หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 155

เขามีแรงเยอะ ฉันถูกเขาดึงจับยัดเข้าไปในรถ

“ลู่จือสิง ！”

เมื่อฉันพูดจบ เขาก็ปิดประตูรถใส่ฉัน ด้วยท่าทางชัดเจน

แน่นอน เขารีบไปอีกด้านของรถ：“ผมไปส่ง”

เขาพูดจบ ก็สตาร์ทรถและขับออกไป

ฉันก็เบื่อที่จะเถียงกับเขาต่อไปแล้ว ถ้ายังเถียงกันแบบนี้ต่อไป ฉันจะต้องไปทำงานสายแน่ๆ

ถึงแม้ว่าฉันไม่อยากนั่งรถของลู่จือสิงไปทำงาน แต่ก็ต้องยอมรับว่า มีคนไปส่งทำงาน ทำให้ไม่ยุ่งยากจริงๆ

เดิมทีฉันสอบใบขับขี่แล้ว แต่หลังจากผ่านไปหลายปีก็ไม่มีโอกาสได้ขับรถเลย การจราจรในเมือง D นั้นแย่มาก ดังนั้นฉันจึงไม่กล้าขับรถ

อันที่จริงฉันอาศัยอยู่ไม่ไกลจากบริษัท รถโดยสารประจำทางก็อยู่ห่างออกไปแค่สองป้าย ปกติจราจรติดขัด จากใช้เวลาแค่สิบนาที จะต้องใช้เวลากว่ายี่สิบนาทีกว่าจะถึง

ตอนนี้ประหยัดเวลารอรถประจำทางไป ฉันถึงหน้าบริษัทใช้เวลาแค่สี่สิบนาที เร็วกว่าปกติไปสิบนาที

“ฉันถึงแล้ว”

หลังจากปลดเข็มขัดนิรภัย ฉันก็เปิดประตู แต่ก็ถูกเขาดึงไว้：“คุณไม่ต้องทำงานล่วงเวลาตอนเย็นใช่ไหม ?”

ทันใดนั้นเสียงกริ่งเตือนก็ดัง：“คุณจะทำอะไร ?”

เขาดูทำอะไรไม่ถูก：“ฉันแค่อยากกินข้าวกับคุณ”

ฉันปฎิเสธโดยไม่คิดเลยว่า：“ถึงแม้ฉันจะไม่ทำงานล่วงเวลาฉันก็ไม่มีเวลากินข้าวกับคุณ ฉันต้องกลับไปดูแลเป้ยเปย”

“ผมก็ไม่ได้บอกคุณว่าจะไปกินข้าวข้างนอก ！”

เขายักไหล่ ราวกับว่าฉันคิดมากไป

ฉันมองเขาอย่างโกรธๆ เปิดประตูลงจากรถและเดินเข้าบริษัทไป

เมื่อเดินไปถึงบันได ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองเขา แต่ไม่รู้ว่าเขาลงจากรถเมื่อไหร่ เขาเอนตัวพิงหน้ารถและโบกมือให้ฉัน

มุมปากของฉันกระตุก และกำลังจะเรียกให้เขากลับไป แต่มีตำรวจจราจรคนหนึ่งเดินมาข้างหลัง และตบไปที่ไหล่ของเขา

ฉันไม่ต้องคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น บริษัทพวกเราถึงแม้ว่าจะอยู่ริมถนน แต่ก็ไม่สามารถจะจอดรถได้ตามใจ

สมควรแล้ว ！

“ซูยุ่น ทำไมวันนี้คุณมาเช้าจัง ?”

ปกติฉันใช้เวลาห้าสิบห้านาทีกว่าจะถึงออฟฟิต วันนี้ยังไม่ถึงห้าสิบนาทีก็ถึงแล้ว ซึ่งเร็วจริงๆ

ในขณะที่ฉันเปิดคอมพิวเตอร์ไปด้วยก็ตอบหลี่เจียนีไปด้วยว่า：“วันนี้ตื่นเช้า”

เธอพยักหน้า และก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ

ฉันรู้สึกโล่งใจจริงๆ ฉันกังวลว่าเธอจะถามอะไรอีก บางครั้งความสามารถในการพูดนินทาของหลี่เจียนี ฉันฟังยังรู้สึกกลัว

ฉันไม่มีโครงการใหม่ในมือ ช่วงนี้ฉันเลยไม่ค่อยยุ่ง แค่คอยดูแลโครงการที่ได้รับผิดชอบอยู่ก็โอเคแล้ว ตราบใดที่ส่วนสำคัญไม่เกิดปัญหา ดังนั้นไม่กี่วันนี้ฉันจึงค่อนข้างว่าง

เมื่อมีเวลาว่าง ก็จะคิดอะไรได้ง่ายขึ้น

ฉันยกมือขึ้นมาเท้าคาง และดูตารางโครงงาน แค่ความคิดของฉันกลับล่องลอยไปสิ่งที่ลู่จือสิงพูดเมื่อคืน

“ซูยุ่น พวกเรามาเริ่มต้นกันใหม่เถอะ”‘

“ซูยุ่น ผมรู้ว่าคุณกลัวผม แต่ผมจะทำให้คุณกลับมาเชื่อใจผมเหมือนเมื่อก่อน”

“ซูยุ่น คุณกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ ?”

เมื่อได้ยินเสียงของเสี่ยวหลิน ฉันถึงรู้ตัวว่าตัวเองคิดฟุ้งซ่านอยู่

มองไปที่เสี่ยวหลิน ฉันขมวดคิ้วด้วยความเขิน：“มีอะไรรึเปล่า ?”

“มีพัสดุของคุณ”

“ห๊ะ ? พัสดุอะไร ?”

“ต้องให้คุณเซ็นรับเอง”