แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 147

ด้านในอาคารของสวี่ซื่อกรุ๊ป

ในห้องประชุมชั้นที่ยี่สิบเอ็ด สวี่รั่วยีนั่งอยู่ข้างๆประธานสวี่ กำลังฟังรายงานจากลูกน้องอย่างเงียบๆ

“เพราะว่าน้ำหอมของแอนนาวันนี้ขาดของเป็นวันที่สามแล้วครับ วันนี้น้ำหอมของเรา เพิ่งจะออกตลาด ก็ขายออกไปกว่าครึ่งแล้ว！และผลิตภัณฑ์ที่ตามหลังเราก็สามารถรับประกันการผลิตได้”

“จากการตรวจสอบของเรา ตอนนี้ทั้งเมืองหลินชวน ไม่มีช่องทางที่จะหาซื้อเครื่องหอมที่ทำจากดอกลิลลี่กับดอกไลลักสองชนิดนี้ได้เลย ต่อให้ยุโรปที่ความสัมพันธ์ดีกับลี่ซื่อกรุ๊ปมากแค่ไหน ก็ยากที่จะเตรียมหาวัตถุดิบมาได้ในเวลาที่สั้นขนาดนี้”

“ขอแค่พวกเราเร่งเวลาหน่อย ครั้งนี้จะต้องพลิกตัวกลับได้แน่นอน！”

“กลยุทธ์ของคุณหนูสวี่ดีครับ ประธานสวี่สายตาเฉียบคม กลยุทธ์สนับสนุนของ คุณหนูสวี่ถีงได้มีผลงานในวันนี้！”

สวี่รั่วยีอมยิ้ม หลังจากจบการประชุม เธอจึงตามประธานสวี่มาที่ห้องทำงานกรรมการ

สวี่รั่วยีโยนกระเป๋าดิออร์ลงบนโซฟา“พ่อคะ กลยุทธ์หนูไม่เลวเลยใช่ไหมคะ”

ประธานสวี่สีหน้ามีแววตาชื่นชม

สวี่ซื่อกรุ๊ปบริหารไม่ดี คราวนี้น้ำหอมของสวี่รั่วยีขายดีเป็นเทน้ำเทท่า นับว่าเป็นการกู้หน้าสวี่ซื่อกรุ๊ปเป็นอย่างดีแต่ไม่นาน คิ้วของประธานสวี่ก็ขมวดกันขึ้น“รั่วยี ลูกไม่กลัวว่าทำแบบนี้ ความสัมพันธ์ของลูกกับถิงเซิ่ง……”

แววตาของสวี่รั่วยีปราดไปมองแสงอย่างมีพิษสง

เธอคิดจะใช้ยาตั้งแต่แรกแล้ว ขอเพียงแค่งานสำเร็จราวกับต่อไม้ให้เป็นเรือ ลี่ถิงเฉิงอยากจะถีบหัวเธอส่งก็คงยาก

สวี่รั่วยีเม้มปากอย่างมั่นใจ“พ่อคะ ไม่ต้องห่วง สุดท้ายถิงเซิ่งก็ต้องแต่งงานกับหนู”

ส่วนแอนนา หลังจากนั้นหนึ่งเดือนก็รวบรวมสมุนไพรได้เต็มที่ ท้องตลาดได้ลืมเลือนน้ำหอมยี่ห้อ“เมลิโลตัส”ของเธอไปเรียบร้อย

……

สวี่รั่วฉิงถอดแว่นกันแดดออก แล้วลงรถพร้อมซูจิ่วเอ๋อร์

เธอพักอาศัยอยู่ที่ปารีสมาได้ราวๆหกปีแล้ว นับตั้งแต่คุณผู้หญิงซูเห็นชอบให้เธอเป็นคนผสมน้ำหอม สวนสมุนไพรของตระกูลซู เธอเข้าออกได้ตามสบาย

คนรับผิดชอบสมุนไพรเห็นสวี่รั่วฉิง แวบเดียวก็จำได้“คุณแอน ดอกลิลลี่ที่ดีที่สุดเตรียมพร้อมไว้สำหรับคุณแล้วค่ะ”

ทุกคนต่างรู้ดี สวี่รั่วฉิงไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของตระกูลซู แต่ตระกูลซูบนๆล่างๆต่างก็คิดว่าเธอเป็นเสมือนลูกสาวแท้ๆ

ซูจิ่วเอ๋อร์ไม่เข้าใจเรื่องสมุนไพรเท่ากับสวี่รั่วฉิง เธอมองดูสวี่รั่วฉิงผสมสมุนไพรอยู่ใต้แสงแดด แล้วแอบหลบไปอยู่ในที่ร่ม“รั่วฉิง ตรงนี้เย็นสบายดี！อยู่กลางแดดเดี๋ยวดำนะ！”

สวี่รั่วฉิงพยักหน้า ก้มหน้าก้มตาแยกเครื่องหอมต่อไป

เธอคัดแยกเครื่องหอมที่แยกไว้ไปอยู่ด้านข้าง ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป หน้าก็ตากแดดเสียจนแดงก่ำไปหมด

ซูจิ่วเอ๋อร์ทนดูไม่ได้อีกต่อไปจริงๆ เรียกให้คนเอาร่มกันแดดมา แล้วก็เรียกให้คนเอาที่พ่นน้ำแข็งมา

“รอให้กลับถึงเมืองหลินชวน คาดว่าประธานลี่คงจะจำเธอไม่ได้แล้วแน่เลย”ซูจิ่วเอ๋อร์กัดหลอด พิงไปที่ตัวสวี่รั่วฉิง พูดอย่างสบายอารมณ์“ตากแดดสองสามชั่วโมง ไม่กลัวโดนแดดเผาเหรอ”

สวี่รั่วฉิงเกือบจะกัดลิ้นตัวเอง

ไม่ง่ายเลยกว่าที่เธอจะลืมเรื่องลี่ถิงเซิ่ง ซูจิ่วเอ๋อร์ก็ไปรื้อฟื้นขึ้นมาอีก

สวี่รั่วฉิงเงยหน้าขึ้น มองไปที่พนักงานในสวน“พวกนี้ฉันเอาหมดเลย”

พนักงานสะอึก สมกับเป็นคุณแอนนาผู้ที่ถูกตามใจแห่งตระกูลซู เธอเลือกพันธุ์ดีๆในสวนซะหมดเกลี้ยง

คนรับผิดชอบสวนได้ฟังรายงานจากพนักงาน จึงกลอกตาขาว

“ไม่รู้หรือไงว่าสวนตระกูลซูสร้างเพื่อคุณแอนนาโดยเฉพาะ”

พนักงานอ้าปากค้าง

ครึ่งชั่วโมงให้หลัง ถือใบเสนอราคามายื่นให้ตรงหน้าสวี่รั่วฉิงกับซูจิ่วเอ๋อร์ “คุณแอน และก็อีกเรื่องครับคุณหนูซูราคาจะคิดราคาต้นทุนหรือว่าราคาตลาดดีครับ”