จักรพรรดิมารหวนคืน นิยาย บท 27

บทที่ 27 ถึงเวลาที่ควรจะมีลูกได้แล้ว

เจียงโจว บ้านตระกูลหวาง

ข้างในห้องประชุม เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

“ไอ้สัตว์นี่ แกต้องตาย!”

แม่บ้าน คุณป้าที่อยู่รอบๆ พอได้ยินเสียงนั้นก็รู้สึกกลัวจนหัวหด รีบออกจากที่นั่นทันที

พวกเธอรู้ดีว่า ถ้าเกิดว่าท่านเจ้าของบ้านโกรธขึ้นเมื่อไหร่ ใครก็ตามที่ทำให้เขารู้สึกรำคาญ คนนั้นต้องซวยแน่ๆ แล้วชีวิตที่เหลือจากนี้ก็จะน่าเวทนามาก

“เล๋ยเป้า แกรู้โทษของตัวเองไหม?”

หัวหน้าตระกูลหวาง หวางเจิ้นเวย มองหน้าเล๋ยเป้าที่ยืนอยู่กลางห้องโถง เขาโกรธมากจนอยากจะกระทืบเขาให้ตาย

“การที่ไม่ได้คุ้มครองคุณชายให้ดี ขอให้คุณตัดสินโทษมา ผมก็เต็มใจจะยอมรับทุกอย่าง”

เล๋ยเป้าคุกเข่าลงบนพื้นแล้วก็สั่นไปทั้งตัว

เขาคิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นมาแต่ไหนแต่ไร แถมตอนนี้ เขายังห่างจากบูโดขั้นสูงสุดอีกแค่หนึ่งขั้นเท่านั้น เขาแทบจะไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ซ่างจุง ที่เป็นแชมป์ของนักมวยใต้ดินที่มีชื่อเสียงมากมาย เขาก็ไม่คิดจะเห็นค่าเลยด้วยซ้ำ ในสายตาของเขา ก็มองแค่ว่าเป็นคนที่มีแรงเยอะแค่นิดหน่อยเพียงเท่านั้น

แต่ว่าหวางเจิ้นเวยที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ คือคนที่เล๋ยเป้าเลียแข้งเลียขามาโดยตลอด ไม่ยังงั้น เขาคงไม่ได้อยู่ในบ้านตระกูลหวางมาได้นานขนาดนี้หรอก

“ฆาตกรล่ะ?”

หวางเจิ้นเวยปล่อยให้เล๋ยเป้าคุกเข่าอยู่ที่พื้นอย่างไม่แยแส แล้วก็ถามออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

หวางฮ่าวคือลูกชายคนโตของเขา ถึงแม้ว่าจะทำตัวลูกผู้ดีมีเงิน แต่ว่าเขาอายุยังน้อย ถ้าฝึกฝนไปฝีกซักสองสามปี เขาก็จะสามารถมารับช่วงต่อของตระกูลหวางได้แล้ว

แต่ว่าตอนนี้ ลูกชายของเขา ตายแล้ว

“เล๋ยเป้าไร้ความสามารถ รู้แค่ว่าเขาชื่อเฉินจิ้น เป็นลูกเขยของตระกูลซ่ง สามีของซ่งชีงเหย็น นอกนั้นผมก็ไม่รู้อะไรเลยครับ”

พอพูดจบ เล๋ยเป้าก็รู้สึกแสบคอ แล้วก็กระอักเลือดออกมา

ถึงแม้ว่าเฉินจิ้นจะไม่ได้ฆ่าเขา แต่ว่าหลังจากนั้นก็ทำร้ายเขา เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาได้รับโทษมาแล้ว

แต่ว่า เล๋ยเป้าก็สงสัยว่า ถ้าเกิดว่าเฉินจิ้นไม่อยากให้เขากลับมาเล่าต่อ เขาก็คงต้องเจอชะตากรรมเหมือนกับหวางฮ่าว

“ซ่งชีงเหย็น ลูกสาวของซ่งเจี้ยนหยวน?” หวางเจิ้นเวยกัดฟันกรอด

“กำจัดตระกูลซ่งซะ แล้วจับซ่งชีงเหย็นกับเฉินจิ้นมาให้ฉัน ฉันจะต้องให้พวกมันชดใช้!”

หวางเจิ้นเวยพูดออกมาด้วยความโกรธแค้น

ตระกูลซ่งฆ่าลูกชายของเขา เท่ากันรนหาที่ตาย

“พ่อ ยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน!”

