หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 342

“ ฉันกินอะไรก็ได้ ริศาล่ะ？”พชิราเสแสร้งทำท่าทางดูใส่ใจสาริศามาก

“ฉันกินเหมือนพวกคุณก็ได้”สาริศาพยายามเพิกเฉยต่อสายตาที่อีกฝ่ายมองมาที่เธอ เธอรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ก็แค่อยากจะรีบกินข้าวให้เสร็จแล้วก็รีบกลับให้เร็วที่สุด

ระหว่างที่กินข้าวนั้น ออสตินกับพชิราก็เอาแต่พูดคุยหัวเราะกัน ส่วนสาริศาตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ค่อยได้พูดอะไรมากนัก ได้แต่ตอบคำถามตอนที่พวกเขาถามตัวเองยังไม่เต็มใจ ด้วยท่าทางที่ดูเย็นชา

รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าสาวสวยที่อยู่ตรงกันข้ามไม่สนใจเขา แต่ว่าสิ่งนี้มันก็เป็นการกระตุ้นความอยากเอาชนะของออสตินมากยิ่งขึ้น ผู้หญิงที่ท้าทายมากเท่าไหร่ก็ยิ่งมีรสชาติมากเท่านั้น

ไม่ง่ายเลยกว่าจะกินข้าวเสร็จ แต่ว่าออสตินกลับเชิญชวนสุภาพสตรีทั้งสองท่านนี้ไปร้องเพลงต่อ แน่นอนว่าพชิราต้องตกลงอยู่แล้ว แต่ว่าสาริศาหาข้ออ้างบอกว่าตัวเองมีธุระต้องกลับก่อน ความจริงเธอหมดความอดทนที่จะอยู่กับพวกเขาต่อไปได้แล้วจริงๆ

“เป็นยังไง มั่นใจไหมว่าจัดการได้？”หลังจากที่สาริศากลับไปแล้ว พชิราก็หันไปมองออสตินด้วยสายตาที่หยอกล้อ

“Of couse!”ออสตินยักไหล่ พร้อมกับตอบด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ฉันยังไม่เคยเจอผู้หญิงที่จัดการไม่ได้เลยสักคน”

“เป็นแบบนั้นก็ดี”พอได้ยินคำตอบของออสติน พชิราก็ยกยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น สาริศา คิดจะมาสู้กับฉัน ยังไงเธอก็ไม่มีโอกาสชนะหรอก

ระหว่างทางที่ขับรถกลับบ้าน สาริศาก็ย้อนคิดกลับไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในช่วงบ่ายของวันนี้อย่างละเอียด ดูท่าทางพชิราจะจงใจแนะนำให้เธอรู้จักกับผู้ชายที่ชื่อออสตินอะไรนั่น

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าวัตถุประสงค์ของพชิราคืออะไร แต่มันไม่มีทางเป็นเรื่องที่ดีอย่างแน่นอน ดูท่าทางหลังจากนี้ถ้าเกิดว่าเธอได้เจอออสตินต้องโต้ตอบอย่างระมัดระวังซะแล้ว

วันเวลาต่อมาสาริศาก็กลับมามีชีวิตตามปกติ ส่งธีร์ไปโรงเรียนทุกวัน เสร็จแล้วก็ไปทำงานที่นิธิธราสกุลกรุ๊ป พอเลิกงานก็ไปรับธีร์ที่โรงเรียน วันเวลาผ่านไปค่อนข้างง่ายดาย

สิ่งที่เธอคาดคิด แต่ว่าเกินความคาดหมายก็คือ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ออสตินก็ไม่รู้ว่าไปเอาเบอร์โทรศัพท์ของเธอมาจากไหน เขาเริ่มติดต่อเธอบ่อยๆ แล้วก็เหมือนจะกำลังจีบเธออยู่

ในตอนนี้เอง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

สาริศามองดูเบอร์โทรศัพท์ที่เพิ่งจะคุ้นเคยในช่วงนี้ สายตาก็เต็มไปด้วยความรำคาญ นิ้วเลื่อนไปที่ปุ่มรับสายอย่างรุนแรง

“ริศา วันนี้ว่างไหมครับ？” พอรับสาย สาริศาก็ได้ยินออสตินเรียกชื่อเธออย่างสนิทสนม

“นี่คุณคิดจะทำอะไรกันแน่！”น้ำเสียงของสาริศาเต็มไปด้วยความโกรธ

“ผมโทรหาคุณไม่ได้เหรอ？”ออสตินรู้สึกเสียใจเล็กน้อย “ผมก็แค่อยากจะเลี้ยงข้าวคุณเท่านั้นเอง”

“ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่มีเวลา”สาริศาปฏิเสธไปเลยทันที “เดี๋ยวฉันต้องไปรับลูกชายหลังเลิกเรียน”

“คุณมีลูกชายแล้วงั้นเหรอ！？”พอได้ยินสิ่งที่สาริศาพูด ออสตินก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เรื่องนี้พชิราไม่ได้บอกเขาไว้ก่อน

“ใช่ค่ะ ดังนั้นคุณก็ไม่ต้องมาเสียเวลากับฉันแล้วแหละ”

“งั้นก็พอดีเลย งั้นผมไปรับเขาเป็นเพื่อนคุณแล้วกัน”ออสตินไม่ได้แค่ไม่ยอมถอย แต่กลับรู้สึกสนใจมากขึ้น เขายังไม่เคยมีแฟนเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวมาก่อนเลย “ถ้าอย่างนั้นก็ตกลงตามนี้นะครับ เดี๋ยวผมไปรับคุณที่บ้าน ไม่เจอไม่กลับ”

พอพูดจบออสตินก็วางสายไปทันที ไม่ให้โอกาสสาริศาได้ปฏิเสธเลย เธอทำได้เพียงมองโทรศัพท์ที่เพิ่งจะถูกตัดสายไปแล้วก็สาปแช่งไอ้เลวนั่น

ผ่านไปครู่หนึ่งแม่บ้านก็บอกว่ามีคนมาหาเธอ พอสาริศาออกไป ก็เห็นออสตินกำลังยืนพิงรถทรงสปอร์ตสีน้ำเงิน มันทำให้สาวน้อยที่ผ่านไปผ่านมารู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก

พอเห็นสาริศาออกมา ออสตินก็เรียกชื่อเธอเสียงดัง “ริศา ทางนี้！”

และในตอนนี้เอง สาริศาก็สัมผัสได้ถึงสายตาของผู้หญิงรอบตัวที่มองมาที่ตัวเองอย่างชัดเจน เธอกล้ารับประกันเลยว่า ถ้าเกิดว่าสายตาพวกนี้สามารถฆ่าคนได้ เธอก็คงไม่เหลือแม้แต่ซากกระดูก ส่วนคนที่ก่อเรื่องให้เธอในตอนนี้ก็กำลังยืนโบกมือให้เธอด้วยรอยยิ้ม