ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 162

ทันใดนั้นเกาจ้านเอามือปิดปาก และเงียบลงอย่างกะทันหัน

เซิ่งอันหรานหันศีรษะไปมองเกาจ้าน สีหน้าดูไม่ได้เลย

ยังคงเป็นรักตั้งแต่วัยเด็กจนแก่เฒ่าสินะ

ถานซูจิ้นโกรธสะสมมานานมากแล้ว

“ก็ยังรู้นี่ พูดต่อสิ”

เมื่อดูจากท่าทางแล้ว ถ้าไม่ยอมรับผิดและผ่อนปรน ก็จะต้องทำตามอวี้หนานเฉิงต้องรับผิดชอบร่วมกัน ถ้าชั่งน้ำหนักกันดูแล้ว เกาจ้านเลยเลือกที่จะหยุดพฤติกรรมนี้ชั่วคราว

“วิเวียนเป็นชื่อภาษาอังกฤษ เธอชื่อหลินมั่นหัน ตระกูลหลินกับตระกูลของเราและตระกูลอวี้ล้วนเป็นเครือญาติกัน ผมกับหนานเฉิงและพี่ใหญ่พี่รองของเธออายุพอๆกัน ตอนเด็กเลยเล่นด้วยกันบ่อย แต่หนานเฉิงค่อนข้างเป็นคนสันโดษไม่ค่อยสนใจพวกเราเท่าไหร่ และมั่นหันก็ยังเล็กอยู่ พวกเราเลยไม่ค่อยพาเธอไปด้วย ดังนั้นจึงเป็นหนานเฉิงที่ดูแลเธอเสมอมา”

เด็กทั้งสองเล่นอย่างมีความสุข ผู้ใหญ่ก็มีความสุข ในตอนที่พ่อแม่ของอวี้หนานเฉิงยังมีชีวิตอยู่พวกเขาอยากได้ลูกสาวมาโดยตลอด เมื่อได้เจอหลินมั่นหันก็มักจะมีความมากว่าได้เจอลูกชายตัวเอง ดังนั้นพวกเขาจึงทำสัญญาหมั้นหมายกัน อวี้หนานเฉิงเองก็ไม่ได้คัดค้าน ตระกูลหลินจึงปีนขึ้นไปอยู่เหนือตระกูลอวี้ได้อย่างมีความสุขแบบนี้

เดิมทีเป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นเอง แล้วเมื่อหลินมั่นหันเรียนจบกลับประเทศมาก็จะได้แต่งงานกัน แต่ในตอนที่เธอเรียนอยู่ฝรั่งเศสเธอก็มีรักแรกพบ เพื่อที่จะล้มเลิกการหมั้นกับอวี้หนานเฉิง เธอกลับมาทะเลาะกับพ่อแม่ใหญ่โต จนในที่สุดก็ได้แต่งงานกับหนุ่มฝรั่งเศสสุดโรแมนติก

เดิมทีเป็นเรื่องราวความรักที่สร้างแรงบันดาลใจให้กับชนชั้น แต่เธอยังไม่รู้ผู้คนดีพอ หนุ่มฝรั่งเศสจะโรแมนติกและน่าหลงใหล แต่หลังจากแต่งงานกันได้ไม่กี่ปีก็แตกหักกัน ตอนนี้เธอจึงหย่าร้างแล้วกลับประเทศจีน

“เรื่องราวก็เป็นแบบนี้ พวกคุณอย่าคิดมากเลย สัญญาแต่งงานเป็นเรื่องระหว่างผู้ใหญ่ พ่อแม่ของพี่เฉิงเสียไปหลายปีแล้ว แล้วตอนนี้มั่นหันก็ทั้งแต่งงานและหย่าร้างแล้ว และเรื่องในอดีตมันก็ผ่านมานานแล้ว”

เกาจ้านพูดสั้นๆ เขาเปิดเผยเรื่องความรู้สึกของอวี้หนานเฉิงและหลินมั่นหันในสมัยก่อนออกมาเล็กน้อย และเขาต้องการทำให้เรื่องต่างๆมันพูดง่ายขึ้น แต่จิตใจของผู้ฟังนั้น มันกลับไม่อยากได้ยินถึงความรู้สึกที่ลึกซึ้ง