ตอนนั้นเอง หวางเม่ยอวูที่นั่งเงียบๆอยู่ด้านข้างตลอดก็พูดออกมา

หวางเจิ้นเวยขมวดคิ้ว แล้วมองหน้าหวางเม่ยอวู สายตาของเขาอ่อนโยนลงเล็กน้อย “ทำไม?”

หวางเม่ยอวูเปลี่ยนท่าทีกลับมาเป็นเนือยๆเหมือนปกติ เธอไม่ตอบคำถามของหวางเจิ้นเวยทันที แต่ว่าหันไปมองหน้าเล๋ยเป้า “เล๋ยเป้า การที่นายสามารถมีชีวิตกลับมาได้จนถึงตอนนี้ เฉินจิ้นได้สั่งให้นายมาพูดอะไรไหม?”

“คุณผู้หญิงฉลาดมากเลยครับ” เล๋าเป้าใจสั่นไปหมดทั้งตัว เขาพยายามจะพูดออกมาแต่ว่าตั้งนานก็พูดไม่ออก

“พูดมา”

หวางเจิ้นเวยเห็นท่าทีของเขา ก็พูดออกมาด้วยความโกรธ

“เฉินจิ้นบอกว่า เขาเคยเตือนพวกเราแล้ว แต่ว่าคุณชายหวางฮ่าวก็ยังกล้าไปแตะต้องผู้หญิงของเขา โทษก็คือ ต้องโดนประหารทั้งครอบครัว!”

พอพูดถึงตรงนี้ เสียงของเล๋ยเป้าก็เริ่มสั่นขึ้นมาอีกครั้ง

เขาคิดไว้ว่า หวางเจิ้นเวยต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแน่นอน

“กำเริบเสิบสาน!”

ไม่ต้องเดาเลยว่า พอหวางเจิ้นเวยได้ยินประโยคนั้น ก็ระเบิดออกมาทันที

เขาตบโต๊ะลงไปด้วยความโกรธ ทันใดนั้น โต๊ะก็แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

ใบหน้าที่สวยงามของหวางเม่ยอวู เหมือนกำลังถูกปกคลุมด้วยชั้นน้ำแข็ง

แต่ว่าหวางเม่ยอวูรู้ดีว่า เขาต้องพูดอะไรอีกแน่นอน เธอขยับริมฝีปากที่แดงระเรื่อของเธอแล้วพูดว่า “พูดต่อสิ!”

เล๋ยเป้ารู้สึกกลัวจนใจสั่นไปหมด กลัวว่าหวางเจิ้นเวยจะฆ่าเขาทิ้งด้วยความโมโห แต่ว่า พอนึกถึงฝีมือที่น่ากลัวของเฉินจิ้นแล้วนั้น เขาก็รู้สึกเสียวไปทั้งตัว แล้วรีบพูดต่อว่า “เขายังพูดอีกว่า ทุกสิ่งทุกอย่างนี้มันเกิดเพราะว่าการกระทำของคุณชายหว่างฮ่าวเอง เพราะฉะนั้น เขาให้เราเตรียมชุดยาสมุนไพรที่เขาต้องการ แล้วเขาจะไม่มาอะไรกับตระกูลหวางอีก ไม่ยังงั้น......”

เล๋ยเป้ากลืนน้ำลายของตัวเอง เหงื่อออกหน้าผากไม่หยุด

ประโยคต่อไปนั้น เขากลัวจริงๆว่าหวางเจิ้นเวยจะฆ่าเขาทิ้งด้วยความโกรธ

“พูด”

มันไม่เป็นเหมือนที่เล๋ยเป้าคาดคิดไว้ หวางเจิ้นเวยมีท่าทีสงบลง เพราะว่าความโกรธ จะทำให้เขาสูญเสียการคิดอย่างมีเหตุผลและการตัดสินใจ

“ไม่งั้น ไม่งั้น......เจียงโจว จะไม่มีตระกูลหวางอีกต่อไป!”

ประโยคนี้หมายความว่ายังไง หมายความว่าถ้าตระกูลหวางไม่เชื่อฟัง เขาก็จะถอนรากถอนโคนตระกูลหวางซะ ให้หายไปจากเจียงโจวตลอดกาล

“ดี ดีมาก นี่มันไม่ใช่แค่บ้ารำห่ำแล้ว แค่มันคนเดียว ยังกล้าพูดขนาดนี้ บอกว่าจะลบชื่อของตระกูลหวางออกจากเจียงโจวไปงั้นเหรอ มันเป็นเพียงแค่ความเพ้อฝันของคนโง่เท่านั้นแหละ!”