หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 156

ฉันมองไปที่หลี่เจียนี และตอบเหมือนเมื่อกี้：“น้องสาวฉันส่งมาจริงๆ เธอสวมรอยให้ฉันเป็นพิเศษ ！”

“เฮ้ น้องสาวคุณมาจากไหน ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน ！”

ฉันไม่แม้แต่จะเงยหน้ามอง：“ฉันยังมีพี่ชายอีก คุณรู้ไหม ?”

เมื่อฉันพูดแบบนี้ หลี่เจียนีก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว

ช่อกุหลาบของลู่จือสิงนี้ สร้างปัญหาให้ฉันมากมายจริงๆ

หลี่เจียนีเพิ่งนินทา แม้แต่เจ้านายของฉันจ้าวลี่จือ——ผู้ซึ่งเป็นชายอายุสี่สิบปีที่แต่งงานแล้ว ยังมาถามฉันว่าแฟนคนไหนส่งมาให้

แฟนคนไหนของฉันกัน !

เมื่อจ้าวลี่จือจากไป เสี่ยวหลินก็มาหาฉันอีกครั้ง

หลังจากที่ผ่านประสบการณ์เมื่อครู่มา ฉันก็รู้สึกกลัวจริงๆ：“ถ้ามีพัสดุของฉัน และต้องให้ฉันไปเซ็นเอง ก็บอกว่าฉันไม่อยู่นะ ！”

“ไม่ใช่ซูยุ่น ！ ฉันแค่อยากจะถามเธอว่า มีเบอร์โทรศัพท์ของคนส่งพัสดุเมื่อครู่ไหม ? เขาดูเย็นชามาก ฉันเพิ่งถามขอวีแชทเขาไป เขาก็จากไปโดยไม่หันกลับมามองเลย ! ”

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวหลิน เด็กน้อยที่ดูบริสุทธิ์และดูบอบบาง

เดิมทีฉันจะบอกว่าไม่มี แต่ก็ลังเลสักพัก ฉันยิ้มหัวเราะพลางเอาเบอร์โทรศัพท์ให้เสี่ยวหลิน

“ขอบคุณนะซูยุ่น ถ้าฉันได้อยู่กับเขาแล้ว ฉันจะเลี้ยงข้าวนะ ！”

ฉันยิ้มและพูดว่า：“ตกลง ฉันจะรอ ！”

ลู่จือสิงกล้าที่จะทำกับฉัน เอาเบอร์โทรศัพท์เขาให้เสี่ยวหลิน ก็ถือเป็นการลงโทษเล็กน้อย

หลังจากถูกลู่จือสิงก่อกวน รอฉันกว่าจะสงบลง ก็ปาเข้าไปสิบเอ็ดโมงแล้ว และฉันก็รีบเข้าทำงาน

เมื่อจริงจัง เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันได้ตระหนักถึงมันเลย

ถ้าไม่ใช่เพราะจู่ๆโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นมา มองเห็นข้อความของลู่จือสิง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ถึงเวลาทานอาหารแล้ว

ข้อความของลู่จือสิงมีแค่สองคำ：ลงมา

ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนที่เขาส่งดอกไม้เขาบอกว่าจะกินอาหารกลางวันกับฉัน ฉันทำเป็นไม่สนใจและโยนโทรศัพท์ทิ้ง ทำเป็นมองไม่เห็น

“ซูยุ่น กินข้าว ！”

หลี่เจียนีเดินมาเรียกฉันกินข้าว ฉันอ้าปากเตรียมตอบรับ แต่เมื่อนึกถึงลู่จือสิง เลยขมวดคิ้วและปฎิเสธไปว่า：“ตอนกลางวันฉันมีธุระ คุณกับพวกเสี่ยวหลินไปกินกันเถอะ”

ครั้งที่แล้วฉันกับหลี่เจียนีเดินทางไปทำงานด้วยกันที่เมือง A ดังนั้นเราจึงมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันในบริษัท โดยปกติแล้วพวกเราสองคนจะไปกินข้าวด้วยกัน

เมื่อเธอได้ยินฉันพูดแบบนี้ ก็มองฉันด้วยสายตามีเลศนัย：“โอ้ มีธุระ งั้นฉันไปกินข้าวกับเสี่ยวหลินละนะ”

ฉันคิดว่าดวงตาของหลี่เจียนีนั้นดูมีอะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่อยากคิดมาก จึงพยักหน้าไป

เหมือนหลี่เจียนียังจะพูดอะไรต่อ แต่โชคดีที่ถูกเสี่ยวหลินดึงออกไป

โชคดีที่เสี่ยวหลินดึงเธอออกไปแล้ว เพราะว่าทันใดนั้นโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นมา เป็นลู่จือสิงโทรมา

เป็นเพราะว่าเรื่องส่งดอกไม้มาเมื่อเช้านี้ ตอนนี้ฉันจึงยังโกรธลู่จือสิงมากจนแทบไม่อยากรับสาย แต่ก็กลัวเขาจะขึ้นมาหาฉันที่บริษัท ฉันจึงรับสายและพูดว่า：“คุณต้องการอะไรกันแน่ ?”

“ผมอยู่ตรงข้ามบริษัทของพวกคุณ ให้เวลาคุณลงมาห้านาที ไม่งั้นผมจะขึ้นไปหาคุณ ”

เมื่อเขาพูดจบ จากนั้นก็วางสายไป

เมื่อฉันโทรกลับไป แต่เมื่อโทรกลับไปอีกครั้งก็ถูกเขาตัดสาย

ฉันโกรธมากจนเจ็บไปทั้งอก แต่เมื่อคิดว่าเขาจะขึ้นมา จึงทำได้เพียงกัดฟันและถือดอกไม้ลงไป

มีหลายบริษัทในตึกนี้ ฉันถือช่อดอกไม้ใหญ่อยู่ในลิฟต์ ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่ฉัน

เจอแผนกต้อนรับที่รู้จักข้างๆ เธอก็ขยิบตาให้ฉัน