี้หรอ ภาระในตัวของตรินท์กับแม่ก็หนักอยู่แล้วนะ"
"ผู้หญิงโง่ คุณอย่าคิดถึงแต่คนอื่นได้ไหม?คิดถึงตัวเองบ้างก็ได้นะ?หรือว่าคุณไม่อยากให้ผมอยู่กับคุณให้มากๆ?ยังมีกมลอีก สี่ปีก่อนหน้านี้ โดยพื้นฐานแล้วเธอไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย อยู่ที่โรงบาลมาโดยตลอด ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ผมจะพาพวกคุณไปดูข้างนอก แบบนี้ไม่ดีหรอ?หลายปีมานี้ผมทุ่มเทให้กับตระกูลโตเล็กก็ไม่น้อยแล้วนะ ตอนนี้ตรินท์ก็สามารถบริหารเองแล้ว เราออกไปใช่ว่าจะไม่ได้ สำหรับแม่ทางโน้น ท่านเป็นคนมีเหตุผล ไม่โทษเราหรอก"
บุริศร์พูดเรื่องที่นรมนกังวลออกมาจนหมดเปลือก พูดซะจนนรมนไม่มีโอกาสได้ตอบโต้ใดๆ
"คิดออกรึยังว่าสถานีแรกเราจะไปไหนดี?"
"คุณตัดสินใจเลยนะ"
บุริศร์ยิ้มแย้มอ่อนๆ หน้าตาเหมือนกับสามีผู้แสนดี
นรมนคิดๆดูแล้วพูดว่า:"เอาอย่างนี้มั๊ยเราไปที่ยูนนาน?"
"ยูนนาน?"
"ถูกต้อง ยูนนาน ได้ยินว่าวิวที่นั่นสวยงามมาก"
นรมนพูดอย่างตั้งหน้าตั้งตารอคอยสุดๆ
บุริศร์คิดไม่ถึงว่านรมนจะไปที่นั่น เพียงแต่ว่าก็ยังพยักหน้าอยู่ดีและพูดว่า:"ได้เลย ขอแค่คุณดีใจ ไปไหนก็ได้ รออีกแค่ไม่กี่วัน คุณออกจากการอยู่ไฟแล้ว ผมก็จะเริ่มวางแผนแล้ว"
"พฤกษ์จะไปพร้อมกับเรามั๊ย?"
"น่าจะไปนะ เขาเป็นผู้ช่วยผม ไม่ใช่ผู้ช่วยบ้านตระกูลโตเล็ก ทำไมหรอ?"
บุริศร์รู้สึกว่านรมนถามคำถามนี้อย่างกะทันหันจึงสงสัยเล็กน้อย
นรมนยิ้มแย้มพูดว่า:"ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็แค่ถามดู พอดีว่าคมทิพย์ก็ไม่มีงาน ยังถูกเจตต์ดองไว้อีกด้วย สู้ไปกับเราดีกว่า"
"นี่คุณกำลังเปลี่ยนวิธียุให้พวกเขาคบกันหรอ"
"ก็ไม่เลวไม่ใช่หรอ หรือว่าคุณรู้สึกว่าทิพย์ไม่คู่ควรกับพฤกษ์?"
ถ้าหากคุณกล้าพูดว่าใช่หน้าตาท่าทางของนรมนที่เอาเป็นเอาตายแบบนี้ ทำให้บุริศร์หัวเราะออกมาทันที
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย