หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 338

หลังจากพูดจบธนพัตก็หยิกแก้มธีร์เบา ๆ จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องไป ธนพัตไปที่ห้องประชุมเพื่อเข้าร่วมการประชุมหลังจากสั่งงานเลขาที่อยู่หน้าห้องอย่างไม่สบายใจ

ธีร์ที่ถูกทิ้งให้อยู่ในห้องเพียงคนเดียว เขาวิ่งไปรอบๆ เพื่อดูห้องทำงานของธนพัต นี่คือห้องที่พ่อของเขาใช้ทำงานอย่างนั้นเหรอ? ดูกว้างใหญ่มากเลย! พ่อของเขาต้องเก่งกาจมากแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีห้องทำงานที่ใหญ่โตขนาดนี้

พอคิดได้แบบนี้ ธีร์ก็รู้สึกภาคภูมิใจมาก คนที่มีอำนาจขนาดนี้คือพ่อของเขาเอง! แต่ว่า... สีหน้าของเด็กน้อยฉายแววโศกเศร้า

 แต่ทำไมพ่อถึงไม่ต้องการเขากับแม่ล่ะ? ทำไมแม่ถึงบอกว่าพ่อตายไปแล้ว? ทั้งสองคนทะเลาะกันเหรอ?

ไม่ต้องกลัว! ธีร์กำหมัดเล็ก ๆ ของเขาเพื่อเติมพลังให้ตัวเอง เขาจะทำให้พ่อกับแม่คืนดีกันให้ได้ เพื่อเขาจะได้เป็นเหมือนเด็กคนอื่น ๆ ที่มีทั้งพ่อและแม่

ในขณะที่เด็กน้อยกำลังคิดว่าจะทำยังไงให้พ่อกับแม่ของเขาคืนดีกันได้ เขาก็เห็นคุณปู่คนหนึ่งเดินเข้ามา คนนี้ก็คือท่านประเสริฐนั่นเอง

เดิมทีท่านประเสริฐมาเพื่อหารือกับธนพัตเรื่องงาน โดยที่เขาคิดไม่ถึงว่าจะไม่เจอธนพัต แต่กลับเจอเด็กผู้ชายตัวน้อยที่แสนน่ารักในห้องทำงานแทน

 หลังจากตกตะลึงไปสักพัก ท่านประเสริฐก็เริ่มคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างธนพัตกับเด็กที่อยู่ตรงหน้าเขาคนนี้ เป็นไปได้ไหมว่าธนพัตจะแอบซ่อนลูกชายกับตนเอง? แต่มันไม่น่าจะเป็นไปได้ ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ไม่มีทางที่ตนเองจะไม่รู้

 “สวัสดีครับคุณปู่”

เสียงที่น่ารักขัดจังหวะความคิดของท่านประเสริฐขึ้นมา เขายืนมองเด็กที่อยู่ตรงหน้าอย่างละเอียด “หนูเป็นใครกัน เด็กน้อย ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”

“คุณปู่ครับ ผมชื่อธีร์ คุณลุงพาผมมาที่นี่ครับ” ธีร์ตอบอย่างเชื่อฟัง แม่ของเขาสอนให้เขา ต้องสุภาพเรียบร้อยกับผู้ใหญ่

 “ผมหลงทางหาแม่ไม่เจอ คุณลุงธนพัตสัญญาว่าจะช่วยผมตามหาแม่ให้เจอ แล้วพาผมมาที่นี่ด้วยครับ”

แบบนี้นี่เอง ท่านประเสริฐพยักหน้าอย่างเข้าใจ เป็นเขาที่คิดมากไปเอง แต่เด็กน้อยคนนี้ไม่เลวเลยจริงๆ มีมารยาทเรียบร้อย และประพฤติตัวดี เห็นได้ชัดว่าผู้ปกครองเอาใจใส่ในการเลี้ยงดูสั่งสอนเป็นอย่างมาก

 “ธีร์ ชื่อนี้คุ้นหูมาก หนูอายุเท่าไหร่แล้ว” นี่คงเป็นครั้งแรกที่ท่านประเสริฐมีความอดทนกับเด็กขนาดนี้

 “คุณปู่ครับ ตอนนี้ผมอายุห้าขวบแล้วครับ”

ธีร์ดูเรียบร้อยมาพออยู่ตรงหน้าท่านประเสริฐ ดวงตาของเขากำลังมองท่านประเสริฐอย่างไร้เดียงสาตามประสาเด็กๆ แต่ก็ยังมีความมุ่งมั่นที่ไม่ควรได้เห็นในเด็กวัยนี้

 ท่านประเสริฐรู้สึกประทับใจในตัวเด็กคนนี้มาก และรู้สึกคุ้นเคยกับเด็กคนนี้มาก เขาดูเหมือนธนพัตตอนยังเด็กอยู่บ้าง

ระหว่างพวกเขาเหมือนมีชะตาเชื่อมต่อกัน ไม่อย่างนั้น ทำไมธนพัตถึงได้มาเจอกับเด็กหลงทางคนนี้ได้?

บนใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้ม ท่านประเสริฐกวักมือเรียกเด็กน้อย “ธีร์ มาเล่นกับปู่นี่มา”

เขาดูคุณปู่คนนี้ไม่น่าจะเป็นคนไม่ดี แล้วอีกฝ่ายก็รู้จักพ่อของเขาด้วย บางทีเขาอาจเป็นญาติของพ่อก็ได้ และก็เป็นญาติของเขาด้วย พอคิดได้แบบนี้ ธีร์ก็เดินไปหาท่านประเสริฐ

พอได้เห็นธีร์ในระยะใกล้ ท่านประเสริฐยิ่งมองก็ยิ่งชอบ ดังนั้นเขาจึงอุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนตัก แล้วพูดคุยกันบนโซฟา

ความขี้เล่นของธีร์มักทำให้ท่านประเสริฐหัวเราะออกมา ในใจยิ่งทำใจปล่อยเจ้าตัวเล็กคนนี้ไปไม่ได้