จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 18

บทที่ 18 การรักษา

เฉินจิ้นมองซ่งจื่อหารที่นอนอยู่บนโซฟา และเพราะว่าเมาจนรู้สึกไม่สบายตัวและอึดอัด บิดไปบินมาไม่ยอมหยุด

แก้ม ลำคอ และผิวหนังที่ปรากฏให้เห็นด้านนอกทั้งหมด ก็เต็มไปด้วยสีแดงเป็นเลือดฝาดทั้งหมดเลย

“ผู้หญิง ยุ่งยากมากนะ”

เฉินจิ้นถอนหายใจ หลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วโทรหาซ่งชีงเหย็น

บอกเรื่องของที่นี่ไปแบบง่ายๆ สั้นๆ

เวลาผ่านไปไม่นาน ซ่งชีงเหย็นก็ปรากฏตัวขึ้นภายในห้อง

“จื่อหาร ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ใบหน้าของซ่งชีงเหย็นเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เธอมีน้องสาวแค่หนึ่งคน ถ้าหากเกิดเรื่องขึ้น เธอไม่กล้าคิดถึงผลที่จะตามมาเลย

“ไม่เป็นอะไร ก็แค่ไม่สบายตัวและอึดอัดเล็กน้อย!”

เฉินจิ้นเบ้ปากและหันไปทางตำแหน่งที่ซ่งจื่อหารนอนอยู่บนโซฟา

ในเวลานี้ ซ่งจื่อหารไม่สบายตัวและอึดอัดมากๆ ถึงแม้จะเป็นสภาพที่เมาก็ตาม แต่ก็ขมวดคิ้วจนคิ้วจะรวมกันเป็นวงกลมแล้ว และปากก็ไม่หยุดที่จะพูดออกมาเบาๆว่า อยากดื่มน้ำ ไม่สบายตัว อึดอัดมากๆอะไรเหล่านี้

แต่หลังจากที่เฉินจิ้นได้ยิน ก็เหมือนจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลย

หลังจากที่ซ่งชีงเหย็นมาถึง ซ่งชีงเหย็นจึงรีบหาน้ำอุ่นๆ มาป้อนให้ซ่งจื่อหารดื่มเข้าไป

“เธอไม่สบายตัวและอึดอัดถึงขนาดนี้ ทำไมคุณไม่ช่วยเธอหน่อย?” ซ่งชีงเหย็นโกรธเล็กน้อย

แม้ว่าตอนนี้คุณ เฉินจิ้นจะเปลี่ยนไปโดยที่ยากจะเข้าใจมากขึ้นเรื่อยๆ และแม้ว่าพวกเรากำลังจะหย่ากันก็ตาม คุณไม่ต้องถึงขนาดว่าจะเห็นซ่งจื่อหารไม่สบายตัว และอึดอัดแบบนี้ ก็ไม่สนใจไม่ดูแล เพราะตั้งแต่เล็ก เธอรักและสงสารน้องสาวของตัวเองมากๆ

เฉินจิ้นพูดอย่างเย็นชา “ก่อนอื่น ผมไม่คุ้นเคยกับการปรนนิบัติคนอื่น รองลงมาคือ ถ้าผมทำเหมือนคุณแบบนี้ กอดเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมกอด แล้วนวดและป้อนน้ำเธอ ถ้าคุณมาเห็น จะคิดยังไง จะเป็นเหมือนครั้งก่อนอีก ที่รู้สึกว่าผมกำลังทำผิดต่อน้องสาวคุณใช่ไหม? ”

ซ่งชีงเหย็นได้ยินอย่างนั้น ก็นิ่งและเงียบ เพราะเมื่อกี้เธอเป็นห่วงซ่งจื่อหารมาก

หลังจากนั้นไม่นาน ซ่งชีงเหย็นก็มองไปทางเฉินจิ้นด้วยความซับซ้อน “ครั้งก่อน เป็นเพราะฉันเข้าใจคุณผิดจริงๆใช่ไหม? ”

ถ้าอยากจะอธิบาย ในตอนแรกเฉินจิ้นก็คงจะอธิบายไปแล้ว ถ้าคุณอยากเชื่อผมก็เชื่อ แต่ถ้าไม่เชื่อก็ไม่เชื่อก็ได้

เมื่อเห็นว่าเฉินจิ้นไม่พูดอะไร และดูเหมือนซ่งชีงเหย็นจะเข้าใจแล้ว หลังจากนั้นก็พูดออกมาอีกว่า “เฉินจิ้น ขอบคุณ!”

