ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 164

เซิ่งอันหรานเงียบไป

อีกคนพูดเสริมขึ้นอย่างคนขาดสติว่า "เรื่องพวกนี้มันไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือต้องหาโอกาสเอาเงินพวกนั้นมาอยู่ในมือของเธอให้ได้ ครั้งก่อนฉันบอกเธอไปแล้วว่า ให้เธอกลับไปเยี่ยมเยียนและดูแลพ่อของเธอบ้าง เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พ่อของเธอคิดเลอะเลือน นึกว่าตัวเองเหลือลูกสาวเพียงแค่คนเดียว และยกทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขาให้กับนางจิ้งจอกเซิ่งอันเหยาคนนั้น ”

“จะให้ก็ให้ไปเถอะ ฉันไม่สนใจเรื่องนี้หรอก”

“พี่สาว หรือเธอมีแผนอะไรแล้ว อย่ารอจนกระทั่งคนไม่อยู่ สมบัติเธอก็จะไม่ได้ สุดท้ายแล้วเธอก็จะไม่เหลืออะไรเลย ”

ถานซูจิ้งพูดเตือนสติเซิ่งอันหรานด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น เธอคิดว่าเซิ่งอันหรานต้องการเงินทุนจำนวนมากและมันก็เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับเธอ เพื่อให้แน่ใจว่าแม้วันหนึ่งเธอจะเลิกรากับอวี้หนานเฉิงไปแล้ว เธอก็ยังมีทางเดินและสามารถดูแลตัวเองต่อจากนั้นได้ และหากเธอต้องการเอาอวี้จิ่งซีกลับคืนมา เธอก็ไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างลำบาก มันอาจจะสบายไปตลอดชาติโดยที่เธอไม่จำเป็นจะต้องโหยหาอะไรอีก

“ฉันเข้าใจแล้ว” เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง และพยักหน้าตกลง

เวลาบ่ายโมงครึ่ง เซิ่งอันหรานลางานตอนบ่ายเพื่อเดินทางไปส่งเทียนเอินไปที่สนามบิน

"ถ้าไปถึงแล้วส่งข้อความมาบอกฉันด้วย "

เซิ่งอันหรานมองไปที่เทียนเอิน เขาสวมชุดสูทลำลองและยืนอยู่ต่อหน้าของเธอ เธอยังมีความรู้สึกกังวลอยู่เล็กน้อย

“ผมโตแล้วนะ”เทียนเอินพูดอย่างจำใจ “อย่ามองผมราวกับว่าผมเป็นเด็กไร้เดียงสาแบบนี้สิ มันจะทำให้ผมรู้สึกว่าพี่เหมือนแม่ของผมเลย”

“แม่ของนาย?” เซิ่งอันหรานดูประหลาดใจ “นายนึกเรื่องแม่ออกแล้วเหรอ？”

"ผมหมายความว่า รู้สึกเหมือนเป็นแม่"

เทียนเอินก้มศีรษะลงและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขาพยายามปิดบังความสับสนนัยน์ตาของเขา

เซิ่งอันหรานมองดูเทียนเอินค่อยๆเดินเข้าสู่จุดตรวจความปลอดภัยของสนามบิน

บนท้องฟ้ามีเสียงร้องคำรามดังกึกก้อง และตอนที่เธอเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอีกที ก็เห็นเพียงแค่ร่องรอยของไอที่พ้นออกมาจากเครื่องบินยาวเป็นเส้นตรงบนท้องฟ้า เซิ่งอันหรานเหลือบมองดูเวลา ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสองโมงพอดี

เครื่องบินไฟท์ที่อวี้หนานเฉิงจะต้องเดินทาง ก็ดูเหมือนว่าจะออกตอนเวลาบ่ายสอง จู่ๆ เธอก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา

คำพูดที่เขาพูดเกี่ยวกับหลินมั่นหันก่อนจะจากไป ยังคงวนเวียนอยู่ในใจของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า สัญชาตญาณของผู้หญิงก็มักเป็นแบบนี้ มักจะเก็บคำพูดเล็กๆน้อยๆมาคิดฟุ้งซ่านเป็นตุเป็นตะ หากผู้ชายพูดน้อยก็คิดมาก หากผู้ชายพูดมาก ก็คิดมากเข้าไปใหญ่

ไม่สนใจแล้ว !

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เซิ่งอันหรานก็รู้สึกหงุดหงิด เธอเหยียบคันเร่งรถและขับตรงขึ้นไปบนทางด่วน

เป็นเพราะวันนี้เธอขอลางานในช่วงบ่าย เพื่อจะกลับไปบ้านตระกูลเซิ่ง

ไม่ใช่ว่าเธอต้องการกลับไปเอาทรัพย์สินอย่างที่ถานซูจิ้งพูด แต่เป็นเพราะก่อนหน้านี้เซิ่งชิงซาน โทรมาหาเธอ น้ำเสียงของเขาดูไม่ค่อยดีนัก ดังนั้นเธอจึงอยากจะกลับไปดูเขา

เมื่อมาถึงประตูหน้าบ้านของบ้านตระกูลเซิ่ง เซิ่งอันหรานกดกริ่งประตูอยู่ครู่หนึ่ง ไม่นานหลังจากนั้นแม่บ้านก็เดินเข้ามาเปิดประตู

หญิงวัยกลางคนที่ดูไม่คุ้นเคยนัก มองมาที่เซิ่งอันหรานด้วยความตื่นตัว

"คุณเป็นใคร?"

เซิ่งอันหรานยิ้มแบบเจื่อน ๆ

“ฉันชื่อเซิ่งอันหราน คุณเป็นแม่บ้านคนใหม่ใช่ไหม？”

“เซิ่งอันหราน?” แม่บ้านขมวดคิ้วพร้อมกับปิดประตู “ไม่เคยได้ยินชื่อนี้ คุณมาผิดแล้วล่ะ ”

"รอสักครู่"

เซิ่งอันหรานใช้มือดันประตู "เป็นเรื่องปกติที่คุณจะไม่เคยเห็นฉัน พ่อของฉันคือเซิ่งชิงซาน เจ้าของบ้านหลังนี้ เขาไม่อยู่ที่นี่หรือ ?"