เล่ห์สวาท นิยาย บท 2

ร่างของเธอหันมาตามแรงกระตุก ตกอยู่ในอ้อมแขนของเขาในทันที ใบหน้าอยู่ห่างกับเขาเพียงแค่คืบเมื่อเขาโน้มใบหน้าลงมาหา

นราวดีตาโต หน้าแดงก่ำ เรื่องราวแต่หนหลังย้อนเข้ามาในสมองเหมือนหนังฉายซ้ำ

ตอนนั้นเธอโดนเพื่อนๆ ของอัครัฐแกล้ง เขาไม่ได้ร่วมแกล้งแต่ก็ไม่ได้ช่วย กลับยืนเฉย แต่ตอนเพื่อนๆ เขาเดินจากไป ในขณะที่เธอกำลังเก็บข้าวของ ประคองตัวเองขึ้นจากการหกล้ม เขาก็ยื่นกระเป๋ามาให้

“ทำไมไม่สู้ล่ะ”

เธอจำได้ว่าเขาพูดแบบนั้น หลังจากเธอรับกระเป๋าของตัวเองมาถือเอาไว้ เขาก็เดินจากไป เธอมองตามเขาไปตาปริบๆ

เขาเป็นคนเดียวที่ไม่แกล้งเธอ แต่เขาก็เป็นเพื่อนกัน เธอไม่ควรนึกไปว่าเขาเป็นคนดี คนนิสัยยังไงก็คงจะอยู่ด้วยกันได้

“ตกลงพี่รับเธอเข้าทำงานก็ได้”

เขาเปลี่ยนสรรพนามแทนตัวเอง บอกเธอในระยะกระชั้นชิด

นราวดีกะพริบตาปริบๆ ในขณะที่เขาทาบริมฝีปากลงมาหา เธอตาโตก่อนสติจะดับวูบลงไป

นราวดียืนมองตัวเองหน้ากระจก ก่อนจะหน้าแดงก่ำ ลูบปากตัวเองไปมา เธอโดนจูบแล้วก็เป็นลม ฟื้นขึ้นมาเจอกับเลขาคนเก่าของอัครัฐที่ช่วยปฐมพยาบาล เธอกล่าวขอบคุณ หลังจากเซ็นเอกสารที่อีกฝ่ายยื่นให้และเดินออกมาจากบริษัทอย่างงงๆ ชนโน่นชนนี่เฟอะฟะจนโดนพนักงานในบริษัทขำเสียยกใหญ่

พรุ่งนี้เธอต้องไปทำงานจะทำตัวยังไงนะ เจอหน้าเขาแล้วจะทำยังไง หรือจะไม่ไปดี คนที่ไม่ค่อยมีความมั่นใจอยู่แล้วเริ่มลังเล

เสียงโทรศัพท์มือถือทำให้เธอสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะกดรับแทบไม่ทัน เห็นว่าเป็นเบอร์แปลก แต่ก็รอฟังว่าปลายสายจะเป็นใคร

“สวัสดีค่ะ”

“อยู่ไหน”

“คะ?”

เหมือนหลุดอุทาน ใครกันมาถามว่าเธออยู่ไหน

“พี่ถามว่าอยู่ไหนหนูนา”

“ใครคะ เอ่อ...”

ถามออกไปก็ต้องเม้มปาก เธอกะพริบตา เสียงของอัครัฐนี่นา

“พี่เก้าเหรอคะ”

เธอรีบถาม เมื่อเห็นเขาเงียบไป กลัวเขาจะไม่พอใจว่าจำเสียงเขาไม่ได้

แล้วทำไมเธอต้องจำเสียงเขาได้ด้วยล่ะ?

“พี่อยู่หน้าคอนโดของเธอ ลงมาหาหน่อย”

“คะ?”

เธออุทานรอบสอง วิ่งไปที่ระเบียงมองลงไปด้านล่าง เขายืนอยู่ตรงนั้นจริงๆ ยืนพิงรถอยู่ เงยหน้าขึ้นมาพอดิบพอดี

เธอกะพริบตาปริบๆ ขาแทบพันกันขณะวิ่งลงไปจากห้อง เธอหยุดมองเขา ตัวจริงเสียงจริง

“มาช่วยเก็บของ”

“เก็บไปไหนคะ” เธอถามใบหน้าเหลอหลา

“พี่รับเธอเข้าทำงานแล้ว ตอนเซ็นเอกสารไม่อ่านรายละเอียดเหรอว่าต้องย้ายไปอยู่คอนโดที่บริษัทจัดให้”