คำพูดขอบคุณคำนี้ ได้แฝงไปด้วยคำพูดที่มากมายก่ายกอง

กลับมาถึงบ้าน

และหลังจากที่ซ่งชีงเหย็นพาซ่งจื่อหารมาถึงห้อง ก็รู้สึกหมดเรี่ยวหมดแรงและอ่อนเพลีย

ถึงยังไงเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง

และการอุ้มซ่งจื่อหาร เป็นเรื่องที่เกินขอบเขตแบบนี้ของคนที่สนิทสนม เธอจึงไม่ยอมให้เฉินจิ้นทำอยู่แล้ว

จนกระทั่งออกมาจากห้องของซ่งจื่อหาร เธอก็รู้สึกเจ็บปวดบริเวณหน้าท้องส่วนล่างขึ้นมา

หลังจากนั้น ก็เป็นหนักขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อเฉินจิ้นเห็นก็รู้ทันที เป็นเพราะว่าซ่งจื่อหารทำให้เจ็บปวด ซึ่งการเคลื่อนไหวที่เกินขอบเขตก่อให้เกิดความรุนแรงขึ้น

“คุณคิดว่ายังไง? ต้องการให้ผมรักษาให้คุณไหม?” เฉินจิ้นถาม

เมื่อคิดว่า ถ้าหากทุกๆเดือนต้องปวดจนเหมือนจะขาดใจตายแบบนี้ สีหน้าของซ่งชีงเหย็นก็ขาวซีดไปหมด

หลังจากนั้นก็กัดริมฝีปากอย่างเขินอายเล็กน้อย “งั้น ก็รบกวนคุณหน่อย!”

หลังจากพูดจบ และเดิมทีก็เป็นเพราะว่าปวดจนหน้าขาวซีดหมด แล้วเพิ่มด้วยหน้าแดงเพราะเขินอีก

“งั้นโอเค ไปห้องนอนของคุณเถอะ แล้วถอดเสื้อผ้าออก!”

เฉินจิ้นมองไปมองมา ก็คิดว่าถ้ารักษาที่ห้องรับแขกคงไม่ค่อยดีเท่าไรนัก

ซ่งชีงเหย็นได้ยินแบบนี้ ก็เขินจนหน้าแดงมากขึ้นกว่าเดิมอีก

“คุณรอแป๊บนะ!”

ซ่งชีงเหย็นพูดไปแค่หนึ่งประโยค แล้วก็มุ่งตรงเข้าไปที่ห้องนอนของเธอ หลังจากผ่านไปสักระยะหนึ่ง ภายในห้องนอน ก็มีเสียงออกมาว่า “เสร็จแล้ว คุณเข้ามาเถอะ”

เฉินจิ้นก็รู้สึกถึงความยุ่งยากของผู้หญิงอีกครั้ง

เขาเปิดประตู แล้วเดินเข้าไป

ในห้องนอนของซ่งชีงเหย็น มีกลิ่นหอมสดชื่นจางๆ เมื่อเฉินจิ้นได้กลิ่นหอมสดชื่นนี้ ก็ทำให้รู้สึกสบายใจไม่น้อย

ในเวลานี้ ซ่งชีงเหย็นก็นอนอยู่บนเตียงใหญ่ๆ นุ่มๆ สบายๆ ของเธอแล้ว

ร่างกายทั้งร่าง ก็เข้าไปอยู่ในผ้าห่มเพื่อปกปิดไว้

เหลือแค่ผิวด้านหลังที่ทั้งเรียบเนียน ละเอียดเกลี้ยงเกลาออกมา

“คุณอย่ามาซี้ซั้วมองนะ”

ซ่งชีงเหย็นก็มุดหัวลงไปในผ้าห่ม ที่มีใบหน้าที่สวยงดงามและผิวขาวนวล และเต็มไปด้วยอาการเขินจนหน้าแดง และหลังจากได้ยินเสียงก้าวเท้าของเฉินจิ้นที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ เสียงของเธอก็สั่นขึ้นมาเล็กน้อย

เมื่อนึกถึงครั้งก่อน ที่เฉินจิ้นมาเจอเธอในห้องน้ำตอนนั้น ใจของซ่งชีงเหย็น ก็เต้นตูมตามๆออกมาอย่างเร็วมากๆ

เฉินจิ้นพูดออกมาด้วยท่าทางที่ไม่ดี “ครั้งก่อนที่ห้องน้ำ สิ่งที่ควรเห็นและไม่ควรเห็น ก็เห็นหมดแล้ว แล้วตอนนี้คุณยังจะกังวลอะไร”

“คุณ คุณ ครั้งก่อนไม่ได้บอกว่า ไม่เห็นอะไรเลยสักอย่างไม่ใช่เหรอ?”

“ก็ผมไม่ได้เห็นอะไรเลยสักอย่างไง!”

“……” ซ่งชีงเหย็น เงียบไม่พูดอะไรออกมาเลย

หันมาพยายามตั้งใจจัดการกับลมหายใจของตัวเอง เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดมากไปกว่านี้ และกลับมาที่ความเจ็บปวดบริเวณหน้าท้องส่วนล่าง ก็ทำให้เธอขมวดคิ้วขึ้นมาทันที และไม่มีอารมณ์ที่จะคิดมากอีก

เฉินจิ้นทำเหมือนกับครั้งก่อน เดินเข้ามา แล้วนั่งข้างๆเตียง

หลังจากเข้าใกล้ ก็ได้กลิ่น บนร่างกายของซ่งชีงเหย็น ซึ่งเป็นกลิ่นหอมที่โดดเด่นเป็นพิเศษ

จางมากๆ

แต่เมื่อสูดดมก็ทำให้รู้สึกสบาย

ลมหายใจของเฉินจิ้น ก็หนักและหยาบขึ้นอย่างอดไม่ได้