จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 16

บทที่ 16 เสียงดัง

เรื่องที่ซ่างจุงออกมาขาดขวางนั้นเฉินจิ้นไม่ได้เอามาใส่ใจ

เพียงแค่เขาแข็งแกร่งพอ ก็ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น

แม้ว่าตระกูลหวาง ถึงจะเป็นตระกูลอันดับต้นๆของเมืองเจียงโจว เฉินจิ้นล้วนไม่วางอยู่ในสายตา

เจียงโจย ยังเล็กเกินไป

แม้จะเป็นเจียงหนาน หรือจะเป็นทั้งประเทศหวาเสี้ย หรือจะเป็นถึงทั้งโลกมนุษย์ เขาล้วนไม่วางอยู่ในสายตา

เป้าหมายของเขาคือจักรวาล

เมื่อรับหินหยกชุดนั้นจากเว่ยอูซินแล้ว เฉินจิ้นก็ไปมหาวิทยาลัยเจียงโจวอีกครั้ง

เขาเตรียมจะจัดทำค่ายรวมจิตเล็กๆที่มหาวิทยาลัยเจียงโจว

จากนั้นเขาก็สามารถไปฝึกฝนที่นั่นทุกคืน

.....

สองทุ่ม ณ มหาวิทยาลัยเจียงโจว

“เจ้านาย มีคนคิดจะลงมือกับคนในครอบครัวของคุณ”

ฮุยโสงปรากฏตัวที่สถานที่ที่เฉินจิ้นฝึกฝน แล้วพูดอย่างเคารพ

“คนในครอบครัว？”

เวลานั้น เฉินจิ้นยังไม่ได้เข้าใจความหมายนั้น

ครอบครัวคำนี้สำหรับเขาแล้วมันแปลกเกินไป

“มีคนอยากจะลงมือกับซ่งจื่อหาร”

ฮุยโสงพูดขึ้นอีกครั้ง

เฉินจิ้นตบหน้าผากตนเอง ใช่สิ ตอนนี้เขาเป็นลูกเขยของตระกูลซ่ง

ผู้หญิงสามคนนั้นในตระกูลซ่ง เป็นคนในครอบครัวเขาจริงๆ

และความสัมพันธ์ระหว่างเขากับซ่งชีงเหย็นนั้น เฉินจิ้นไม่ได้บอกกับฮุยโสง ฮุยโสงเลยคิดว่าซ่งจื่อหารเป็นคนในครอบครัวของเฉินจิ้น

เฉินจิ้นถอนหายใจแล้วเดินออกมาจากค่ายรวมจิต จบการฝึกฝน

ซ่งจื่อหารเกิดเรื่อง ถ้าเขาไม่รู้ก็ช่างเถอะ แต่ในเมื่อเขารู้แล้วก็ปล่อยทิ้งไว้ไม่ได้

อีกทั้ง ลงมือกับซ่งจื่อหาร......

เฉินจิ้นยิ้มแบบชั่วร้ายขึ้นมา

ตระกูลซ่งนอกจากมีศัตรูทางการค้าแล้ว เหมือนไม่มีศัตรูที่ไหนอีกแล้ว

ถ้าเป็นเรื่องทางการค้า งั้นก็ต้องลงมือกับซ่งชีงเหย็น

แต่ตอนนี้ลงมือกับซ่งจื่อหาร เห็นได้ชัดว่าเป็นเจาะจงตระกูลซ่งหรือเฉินจิ้น

นอกจากตระกูลหวางแล้ว เฉินจิ้นคิดไม่ออกว่ายังจะมีใครอีก

....