ในตอนนั้นที่ตระกูลมีการทำสัญญาหมั้นกันไว้ อวี้หนานเฉิงไม่ได้คัดค้าน แต่เมื่อหกปีก่อนคุณปู่ตระกูลอวี้บังคับให้เขาแต่งงาน แต่เขาปฏิเสธ และไปหาผู้หญิงที่จะมาตั้งครรภ์เกิดลูกให้เขาแทน เขาไม่ยอมทำตามคุณปู่ ถ้าไม่ใช่เพราะหลินมั่นหัน ผมก็ไม่รู้จริงๆว่าจะอธิบายเหตุผลนี้อย่างไรดี

สีหน้าของเซิ่งอันหรานซีดลงเล็กน้อย มือของเธอกำผ้าปูเตียงแน่น ความรู้สึกทรมานในหัวใจราวกับถูกพายุฝนพัดแรง ทำให้จิตใจสับสนไปหมด

นั่นเป็นรักวัยเด็กเกือบยี่สิบปี เธอแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้ว

“อันหราน” เสียงของถานซูจิ้งดึงสติของเธอกลับมา

“ไม่เป็นไร ฉันก็แค่อยากพักผ่อนสักหน่อยนะ”

“โอเค งั้นเธอก็นอนห้องเดิมนะ”

เมื่อเห็นเซิ่งอันหรานจากไปอย่างสิ้นหวัง ถานซูจิ้งก็ยืนอยู่ที่เดิม โดยไม่รู้จะทำยังไง

เสียงถอนหายใจดังมาจากข้างเตียง

เธอหันหลังกลับทันที และพูดอย่างโกรธเคืองว่า “คุณถอนหายใจอะไร ? ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับคุณเลยนะ อวี้หนานเฉิงมีประวัติเรื่องรักที่ลึกซึ้งขนาดนี้ ทำไมคุณถึงไม่บอกให้ฉันไปบอกอันหรานล่วงหน้าล่ะ ?”

ความรักใหม่และรักเก่าล้วนเป็นปัญหาที่ไม่จบไม่สิ้น ใครจะรู้ว่าความรักเก่าของผู้ชายจะทำให้เขาทำเรื่องอะไรออกมาได้

เกาจ้านถูกดุเขาจึงพูดอย่างขมขื่นว่า “นี่มันเป็นเรื่องของพี่เฉิงเองไม่ใช่เหรอ ? ผมยังอยากให้เขาไปคุยกับอันหรานเองเลย ใครจะไปรู้ว่าจู่ๆมั่นหันจะกลับมาประเทศจีน ?”

“เธอกลับมาเพื่ออะไรกันแน่ ?”

ถานซูจิ้งนั่งลงข้างเตียง “คุณรู้เหรอ ?”

เกาจ้านโบกมืออย่างรวดเร็ว “ผมจะไปรู้ได้ยังไง ? ผมแค่รู้ว่าเธอหย่าแล้วกลับมาเท่านั้น สำหรับหนานเฉิง ก็อาจจะมีความคิดที่อยากจะกลับมาเริ่มใหม่อยู่บ้างละมั้ง”

“กลับมาเริ่มใหม่ ?” ถานซูจิ้งขมวดคิ้วขึ้นมา “ถ้ากลับมาเริ่มใหม่ แล้วอันหรานจะทำอย่างไรล่ะ ?”

“เรื่องความรู้สึก คนภายนอกยุ่งมากไม่ได้หรอก” เกาจ้านปิดปากหาว เขายกผ้าห่มขึ้นมาคลุมเตรียมจะนอนหลับ

“ใครให้คุณนอนตรงนี้ ?”

ถานซูจิ้งเตะก้นของเขาแล้วพูดอย่างโกรธเคืองว่า “ไปนอนโซฟาข้างนอก”

“เมื่อครู่ผมก็พูดไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ผมทรยศพี่ชายที่ดีที่สุดของตัวเองไปแล้ว แล้วคุณยังจะไม่ที่พักผมอีกเหรอ ? เกาจ้านทำหน้าเศร้า”

“ให้คุณนอนโซฟาก็ดีแล้ว ไม่งั้นก็ออกไปซะ”

“……”

หลังจากนอนไม่หลับพลิกตัวไปมาทั้งคืน เซิ่งอันหรานก็ตื่นขึ้นตั้งแต่รุ่งสาง

บนโซฟา เสียงดังกรอบแกร๊บทำให้เกาจ้านสะดุ้งตื่น เขาคลำหานาฬิกาข้อมือจากโต๊ะชาด้วยสายตาที่ง่วงนอน