หวานเย็น กรุ่นใจ นิยาย บท 357

พชิราถูกถามจนอึ้งไปเลย “ริศา เธอพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ทำไมฉันถึงไม่ค่อยเข้าใจเลย？”

“ฉันจำได้ว่าเมื่อ 5 ปีก่อนฉันเคยบอกเธอนะ ว่าแม่แท้ๆ ของเธอกันยาเป็นโรคมะเร็งเม็ดเลือดขาว ต้องการไขกระดูกของเธออย่างเร่งด่วนเพื่อช่วยชีวิต แต่ว่าหลายปีมานี้เธอไม่เคยไปเยี่ยมแม่เลยเหรอ？”

สาริศาโกรธมาก ที่แท้พชิราก็ไม่สนใจกันยาจนถึงขั้นนี้เลย ช่างทำให้คนโกรธจนหัวร้อนไปหมด！

“ฉันเคยไปเยี่ยมเธอ ฉัน……”พชิราพยายามหาเหตุผลมาอธิบายเรื่องนี้ แต่เธอก็คิดไม่ออก ได้แต่พึมพำ สีหน้าก็ดูแย่ขึ้น

เพราะว่ากันยาอีกแล้ว ครั้งที่แล้วก็เป็นเพราะว่ายัยผู้หญิงแก่คนนี้ ทำให้เธอต้องสูญเสียฐานะคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลนิธิธราสกุลไป แถมครั้งนี้ยังจะมาขัดขวางแผนการของเธออีก มันเป็นเรื่องที่แม่แท้ๆ ควรจะทำที่ไหนกัน เธอเป็นศัตรูตัวของพชิราสิถึงจะถูก！

พอนึกถึงภาพกันยาที่ยิ้มและพยายามจะเอาใจตัวเอง พชิราก็รู้สึกรังเกียจ เธอไม่มีทางมีแม่แบบนี้หรอก แม่ของเธอต้องเป็นคนที่สง่างาม สูงส่ง และสวย ไม่ใช่คนรับใช้ที่เป็นแม่บ้านของคนอื่นไปทั่ว！

เธอจะมีแม่ที่ยากจนแบบนี้ได้ยังไงกัน มันมีแต่จะทำให้เธอขายหน้าเท่านั้น ลองนึกถึงภาพคุณหญิงคุณนายในสังคมชั้นสูงชี้มาที่ตัวเองสิ และคนอื่นก็จะเรียกเธอว่าลูกคนใช้ลับหลัง แค่นี้เธอก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้า ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการที่ต้องเผชิญมันกับตัวเลย！

หลายปีมานี้ ความจริงตอนแรกก็ไม่ใช่ว่ากันยาไม่เคยมาหาเธอ แต่ทุกครั้งพชิราจะรู้สึกหงุดหงิด รู้สึกว่าเธอเป็นจุดด่างพร้อยของตัวเอง แทบทนไม่ไหวที่จะให้เธอตายไปซะ หายไปจากโลกใบนี้ ถ้าเป็นแบบนั้นเธอจะได้ไม่ต้องกังวลว่าตัวตนที่แท้จริงจะถูกเปิดเผยตลอดเวลาแบบนี้！

แน่นอนว่าเธอไม่ช่วยกันยาหรอก แทบไม่ต้องคิดเลยด้วยซ้ำ！ ถ้าเกิดว่าไม่ใช่เธอ ตัวเองคงไม่ต้องลดฐานะจากคุณหนูใหญ่ของตระกูลนิธิธราสกุลจนกลายมาเป็นคนที่ต้องอาศัยอยู่กับคนอื่นหรอก！

ทั้งหมดเป็นเพราะความผิดของยัยผู้หญิงแก่คนนั้น！

พอเห็นพชิราดูอึดอัดพูดอะไรไม่ออก สาริศาก็ถามออกมาต่อว่า “สรุปแล้วเธอจะยอมบริจาคไขกระดูกให้แม่หรือเปล่า? อาการของเธอตอนนี้รอไม่ไหวแล้วนะ”

ยัยผู้หญิงชั้นต่ำ เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับเธอด้วย！ทั้งๆ ที่ยัยหญิงชราที่ยากจนและค่ำคืนนั้นคือแม่ของเธอ ！แล้วทำไมต้องมาถามฉัน

พชิราด่าสาริศาอย่างรุนแรงในใจ แล้วก็หากเหตุผลเพื่อกลบเกลื่อนเรื่องนี้ไป

ตอนนี้เธอไม่สามารถฉีกหน้าตัวเองกับสาริศาได้ ต้องได้รับความเชื่อใจจากเธอก่อนถึงจะถูก แบบนี้จะได้มีประโยชน์ต่อแผนการของเธอ พอสาริศาตกมาอยู่ในกำมือของตัวเองเมื่อไหร่ จะดูซิว่าจะกล้าพูดกับเธออย่างเย่อหยิ่งแบบนี้อีกต่อไปหรือเปล่า

เธอทำท่าทางเหมือนคนไม่ได้รับความเป็นธรรม พร้อมกับพูดด้วยดวงตาที่เปียกปอนว่า “ริศา ฉันก็อยากจะบริจาคไขกระดูกให้เธอเหมือนกันนะ ถึงแม้ว่าเธอกับฉันจะไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน แต่ถึงยังไงก็เป็นชีวิตหนึ่งชีวิต แต่ว่า……

พชิรามองไปที่ขาของตัวเองอย่างยากลำบาก “แต่ว่าตอนนี้ร่างกายของฉันไม่ค่อยดี ต่อให้อยากช่วยมากเท่าไหร่ก็ทำไม่ได้ หลายปีมานี้ฉันก็เอาแต่ตามหาคนที่มีไขกระดูกที่เหมาะสม ถ้าเกิดว่าได้ข่าวคราวเมื่อไหร่ฉันจะรีบจัดการผ่าตัดให้เลย”

“ร่างกายไม่ค่อยดีงั้นเหรอ？”สาริศามองพชิราด้วยสายตาสงสัย ไม่รู้ว่าสรุปแล้วเธอพูดความจริงหรือไม่จริง

“ฉันรู้จักหมอที่มีประสบการณ์ในการจับคู่ไขกระดูกมาก ให้ขอลองตรวจดูไหมว่ามีปัญหาอะไรกันแน่? ฉันจะโทรหาเขาตอนนี้เลย แล้วเดี๋ยวพวกเราก็ไปโรงพยาบาลกัน”