ณ New Century KTV ห้องVIP8888

ชายหญิงสิบกว่าคนกำลังเล่นเกมกัน

“จูบเลย จูบเลย จูบเลย”

ในกลุ่มคนนั้น มีชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ตรงกลาง

ผู้ชายคนนั้นทั้งตัวใส่เสื้อยี่ห้อดังที่หรูหรา ใบหน้ายิ้มแย้ม แม้เขาจะพยายามควบคุมไว้แล้ว แต่ก็ยังมองเห็นความตื่นเต้นในนั้นได้

ส่วนผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ รูปร่างผอมสูงหุ่นดี เพียงแต่ใบหน้าของเธอแดงก่ำไปหมด เห็นได้ชัดว่าเธอเมาแล้ว

ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ซ่งจื่อหารแล้ว ยังเป็นใครอีก

เธออยากจะต่อต้าน แต่คนรอบๆกลับโห่ตลอด

“จื่อหาร แกไม่ได้คิดจะกลับคำนะ”

“ใช่สิ วงล้อก็หมุนถึงรายการนี้ แกห้ามกลับคำ”

“ถ้าเป็นฉันละก็ ไม่ต้องพวกแกโห่ ฉันพุ่งไปหาคุณชายเหอตั้งแต่แรกแล้ว ฮ่าๆๆๆ”

ทุกคนต่างพูดกัน

และคุณชายเหอที่พวกเขาพูดถึงนั้นชื่อว่าเหอเซ่า ใบหน้าเขามีรอยยิ้มที่สุภาพ เขาโบกมือให้ทุกคนเงียบลง

แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า“จื่อหาร อย่าฟังของพวกเขา ไม่งั้นไม่ทำก็ได้ครับ ไม่เป็นไรหรอก”

เห็นเขาพูดแบบนี้ ซ่งจื่อหารหน้าอายขึ้นมา เหมือนกับเธอยอมรับความแพ้ไม่ได้

แต่จะให้เธอเสียจูบแรกของเธอไปในเกมนี้เธอไม่ยินยอมจริงๆ

“ไม่งั้น ฉันดื่มสองแก้วถือเป็นการลงโทษ” ซ่งจื่อหารพูดด้วยความขอโทษ

“ได้ครับ”เหอเซ่าพยักหน้าอย่างอ่อนโยน

ในสายตาของเขาไม่มีความร้อนใจแม้แต่น้อย

ทั้งสองมือของซ่งจื่อหารถือแก้วเหล้าแล้วดื่มไปหมดในทันที

เหอต้าหยวน พ่อของเหอเซ่าเป็นพาร์ทเนอร์ที่สำคัญของบริษัทตระกูลซ่ง

เธออยากช่วยพี่แบกรับภาระบ้าง ถ้าไม่ใช่เพื่อเอาใจเหอเซ่า เธอก็จะไม่มางานแบบนี้หรอก

เมื่อดื่มเหล้าสองแก้วลงไป ซ่งจื่อหารรู้สึกว่าทั้งโลกหมุนเวียนอยู่

“จื่อหาร เธอไม่เป็นไรใช่ไหม”

เหอเซ่าเห็นซ่งจื่อหารยืนไม่มั่นคง ก็รีบไปพยุงเธอเอาไว้

ซ่งจื่อหารเห็นมีคนมาแตะต้องเธอ ตอนแรกเธอยังไม่รับรู้ถึง แต่พอรู้ตัวขึ้นมาก็รับผลักเหอเซ่าออกไป

“ฉันไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันนั่งแปบเดี๋ยวก็หายดีแล้ว”

ซ่งจื่อหารเดินโซเซไปนั่งโซฟาที่อยู่ข้างๆ

หลังโดนซ่งจื่อหารผลักออกแล้ว เหอเซ่าก็ไม่ไปพยุงซ่งจื่อหารอีก

เขาเป็นมีที่สุภาพมีมารยาท

ของกินที่ดีต้องผ่านกระบวนปรุงแล้วถึงจะกินได้อร่อย

ฤิทธิ์ไวน์แรงมาก

เวลาผ่านไป ซ่งจื่อหารก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายขึ้น เธออยากกลับบ้าน

“ฉันอยากกลับบ้าน”เธอพูดพึมพำ

“เธออยากกลับบ้านหรอ งั้นผมส่งเธอกลับไป”